Tja, ligt er erg aan wie ik tegenover me heb en waar het over gaat.
Ik weet het niet, of anderen mij open vinden.
Openheid en sociaal-emotionele autonomie
Maar ik weet niet of dat exemplarisch is voor hoe je jezelf meestal opstelt.
Dat je een ander niet laat bepalen hoe jij je voelt, of iets dergelijks?- Bijgewerkt
Manque Ja, bijvoorbeeld. Maar het zijn ook van die typische vakantiegedachtes hoor. Op vakantie ben ik gewoon met m'n gezin en met leuke dingen bezig en dan denk ik: ik moet dit vasthouden, mijn gezin is genoeg, lekker boeiend wat anderen vinden, leg je telefoon weg en ga gewoon lezen/puzzelen/een spelletje doen/naar buiten. En toen zei oudste laatst ook nog dat ze wel een telefoon wilde en dacht ik al helemaal dat ik een beter voorbeeld moet zijn, want no way dat zij een telefoon krijgt.
Maar ja, in hoeverre dit allemaal stand gaat houden als het normale leven echt weer start...
Manque nee ik hoor het weinig terug.
En over mezelf twijfel ik vaak, "heb ik teveel over mezelf gepraat?" "Heb ik goed gereageerd op dingen?" "Mijn humor is dus echt afwijkend" "ik ben te lang blijven hangen". Als ik naar (relatief) onbekende moet dan heb ik soms echt buikpijn van de spanning omdat ik me sociaal niet sterk vind. Afgelopen week dan naar andere schippers geweest. We kenden ze alleen van online en 5min op de havendagen begin juli. Voelde me best misselijk want klikt het dan wel in het echt, waar moeten we over praten.... (uiteindelijk ruim 2,5u gezeten, volgende ochtend nog even met de kinderen en kreeg ik te horen dat het jammer was dat we niet meer tijd hadden en we thuis een x afspreken).
Hier op het forum minder last van omdat ik dan langer kan nadenken dan in een gesprek, berichten bewust kan "negeren" als ik dat fijner vind
Sevenof9
Manque Nah ik vind het vooral belangrijk dat mijn kinderen zo lang en zo veel mogelijk schermloos leven en zich ook offline leren te vermaken. Dat ze boeken lezen in plaats van domme filmpjes kijken. En als dat voor hen geldt, dan ook voor mij.
Sevenof9 Kan misschien helpen om dat te vervangen met face to face contact.
Ja, het zou voor mij wel beter zijn om meer op kantoor te werken, maar dat is niet haalbaar. Maar ik moet gewoon meer overleggen gaan plannen, dan spreek je ook weer meer mensen. En dan liefst alleen werkgerelateerd praten en ze verder met rust te laten, maar dat vind ik dus lastig. Ik wil liefst eerst ervoor zorgen dat ik weet dat ze me aardig vinden, een veilige omgeving creëeren dus, en dan pas kan ik overgaan op werken zelf.
Maar als hordes mensen zo weinig van zichzelf delen en gewoon zich niks van anderen aantrekken, hun mening niet door andere meningen te laten bepalen, dan wil ik dat ook graag leren. Dus als je tips hebt 
- Bijgewerkt
Manque Dus ondanks dat ik makkelijk openheid geeft van zaken, ben ik niet erg open op emotioneel gebied. Ik denk dat het aantal mensen dat me ooit heeft zien huilen op één hand te tellen is, bijvoorbeeld. Als ik een emotie al doorleef, dan doe ik dat wanneer ik alleen ben. Intense emoties (woede, angst, verdriet) vind ik erg lastig.
Mijn gedachten over een onderwerp deel ik makkelijk, maar dan moet ik daar wel nut of lol van inzien.
Oh wauw, dit had ik kunnen schrijven. Ik heb precies dit. Ik ben veel opener geworden de afgelopen jaren. Maar op emotioneel gebied is dat nog wel een dingetje. Ik ben dat eigenlijk nu pas in mijn relatie met vriend aan het leren, om echt onder woorden te brengen wat ik voel en wat iets met me doet.
Ik ben daardoor dat wel meer naar mensen in mijn directe omgeving aan het uitspreken. Met name mijn ouders. Die zijn allebei op hun eigen manier mega gesloten en spreken nooit uit wat bij hen leeft. Dus dan doe ik dat nu maar, in de hoop het goeie voorbeeld te geven. Het voelt voor mij ook wel gek om daar nu pas in te groeien. Net alsof ik mega achterloop qua sociaal emotionele ontwikkeling. Maar ja, aan de andere kant, mijn ouders zijn in de 70 en kunnen het nog steeds niet.
Een ding wat me hierin trouwens wel erg veel voldoening geeft. Is dat ik merk dat ik er naar mijn kinderen toe helemaal geen moeite mee heb. Daar ben ik een open boek voor. En dat zorgt er voor dat ze ook open naar mij zijn. Ik weet (of ik denk te weten) wat er speelt bij hen en ze vertellen me waar ze mee worstelen. Ik heb dat nooit gedaan bij mijn ouders omdat dat niet gewoon en veilig voelde. Dus daar ben ik eigenlijk wel heel erg trots op.
Vulpen Is het niet juist ook heel kwetsbaar om je gedachten voor jezelf te houden, omdat mensen dan eerder geneigd zullen zijn om dingen te verkondigen die je kwetsen omdat ze niet weten wat jou kwetst?
Ik heb dit echt zo vaak moeten lezen. Ik snap eigenlijk überhaupt niet hoe je je gekwetst kunt voelen als iemand iets zegt wat niet helemaal klopt of wat niet over jou gaat.
Kun je een voorbeeld geven?
Toch6 Als ik naar (relatief) onbekende moet dan heb ik soms echt buikpijn van de spanning omdat ik me sociaal niet sterk vind.
Ik heb dit ook heel lang gehad. Is pas over gegaan toen ik ging werken. Toen moest ik ineens hele dagen met nieuwe mensen praten en daar ben ik veel socialer en op mijn gemak van geworden.
iMoeder Net alsof ik mega achterloop qua sociaal emotionele ontwikkeling. Maar ja, aan de andere kant, mijn ouders zijn in de 70 en kunnen het nog steeds niet.
Ik denk dat generatie hier sowieso wel een belangrijke factor in is, zeker als het om ouder-kindcontact gaat. Wat goed dat je hen het goede voorbeeld probeert te geven.
iMoeder Ik heb dit echt zo vaak moeten lezen. Ik snap eigenlijk überhaupt niet hoe je je gekwetst kunt voelen als iemand iets zegt wat niet helemaal klopt of wat niet over jou gaat.
Kun je een voorbeeld geven?
Ja, ik kan dat concreter maken. Ik ben geneigd megasnel bij onbekenden duidelijk te maken dat ik getrouwd ben met een vrouw, om acceptatie af te dwingen. Als ik het niet meteen zeg, zullen anderen eerder hun homofobe meningen gaan verkondigen, is mijn veronderstelling daarbij.
iMoeder Ik heb dit ook heel lang gehad. Is pas over gegaan toen ik ging werken.
Ik herken dit ook. Ik heb veel geleerd op m'n werk maar jammer genoeg vaak ook alleen in de context van werk.
- Bijgewerkt
Mijn ervaring is hoe kwetsbaarder ik mijzelf opstel hoe meer de ander deelt en hoe meer verbinding ik ervaar. Ik zie kwetsbaarheid in de juiste omstandigheden als iets positiefs. Ik vind dit forum echt een fijn platform om te oefenen met mijzelf kwetsbaar opstellen. Juist ook omdat je dan de tijd hebt om na te denken over wat en hoe je het wil zeggen.
Ik denk dat mijn emoties vrij goed zichtbaar zijn. Soms vind ik mijzelf emotioneel nogal incontinent. Emoties, zowel positief als negatief, zijn vaak heftig en kunnen elkaar snel afwisselen. Mag van mij soms wel wat minder.
Echter zit er regelmatig ook een andere emotie onder de zichtbare emotie. Ik kan bijv boos /aanvallend worden als iemand mij kwetst. Dat zie ik als een manier om mijzelf emotioneel te beschermen. Echter het is meestal niet een effectieve manier, omdat ik er dan tegenovergestelde mee bereik met wat ik eigenlijk zou willen.
Dat kan ook zeker onbedoeld zijn van de ander, doordat iemand onbewust een vastgeroeste negatieve overtuiging bij mij triggert. Mijn grootste uitdaging is denk ik dit zsm herkennen en erkennen. Het liefst voordat ik boos word of anders zsm als ik boos ben en dan mijn onderliggende emotie uitspreken of mijn schouders ophalen (afhankelijk van de situatie en bij wie). Ik ben lerende en dat is oké 
.
