Het kindje dat er niet mag zijn
- Bijgewerkt
Vandaag nog wat lichte krampen en wat mild bloedverlies. Ik vind het vooral lastig dat ik er niet over kan praten. Behalve mijn man en jullie hier weet niemand het. Als ik mijn goede vriendinnen weer zie zal ik het zeker delen, maar wanneer ik ze zie is nu niet echt duidelijk.
Mijn familie hoeft het niet te weten en ook op mijn werk wil ik het niet vertellen. Ik wil of kan er gewoon nog niet open over zijn en tegelijkertijd wil ik het kunnen delen..
Toch6 lief dat je het vraagt. Het gaat eigenlijk wel goed. De oudste en middelste zijn op scoutskamp, dus we zijn alleen met de jongste. We zijn voor haar verjaardag 3 dagen naar Duitsland geweest, dat heeft ons goed gedaan. Gisteren ben ik voor het eerst weer naar kantoor geweest, dat was ook fijn. Beetje afleiding helpt. De emoties zijn er nog wel en kunnen best heftig zijn, maar het neemt ook sneller af. Ik neem de tijd voor die verwerking, wil niks forceren.
Volgende week afspraak bij de dokter om te kijken of alles nu 'schoon' is. Dat is voor mij ook een afsluiter denk ik, die afspraak.
[verwijderd] je hebt het heel mooi omschreven, het is precies hoe ik het ook voel. Mijn oma is ook overleden in deze periode en dat heb ik wel gedeeld met collega's, daar heb ik over kunnen praten. Maar dit? Nee, het voelt te intiem. Ik moest aan HR wel vertellen dat ik niet kon werken vanwege een medische reden, maar heb verder geen details gegeven.
Ik ben ook wel 'bang' voor niet wenselijke reacties. Of niet echt bang, maar ik zit er gewoon echt niet op te wachten. Dus ik deel het nu even niet. Mijn close vriendin gaat momenteel ook door een zware periode. Als ik haar weer zie, zal ik het wel vertellen.
Heel lief dat je zo'n support hebt gehad van je broer en schoonzus! Dat zijn mensen die er echt voor je zijn 
Ik heb het vandaag moeilijk. Ben verdrietig en huilerig en zit aldoor te wat-alsen. Ik vraag me af of we niet zo snel mogelijk toch voor een vierde moeten gaan. Tegelijkertijd zou ik het niet nog eens willen meemaken, dat het verkeerd gaat, en een echte actieve kinderwens hebben man en ik niet meer. Het is gewoon het gevoel van leegte. De herinnering aan de 'krak' in mijn buik, toen wist ik, het is losgekomen. Het was nog geen kind, het was er niet, maar mijn lichaam dacht van wel. Ik zat fullblown in de symptomen. En ik voelde me ontzettend rot en down, depressief bijna, ook toen ik nog niet wist dat het fout zat.
Dus nee, nog een zwangerschap meemaken wil ik echt niet. Dat is lichamelijk en mentaal gezien echt niet verstandig. En voor ons gezin ook niet. Het is puur gevoel wat me nu overvalt. Gisteren heeft de dokter gecontroleerd, alles was verder in orde, nog wat kleine klonters. Misschien is dat het wel, het definitieve...
[verwijderd]
Nescio dikke knuffel
Bedankt meiden, jullie zijn lief
Hoe gaat het nu?
Het dalen van hcg zorgt ook voor zwarte gevoelens is mijn ervaring. Hopelijk voel je je weer wat beter
Honkeytonk lief dat je het vraagt. Het gaat vandaag beter, gelukkig. Werk zorgt voor afleiding en heb fijne gesprekken met collega's gehad (over andere dingen maar iedereen lijkt wel zorgen te hebben op het moment).
Ik geef het ook tijd, dat is het enige dat ik kan doen...
De vakantie ging goed. Het was fijn om er helemaal uit te zijn maar de hormonen zijn nog niet in balans. Voel me regelmatig toch wat down en irriteer me snel.
Gisteren dacht ik dat mn menstruatie onderweg was, had een beetje bloedverlies en ook migraine dus het kan best, maar het bloeden is alweer gestopt. Wel een beurs gevoel van onderen en een beetje zeurende buikpijn. Hopelijk is het gewoon de menstruatie en niet een stolsel dat er plots nog uit moet.. geen idee of dat kan zo laat nog.
Ik heb het inmiddels ook aan mijn ouders en broer verteld. Mijn moeder schrok heel erg en moest ook erg huilen. Ze voelde zich er slecht over dat ze er niet voor me was/kon zijn. Had ik het wel 'direct' verteld had ze alles laten vallen. Maar juist dat wilde ik toen niet en ik kon het gewoon niet.
Het voelt lichter nu. Verdriet delen helpt echt.
Nescio ik heb je eerdere berichtje helemaal gemist. Sorry daarvoor. Het is enorm verdrietig en met de juiste personen delen kan echt heel fijn zijn. Er gebeurt gewoon heel veel in korte tijd, zowel lichamelijk als mentaal. Het kost tijd en dat mag ook. Het is vaak een ‘stil’ verdriet, maar erover praten kan denk ik ook helend werken. Ik vond het zelf ook fijn om het te delen met naasten als ik weer een miskraam had gehad. Het praten over helpt ook om het voor jezelf een plekje te geven. Dikke knuffel en sterkte 
.
Bedankt allemaal, jullie zijn lief 
Lovely83 ik heb gelezen dat het wel 9 weken kan duren voor het hormoon helemaal uit je systeem is. Maar normaal gezien heb je 2 weken na de MA al veel minder last/symptomen.
Het gaat sinds deze week wel een stuk beter. Ik ben ook ongesteld geworden (nadat ik 4 dagen ongelooflijk chagrijnig en down was). Dat is ook zo'n afsluiter.
Nescio het kan echt heel erg verschillen hoe lang het duurt. Bij mij varieerde het van 4 weken tot 3 maanden. Mijn ervaring is dat de symptomen vrij snel minder werden na de eerste menstruatie. Vaak kreeg ik daarna ook weer mijn eerste eisprong, wat alleen maar mogelijk is als je hormonen weer op orde zijn. Die eerste menstruatie voelde altijd als een soort reset. Ik hoop dit voor jou ook zo is.