Nescio Wat lastig, soms kan je je zo machteloos voelen in dit soort situaties.
Ik herken het een beetje van onze N. (4, dus in kleutervariant) maar vooral van mezelf van vroeger. Ik denk dat het wel normaal is om op die leeftijd niet altijd te weten wat je voelt en waarom en dat het ook normaal is om zo weer te switchen naar blij/een andere emotie. En de weerstand tegen vervelende klusjes zijn ook zeer herkenbaar... ook nu nog 😛
Wat had jij denk je nodig gehad van je ouders dat ze je niet gaven/niet konden geven?
Als ik terug denk aan mijn eigen jeugd had ik het fijn gevonden als mijn ouders meer benoemd hadden wat ze zagen: (“ik zie dat je verdrietig bent”) en misschien zelfs wel een link hadden gelegd met wat er mogelijk gebeurd had kunnen zijn in concrete termen (“ik weet dat je een proefwerk had waar je onzeker over bent. zou dat het kunnen zijn?” - nee antwoorden kan altijd nog namelijk...) of juist in abstracte termen (“soms gebeuren er dingen die niet fijn zijn, waar je verdrietig/boos/whatever van wordt”) en daarbij zelf vooral de rust bewaren als een soort anker. Mijn ouders werden namelijk zelf zo machteloos van mijn emoties dat ze het al snel afkapte onder het mom van “als je het niet uit kan leggen, dan houdt het op” . (Verder lieve mensen hoor hahaha, maar dit was wel een misser wat mij betreft). Een knuffel, kus, iets doen waarvan je weet dat het belangrijk is voor haar om zich geliefd/gesteund te voelen... Grote kans dat zij dit zich eigen gaat maken, misschien niet meteen maar later heeft ze daar 100% profijt van. (Mocht je het interessant vinden; er is veel te lezen over het leren “mentaliseren”, zal er niet over uitweiden hier, maar vind zelf erg boeiend en denk ik wel toepasselijk.
Misschien ook zelf het goede voorbeeld geven en vaak benoemen wat je doet/tegen aan loopt? Waarschijnlijk doe je dit al hoor, maar denk dat het mijn kleine-ik geholpen had als mijn ouders hun eigen denken en handelen wat meer transparant hadden gemaakt. Bijv. “ik moet naar mijn werk vandaag, vaak vind ik dat leuk, maar vandaag even niet, en toch ga ik” (ik noem maar wat knullige voorbeelden hoor). Dit soort dingen gebeuren vaak in ons hoofd (“pfff straks nog die ellendige afwasser, maar ik zit zo lekker”) terwijl het voor de kinderen heel goed is, denk ik, om te merken dat wij dit soort interne conflicten ook meemaken en hoe we daar dan mee omgaan.
En verder misschien boeken lezen over doorzetten/emoties/etc en daar over samen praten? Geen idee wat geschikt is voor een 9-jarige, maar met N. nu net “mijn fantastische elastische brein” gelezen (gaat veel over effect van oefenen voordat je iets kan) en dat sprak haar wel aan.
En bovenal; volgens mij doe je het hartstikke goed en mag je enorm trots zijn dat ze haar emoties bij je uit. Misschien is dat voor haar soms even voldoende...?
