@Ietjuh"#p430456
Het is inderdaad erg verdrietig. Nu projecteer ik ook hoor. Ik ben zelf heel erg bezig met mijn eigen alles op dit gebied. Ik herken veel in (met name) hb meisjes die op hele jonge leeftijd al in de knoop raken.
Mijn persoonlijke mening: de reden waarom kinderen op jonge leeftijd in de knoop raken is omdat ze niet krijgen wat ze nodig hebben. Hun behoeftes worden niet aan voldaan. Mentaal, sociaal en emotioneel. Meisjes (zeker die sterk gericht zijn op het sociale; de groep, de eenheid, de maatschappij, en het zorgen voor elkaar) zijn sneller geneigd zich aan te passen aan de groep, en verliezen uiteindelijk zichzelf (dat ligt oa ook aan de hoogte van het IQ - hoeveel ze gemeen hebben met de groep, en dus hoeveel ze van zichzelf moeten opgeven (even simpel zwart-wit))
Ze maskeren om geaccepteerd te worden.
Zoals ik het zie: Als kinderen niet kunnen leren over zichzelf door te spiegelen, en niet kunnen leren van anderen over zichzelf (van ouders, school). Dan trekken ze hun eigen conclusies, vormen ze hun eigen coping strategieën. Dan vormt dat zelfbeeld scheef, en het zelfvertrouwen keldert.
De dingen die hb kinderen te leren krijgen sluiten niet goed aan, niet alleen op schoolniveau (lezen, schrijven, rekenen) maar ook op emotioneel en sociaal gebied.
Bijv. Pietje (hb) moet huilen want Jantje krijgt straf.
De juf / de ouder observeert en ziet verdriet. Conclusie: Pietje is verdrietig want Jantje kreeg straf. Pietje krijgt van de juf / zijn ouder te horen dat Pietje niet verdrietig hoeft zijn want de situatie heeft niets te maken met Pietje.
Of bot: Pietje doe niet zo dramatisch, het gaat niet om jou.
Maar pietje is niet verdrietig omdat Jantje straf kreeg. Dat is een correcte observatie, maar verkeerde conclusie, en gevolg is dat Pietje zijn emoties niet goed leert herkennen, erkennen en benoemen.
Het zit namelijk zo:
Pietje voelt onrecht want Jantje kreeg een zwaardere straf dan Marietje voor dezelfde overtreding. Hij verplaatst zich in Jantje en voelt verdriet want het is niet eerlijk voor Jantje. En hij voelt zich gefrustreerd over de situatie want waarom zijn de regels opeens anders? En wat betekent dat voor de volgende keer dan? zijn de straffen dan willekeurig? Wie bepaalt dat dan? Wat is een goede straf? Enz enz.
Maar Pietje is pas 6 en weet niet hoe het allemaal heet dat wat hij voelt, en weet niet wat hij ermee moet doen.
Want dat krijgt hij niet te leren want hij is pas 6 en 6jarigen redeneren zo niet.
Pietje moet huilen want hij loopt vast.
Pietje is niet dramatisch of overgevoelig of een bemoeial. Pietje is aan het leren over empathie en autoriteit. Het is een behoefte, en daar wordt niet aan voldaan.
Als hij daar geen begeleiding in krijgt dan gaat Pietje zelf conclusies trekken: ik ben raar, ik stel me aan, ik moet niet zo denken, ik moet niet zo voelen. De juf is niet betrouwbaar. Volwassenen zijn net zoals kinderen; waarom zou ik moeten luisteren?
Hoogbegaafdheid is zoveel meer dan goed kunnen leren en snel verbanden kunnen zien.
Regulieren scholen sluiten niet aan op het gebied van leerniveau, maar ook niet op het gebied van emotionele en sociaal niveau. Die laatste 2 zijn minstens net zo belangrijk maar lijken vaak te worden vergeten. Of als minder belangrijk te zien.
Vaak geld hoe hoger het IQ hoe complexer het redeneren, en dus vaak hoe groter het verschil in behoeftes in sociale en emotionele ontwikkeling in vergelijking met gemiddelde kinderen.
(Ik zeg vaak; want geen hb’er is hetzelfde)
Lang verhaal, sorry 😊