- Bijgewerkt
Manque Ik vertel makkelijk. Ik kan gebeurtenissen goed onder woorden brengen en zelfs de bijpassende emoties onder woorden brengen, maar ik doe dit vaak lachend of zonder emotionele affectatie. Ik heb meer dan eens opmerkingen gekregen over het gebrek aan bijpassende emotie. Dus ondanks dat ik makkelijk openheid geeft van zaken, ben ik niet erg open op emotioneel gebied. Ik denk dat het aantal mensen dat me ooit heeft zien huilen op één hand te tellen is, bijvoorbeeld. Als ik een emotie al doorleef, dan doe ik dat wanneer ik alleen ben. Intense emoties (woede, angst, verdriet) vind ik erg lastig.
Dit had ik kunnen typen! Ik denk dat mensen mij als heel open zien, maar mij echt kennen is heel iets anders.
Wat @Trees zegt herken ik ook. Als ik meer de diepte in ga, doen anderen dat ook.
[verwijderd] Dat is mijn ervaring ook.
Met daarbij dan wel dus de ‘maar-let-op’ om wijs te zijn in naar wie je je kwetsbaar opstelt.
Daarnaast vind ik het face tot face soms ook doodeng (afhankelijk bij wie). De keren dat ik het deed was het echter altijd positief. Stel dat het wel negatief uitpakt, wat dan nog? Zeg ik nu heel rationeel 
. Eigenlijk denk ik nu dat het helemaal geen ramp is en dat ik dit ook prima kan hebben. Het is een soort verworven voorzichtigheid om mijzelf te beschermen. Een soort automatisme, die niet altijd meer adequaat is?
Vulpen Ja, ik kan dat concreter maken. Ik ben geneigd megasnel bij onbekenden duidelijk te maken dat ik getrouwd ben met een vrouw, om acceptatie af te dwingen. Als ik het niet meteen zeg, zullen anderen eerder hun homofobe meningen gaan verkondigen, is mijn veronderstelling daarbij.
Maar wat kan jou dat schelen als mensen die verder niks voor je betekenen, je geaardheid zouden afkeuren? Dat is wat ik niet snap in het verhaal denk ik. Hoe de meningen van ‘vreemden’ je zou kunnen kwetsen. Dat is toch totaal niet belangrijk? Er zullen altijd mensen rondlopen op aarde die vanalles en nog wat van je vinden. Lijkt me nogal vermoeiend als je je dat allemaal aan moet trekken.
[verwijderd] En misschien is Truus net zo erg als in je hoofd, dat kan, maar dan ligt dan bij Truus en zegt niets over jou. Want jij / ik weet wie je / ik ben(t). Ik heb vrede en zekerheid met mijzelf / de situatie / de gebeurtenis.
Ik deel iets niet met Truus ter goedkeuring omhoog , maar als delen met een gelijke.
Precies dit dus. Truus kan, even in het voorbeeld van @Vulpen blijvend, bijv homoseksualiteit afkeuren. Of, wat bij mij gevoelig ligt; gescheiden moeder zijn. Sja dat is dan Truus haar probleem in mijn beleving, en dat zegt dan alles over Truus en niks over mij.
[verwijderd] Als mensen generaliserend oordelen over iets groots waar zij (klaarblijkelijk) weinig of niets van snappen maar jij als individu veel effect merkt tot aan regel en wetgeving aan toe soms, dat is zware shit.
Ja ik blijf dan dus zitten op dat stuk van dat ze er inderdaad weinig van snappen, niet weten waar ze het over hebben, wie ik ben en wat in heb meegemaakt etc. Dat zou dan bij mij boosheid oproepen ipv dat ik me gekwetst zou voelen.
[verwijderd] Niet zozeer de oordelen zelf, maar omdat ze dus niet juist zijn
Dat kan ik dan nog wel enigszins volgen inderdaad. Al roept ook dat weer eerder boosheid bij mij op. Ik denk dat ik door mijn scheiding hier een soort doorheen gegaan ben. Toen hadden mensen ook allerlei oordelen want mijn ex is op het oog een leuke, knappe man en ik hield altijd alles bij mij dus waarom ging ik nou ‘ineens’ scheiden, en zo zonde voor de kinderen. Van die hatelijke opmerkingen als ‘hij was blijkbaar wel leuk genoeg om drie kinderen mee te maken’. Ik ben daar toen ook nooit op in gegaan als mensen zulke dingen zeiden. Soms heb ik wel iets gezegd in de trant van dat je heus niet zomaar uit elkaar gaat. Maar ik had al vrij snel zoiets van, dan snap je het maar niet. Als jij als persoon blijkbaar van het slechte uit wil gaan en automatisch denkt dat iemand zomaar denkt, nou laat maar, of zoiets. Vind ik dat vooral veel over diegene zeggen. Is toch niet mijn baan om jou gerust te stellen over mijn scheiding en heb de goedkeuring van anderen niet nodig of ik de juiste beslissing heb genomen. Maar dan moet je inderdaad wel dat zelfvertrouwen hebben, jezelf kennen en achter jezelf staan ja. Dat wel.
