Ik ben vandaag de laatste dingen aan het regelen voor het nieuwe schooljaar. Een van de belangrijkste punten is het busabonnement voor midi. En eigenlijk wil ik heel hard een potje janken dat ik mijn 10-jarige vanaf dinsdag elke dag een uur heen en een uur terug alleen met de bus moet laten reizen!
En het gaat goed komen, ik heb geregeld dat ik voorlopig met hem mee kan reizen en daarna kan ik hem 's ochtends op de bus zetten en zelf apart verder reizen en hij hoeft niet over te stappen en hij kan dit best, maar het blijft toch gewoon een beetje pijn doen dat het zo moet.

    Femkes dat is ook pittig, en ingrijpend. Hopelijk komt hij vanaf dag 1 met een big smile thuis, dan weet je waar je het voor doet ❤️

      Femkes pittig. Vooral ook omdat je een soort van gedwongen wordt en is het liefst wil zien dat je kind geen ‘uitzondering’ is. Hoe kijkt hij er zelf tegenaan? Tegen het reizen en heeft hij wel zin in zijn nieuwe school?

          Trees Hij heeft er ontzettend veel zin in. Gewoon niet meer naar de basisschool hoeven gaf al een enorme opluchting en straks naar een klas waar hij zijn best moet gaan doen en daar ook in begeleid gaat worden geeft hem een kick. Hij vindt het ook heel spannend, maar hij loopt zeker niet heel gespannen door het huis.
          Hij ziet meer op tegen het vroege opstaan dan tegen de bus. Hij heeft een telefoon en oortjes, dus hij gaat in de bus gewoon podcasts luisteren en ducktales kijken, dus dat is prima.

              Femkes echt wel heel fijn dat hij er zelf zo naar uitkijkt. Klinkt vooral als gezonde spanning en dat lijkt mij heel normaal. Ik kan mij voorstellen dat het voor jou ook een grote stap is. Ik zou dat zelf ook heel lastig vinden als mijn kind zo jong al zo ver met de bus moet. Volgens mij is het kind dat in 7 sloten tegelijk loopt en ik hoop dat jullie beiden er snel aan wennen 😘

                Nog een gerelateerde biecht. Normaal ben ik op dinsdagmiddag vrij om de kinderen uit school te halen. Omdat ik in ieder geval morgen en waarschijnlijk ook volgende week met midi meereis, ben ik morgen niet op tijd thuis. Dus heb ik mini besproken dat ze naar papa op het werk kan of met een vriendin kan afspreken. Ze heeft dus met een vriendinnetje voor morgen afgesproken. Man is gewoon bereikbaar indien nodig, maar toch vind ik het hartstikke ongemakkelijk dat mijn kind 'moet' spelen omdat ik een oppas probleem heb. Terwijl ik vanuit levensvisie vind dat je echt om hulp mag vragen, vind ik uiteindelijk altijd dat ík alles zelf moet kunnen oplossen. Wat er uiteindelijk in resulteert dat ik met een halve burn-out zit, waar ik me dan uiteindelijk nog schuldig over voel.
                Ik moet echt mijn hoofd eens uitzetten.

                  Femkes maar zo help je elkaar toch als moeders zijnde. Misschien zit de moeder van dat vriendinnetje ook eens in een spagaat en kan jij haar dochter opvangen.
                  Ik vond het altijd fijn als ik iemand zo kon helpen en heb dat zelf ook wel eens nodig gehad.

                      Femkes

                      Huggybird
                      Nou precies. Niet schuldig over voelen hoor. Hier gaat dat precies zo, over en weercde mogelijkheid om elkaars kind(eren) even op te vangen na school

                            Femkes Wat jammer dat je er mbt jezelf zo naar lijkt. Waarschijnlijk zou je dat helemaal niet zo doen als het om een ander ging. Niet zo hard zijn voor jezelf hoor. Dit is toch een prima oplossing.

                                Femkes maar het is toch juist fijn als je onderling dit soort dingen voor elkaar kan opvangen? Meeste mensen hebben er niks op tegen om je eens uit de brand te helpen hoor! Ik gebruik regelmatig mijn omgeving als oppas en wordt ook als oppas gebruikt. Helemaal prima!

                                    Huggybird

                                    Toch6

                                    Bloem

                                    Elsie89
                                    Het is ook gewoon mijn hoofd. Ik weet wel dat er niks mis mee is, maar ik ben veel strenger voor mezelf dan voor anderen. En zeker als ik me minder goed voel.
                                    Morgen is midi gewoon helemaal gelukkig en dan kan ik ook weer dingen in perspectief zien.

                                            Femkes Terwijl ik vanuit levensvisie vind dat je echt om hulp mag vragen, vind ik uiteindelijk altijd dat ík alles zelf moet kunnen oplossen. Wat er uiteindelijk in resulteert dat ik met een halve burn-out zit, waar ik me dan uiteindelijk nog schuldig over voel.

                                            Compleet herkenbaar helaas 🙄
                                            Met daarbij bij mij de extra complicatie dat ik geen ouders of schoonouders heb voor hulp, want dat vond ik eigenlijk altijd voor mezelf de makkelijkste stap om te nemen voor hulp.

                                              Eens met de rest @Femkes ! Ik ben juist blij dat ik zo'n ruim netwerk heb en voel me tegenwoordig echt niet schuldig meer. Terug doe ik eens wat voor de ander.
                                              Ik ga nog wel meer hulp nodig hebben nu schoonmoeder niet meer op kan vangen en schoonzus beperkt. Met een zware operatie en herstel voor vriend op komst einde dit jaar, mijn nieuwe opleiding die november start en ik ga extra werken. Degenen die ik vraag zijn altijd blij als ze iets voor een andr kunnen doen en andersom voel ik dat ook altijd zo. Hopelijk kijk je er snel ook zo tegenaan!

                                                © 2021 Alles voor de Kids.

                                                Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer