1986Lynn Het is super lastig om daarmee om te gaan want je weet niet hoeveel zo'n kind voelt en hoeveel hij denkt, en wat het precies voelt en wat het precies denkt. Hetzelfde geld voor het kind zelf; het weet niet hoeveel hij voelt, wat hij voelt, wat het denkt. Het is chaos.
De gemiddelde 6 jarige weten we van wat het ervaart. Wat je nu voelt is verdriet. Wat je nu voelt is frustratie. Enz.
Maar met hb kinderen is het vaak een raadsel. En al weet je het wel; hoe leg je het uit? Het is super complex! Meerdere lagen, meerdere invalshoeken. En ook: dan kan je wel zeggen dat een kind machteloosheid voelt maar begrijpt een 6 jarige wat dat precies inhoudt? Want voelen en begrijpen zijn 2 verschillende dingen. Loopt het IQ redelijk gelijk op alle domeinen dan heb je kans dat het kind het wel zal begrijpen (misschien? geen idee) , maar disharmonische profielen... die voelen wellicht heel erg veel maar snappen er de ballen niet van.
Dus nou kijk Pietje; je voelt verdriet voor Jantje want je kan je voorstellen dat hij zich slecht voelt omdat hij straf krijgt. Je voelt ook boosheid/frustratie over de situatie omdat het niet eerlijk is dat Jantje deze straf krijgt. Je voelt je ook machteloosheid voor Jantje omdat hij niets kan veranderen aan de oneerlijke straf. Er is ook twijfel: heb je het wel goed gezien? En je voelt verwarring want de juf houdt zich niet aan de regels. En je voelt onveiligheid want de juf heeft de autoriteit en zou concequent moeten zijn. En je voelt daarover misschien ook wat angst: er is geen vastigheid meer. Dat alles is overweldigend en daarom moet je huilen.
Het kind denkt vanuit zichzelf, vanuit het grote plaatje (de groep), vanuit het jongetje. Daarover heeft het meerdere emoties en gedachtes die al die posities ook weer beinvloeden en weer nieuwe vragen oproepen.
Maar misschien denkt het kind maar de helft van deze dingen, of een derde, of alles maar met andere emoties of trekt het andere conclusies. De kans dat je het verkeerd benoemd is misschien net zo groot? (weet ik niet hoor, gewoon een vraag die nu opkomt)
Daarom denk ik dat community zo belangrijk is. Ze kunnen niet leren van 1 ouder, of 1 vriendinnetje, of 1 psycholoog. Ze moeten spiegelen; en ze moeten 10 leraren hebben die ze allemaal een soort van hetzelfde vertellen. Zoals neurotypische en gemiddelde kinderen die hebben.