- Bijgewerkt
[verwijderd] Het automatisme herken ik ook. Maar ik denk dat deze ook wel gezond is om te hebben. Je moet jezelf ook beschermen. Fysiek, maar emotioneel moeten we dat ook.
Dat ligt eraan. Ik denk dat het bij mij te vaak ongezond is. Veel van deze automatismes ontstaan al op jonge leeftijd. Als kind moest ik mij beschermen en waren deze mechanismes adequaat, maar nu vaak niet meer. Alleen zijn ze er soms nog steeds. Daarnaast vraag ik mij ook weleens oprecht af waarom of waartegen ik mij zou moeten beschermen. Ik ben geen klein meisje meer en sta relatief sterk in mijn schoenen. Ik weet dat ik heel wat kan hebben, maar toch reageer ik soms nog steeds alsof ik dat kleine meisje ben.
[verwijderd] Ik snap @Vulpen daarin ook wel. Het oordeel van een ander kan veel uitmaken, en kan zeer doen en zelfs schade doen.
Ik snap dat absoluut ook. Ik denk dat we allemaal bewust en onbewust bepaalde triggers hebben. Het hoeft niet eens te gaan over wat de ander van je vindt, maar een opmerking van de ander kan ook een diepgewortelde angst of onzekerheid bij jezelf weer laten oplaaien. Ik vind het juist sterk als je dit bij jezelf kan herkennen, ook al is hoe je ermee omgaat nog niet zoals je zou willen. Het bij jezelf herkennen is naar mijn idee ook je kwetsbaar opstellen naar jezelf. Echt naar jezelf kijken kan namelijk ook doodeng en confronterend zijn is mijn eigen ervaring.
Weet verder niet zoveel wat ik moet zeggen. Vaak verbeterd dat vanzelf ook wel wat met ouder worden dat je steeds minder geeft om wat anderen vinden. Ik hoop dat het je lukt dat zelfvertrouwen op te bouwen. Misschien met wat hulp?Trees Het bij jezelf herkennen is naar mijn idee ook je kwetsbaar opstellen naar jezelf. Echt naar jezelf kijken kan namelijk ook doodeng en confronterend zijn is mijn eigen ervaring.
Dat is zeker waar. Dat vind ik soms ook nog wel moeilijk. Vooral omdat ik soms al moeilijk bij m’n eigen emoties kan en soms best tijd nodig heb om te verwerken wat ik nou eigenlijk voel. Mijn eerste impuls is altijd weg stoppen en dat zit heel diep want dat heb ik denk ik heel vroeg mezelf aan geleerd.
[verwijderd] Zeker als de andere persoon / forum niet echt lekker reageert of nog erger ; helemaal niet reageert op iets wat toch een stukje van mezelf is.
Hier wilde ik nog op reageren. Dit herken ik ook. Inderdaad vooral als niemand op je reageert. Dan denk ik meteen, ow jee, ik kom toch weer allesweter en arrogant over. Wat ik niet ben maar omdat ik soms ook nogal emotieloos overkwam als kind is me dat vroeger vaak verweten dus daar ben ik gevoelig voor. Ik had laatst ergens een heel stuk getypt en toen niemand reageerde heb ik het snel weg gehaald. Dan heb ik toch weer dat ‘too much’ gevoel of dat niemand op mijn verhaal zit te wachten.
[verwijderd] Ik denk dat het doel niet hoeft te zijn om volledig open en volwassen te zijn. Ik denk dat het doel is dat je je tevreden voelt met hoe je bent naar jezelf en anderen.
Als ik reageer als dat kleine meisje ben ik daar zelf niet tevreden over. Of beter gezegd niet tevreden met mijn reactie. Ik overschreeuw mijzelf en word boos, terwijl er vaak angst en verdriet onder ligt. Ik zou liever willen reageren met ‘wat je nu zegt maakt mij verdrietig’ of het gewoon negeren en het van mij af laten glijden. In plaats daarvan ga ik verbaal terug slaan. Overigens gebeurt dit niet zo vaak meer, maar heel af en toe nog wel. Het is natuurlijk gewoon een vlucht en vechtreactie. Ik ben niet echt een vluchter of een vermijder, maar meer een vechter. Daarmee val je net wat meer op in negatieve zin en dat vind ik niet prettig. Ik kan dan echt snoeihard zijn en dat is gewoon echt niet oké. Ik voel mij daar achteraf ook echt naar over. Ik ben dan de controle over mijzelf kwijt.
iMoeder Dan heb ik toch weer dat ‘too much’ gevoel of dat niemand op mijn verhaal zit te wachten.
Dit inderdaad. Dat soms een reactie van een ander (of het niet reageren in jouw voorbeeld ) iets bij jezelf kan triggeren en plotseling een onzekerheid oproept. Als iemand zegt dat ik bijv iets niet kan, reageer ik heftiger dan wat ‘normaal’ is. Het roept direct in mij op dat ik ‘zwak ben’. Een gedachte die ik meestal ongeloofwaardig vind, maar plotseling in een situatie als waar kan aanvoelen. Ik schiet direct in de ‘ik zal mijzelf eens bewijzen modus’. Niet eens richting de ander, maar wel naar mijzelf. Ik moet naar mijzelf bewijzen dat ik wel sterk ben.
iMoeder Mijn eerste impuls is altijd weg stoppen en dat zit heel diep want dat heb ik denk ik heel vroeg mezelf aan geleerd.
Bij mij ook. Ik ga zwaar boos en verontwaardigend lopen doen, terwijl ik daarmee de onderliggende emoties volledig negeer en niet herken. Schijnbaar vind ik boosheid beter te hanteren dan bijv verdriet. Mijzelf troosten vind ik lastiger. Iets wat ik op volwassen leeftijd echt heb moeten leren, omdat er als kind niemand was om mij te troosten. Dan stop je dit soort emoties diep weg denk ik.
- Bijgewerkt
[verwijderd] Klopt wel, maar de meningen van Truusen over homoseksualiteit is bepalender voor de mensenrechten voor deze groep dan de mening over gescheiden moeders. Die rechten staan toch behoorlijk vast, geen groepering die vecht om jou te bestrijden in die zin. ( thank god
Dat is feitelijk gezien niet waar. Zo lang is het nog niet dat je als vrouw mag scheiden, werken etc. In de VS is men in sommige Staten al druk doende om te proberen ‘no fault divorce’ af te schaffen. (Wat wil zeggen dat je moet bewijzen dat je een legitieme reden hebt om te gaan scheiden. )
Maar goed, dat was eigenlijk niet wat ik wilde zeggen. Ik wilde zeggen dat feitelijk gevaar voor je rechten in mijn optiek heel wat anders is dan je gekwetstst voelen omdat iemand je afkeurt.
[verwijderd] Uitleggen of verdedigen is hoe dan ook vaak een verloren zaak want veel mensen zijn niet geïnteresseerd in een nieuwe mening.
Klopt. En ik heb geleerd dat de mening van andere mensen, vooral hun eigen probleem is. Als zij zich ergens over willen zitten opvreten, moet je dat vooral doen.
Trees Ik ben niet echt een vluchter of een vermijder, maar meer een vechter. Daarmee val je net wat meer op in negatieve zin en dat vind ik niet prettig.
Dat herken ik ook. Ik heb veel geduld maar als ik eenmaal boos word kan ik heel boos zijn. Vooral als ik me in een hoek gedreven of bedreigd voel. Dan komt ook mijn vechter los en ik kan dan echt heel naar zijn en mezelf verliezen. Dat is vrijwel altijd verbaal. Maar ik ben in het verleden mensen wel eens aangevlogen en ben nog steeds bang dat ik dat ooit een keer doe bij de verkeerde. Want op die momenten word het me zwart voor de ogen en ben ik inderdaad de controle kwijt. Wat ik heel eng vind. Ik snap zelf niet zo goed waar die heftige emoties vandaan komen. Vooral omdat ik normaliter de rust zelve ben.
Trees Ik moet naar mijzelf bewijzen dat ik wel sterk ben.
Misschien dat dat het is.
Trees Mijzelf troosten vind ik lastiger. Iets wat ik op volwassen leeftijd echt heb moeten leren, omdat er als kind niemand was om mij te troosten. Dan stop je dit soort emoties diep weg denk ik.
Vroeger ging dat weg stoppen heel automatisch bij mij. En soms zo heftig dat ik het dan ook niet mee terug kon halen of vergat wat er precies gebeurd was. Dat heb ik nu niet meer. Verdriet toe laten ben ik veel beter in geworden. En mezelf troosten gelukkig ook. Al komt dan vaak neer op door de emotie heen gaan en die er laten zijn.