Het kindje dat er niet mag zijn

[verwijderd] je hebt het heel mooi omschreven, het is precies hoe ik het ook voel. Mijn oma is ook overleden in deze periode en dat heb ik wel gedeeld met collega's, daar heb ik over kunnen praten. Maar dit? Nee, het voelt te intiem. Ik moest aan HR wel vertellen dat ik niet kon werken vanwege een medische reden, maar heb verder geen details gegeven.

Ik ben ook wel 'bang' voor niet wenselijke reacties. Of niet echt bang, maar ik zit er gewoon echt niet op te wachten. Dus ik deel het nu even niet. Mijn close vriendin gaat momenteel ook door een zware periode. Als ik haar weer zie, zal ik het wel vertellen.

Heel lief dat je zo'n support hebt gehad van je broer en schoonzus! Dat zijn mensen die er echt voor je zijn

Ik heb het vandaag moeilijk. Ben verdrietig en huilerig en zit aldoor te wat-alsen. Ik vraag me af of we niet zo snel mogelijk toch voor een vierde moeten gaan. Tegelijkertijd zou ik het niet nog eens willen meemaken, dat het verkeerd gaat, en een echte actieve kinderwens hebben man en ik niet meer. Het is gewoon het gevoel van leegte. De herinnering aan de 'krak' in mijn buik, toen wist ik, het is losgekomen. Het was nog geen kind, het was er niet, maar mijn lichaam dacht van wel. Ik zat fullblown in de symptomen. En ik voelde me ontzettend rot en down, depressief bijna, ook toen ik nog niet wist dat het fout zat.

Dus nee, nog een zwangerschap meemaken wil ik echt niet. Dat is lichamelijk en mentaal gezien echt niet verstandig. En voor ons gezin ook niet. Het is puur gevoel wat me nu overvalt. Gisteren heeft de dokter gecontroleerd, alles was verder in orde, nog wat kleine klonters. Misschien is dat het wel, het definitieve...

Bedankt meiden, jullie zijn lief

Honkeytonk lief dat je het vraagt. Het gaat vandaag beter, gelukkig. Werk zorgt voor afleiding en heb fijne gesprekken met collega's gehad (over andere dingen maar iedereen lijkt wel zorgen te hebben op het moment).
Ik geef het ook tijd, dat is het enige dat ik kan doen...

De vakantie ging goed. Het was fijn om er helemaal uit te zijn maar de hormonen zijn nog niet in balans. Voel me regelmatig toch wat down en irriteer me snel.

Gisteren dacht ik dat mn menstruatie onderweg was, had een beetje bloedverlies en ook migraine dus het kan best, maar het bloeden is alweer gestopt. Wel een beurs gevoel van onderen en een beetje zeurende buikpijn. Hopelijk is het gewoon de menstruatie en niet een stolsel dat er plots nog uit moet.. geen idee of dat kan zo laat nog.

Ik heb het inmiddels ook aan mijn ouders en broer verteld. Mijn moeder schrok heel erg en moest ook erg huilen. Ze voelde zich er slecht over dat ze er niet voor me was/kon zijn. Had ik het wel 'direct' verteld had ze alles laten vallen. Maar juist dat wilde ik toen niet en ik kon het gewoon niet.

Het voelt lichter nu. Verdriet delen helpt echt.

Bedankt allemaal, jullie zijn lief
Lovely83 ik heb gelezen dat het wel 9 weken kan duren voor het hormoon helemaal uit je systeem is. Maar normaal gezien heb je 2 weken na de MA al veel minder last/symptomen.

Het gaat sinds deze week wel een stuk beter. Ik ben ook ongesteld geworden (nadat ik 4 dagen ongelooflijk chagrijnig en down was). Dat is ook zo'n afsluiter.

Ik kan bijna niet geloven dat het al 2 maanden geleden is. Maar het is zo. En ik moet zeggen dat het echt goed gaat. Ik moet niet te veel aan het moment zelf terugdenken, dat doet nog steeds pijn. Maar verder gaat het goed. Ik denk er niet meer dagelijks aan, ben happy in het moment. Met onze 3 meiden. Het is goed zo.