Ik heb weleens vaker topics geopend over mijn oudste. Ze is een heel gevoelig kind en ik vind het af en toe lastig om daarmee om te gaan, net omdat ik veel van mezelf herken.

De laatste tijd is ze vooral verdrietig, zonder reden. Als ik dan met haar ga praten springt ze zo over op een ander onderwerp en is alles weer goed, ze vertelt dan over haar vrienden of iets wat ze gedaan heeft. De reden waarom ze verdrietig is kan ze niet zeggen/ze weet niet waarom ze zich zo voelt. Ik herken dit zooo erg van mijn eigen jeugd. Mijn ouders konden me hier niet in ondersteunen/helpen en dus ben ik nu nog bezig met achterhalen waar een bepaalde emotie vandaan komt. Ik wil haar dit zo graag besparen!

Ook hikt ze vaak aan tegen taken die ze vervelend vindt. Van huiswerk vindt ze bijvoorbeeld alleen rekenen leuk, is het iets anders zit ze te zuchten, haar potlood slap vasthouden, fouten maken en hierover flippen... terwijl als ze zich even concentreert, dat huiswerk zo af is en ze zich ook beter voelt. Maar de drang is sterker om hierover te zeuren/het uit te stellen en dan kwaad te worden... het lijkt een soort zelfsabotage.

Ik wil haar dus graag ondersteunen in:
-voor zichzelf zorgen en voor zichzelf opkomen (op tijd drinken als je dorst hebt maar ook nee zeggen tegen een vriendin als je iets niet wil doen)
-weten wat je wil en daarvoor gaan (ze is nu vaak besluiteloos en treuzelt daarom heel erg)
-op tijd dingen doen, even doorbijten als iets nou eenmaal 'moet' zodat het uit je hoofd is (huiswerk, helpen met tafel dekken/afruimen)
-inzicht krijgen in je gevoelens, ik weet dat dit een heel proces is maar ik wil haar echt hierin bijstaan ipv zoals mijne igen ouders het maar onder het tapijt te vegen. Ze is nu 9, straks als puber kan ik haar niet meer zo makkelijk bereiken.

Is dit herkenbaar? Hebben jullie tips voor mij?

    Nescio Wat lastig, soms kan je je zo machteloos voelen in dit soort situaties.

    Ik herken het een beetje van onze N. (4, dus in kleutervariant) maar vooral van mezelf van vroeger. Ik denk dat het wel normaal is om op die leeftijd niet altijd te weten wat je voelt en waarom en dat het ook normaal is om zo weer te switchen naar blij/een andere emotie. En de weerstand tegen vervelende klusjes zijn ook zeer herkenbaar... ook nu nog 😛

    Wat had jij denk je nodig gehad van je ouders dat ze je niet gaven/niet konden geven?

    Als ik terug denk aan mijn eigen jeugd had ik het fijn gevonden als mijn ouders meer benoemd hadden wat ze zagen: (“ik zie dat je verdrietig bent”) en misschien zelfs wel een link hadden gelegd met wat er mogelijk gebeurd had kunnen zijn in concrete termen (“ik weet dat je een proefwerk had waar je onzeker over bent. zou dat het kunnen zijn?” - nee antwoorden kan altijd nog namelijk...) of juist in abstracte termen (“soms gebeuren er dingen die niet fijn zijn, waar je verdrietig/boos/whatever van wordt”) en daarbij zelf vooral de rust bewaren als een soort anker. Mijn ouders werden namelijk zelf zo machteloos van mijn emoties dat ze het al snel afkapte onder het mom van “als je het niet uit kan leggen, dan houdt het op” . (Verder lieve mensen hoor hahaha, maar dit was wel een misser wat mij betreft). Een knuffel, kus, iets doen waarvan je weet dat het belangrijk is voor haar om zich geliefd/gesteund te voelen... Grote kans dat zij dit zich eigen gaat maken, misschien niet meteen maar later heeft ze daar 100% profijt van. (Mocht je het interessant vinden; er is veel te lezen over het leren “mentaliseren”, zal er niet over uitweiden hier, maar vind zelf erg boeiend en denk ik wel toepasselijk.

    Misschien ook zelf het goede voorbeeld geven en vaak benoemen wat je doet/tegen aan loopt? Waarschijnlijk doe je dit al hoor, maar denk dat het mijn kleine-ik geholpen had als mijn ouders hun eigen denken en handelen wat meer transparant hadden gemaakt. Bijv. “ik moet naar mijn werk vandaag, vaak vind ik dat leuk, maar vandaag even niet, en toch ga ik” (ik noem maar wat knullige voorbeelden hoor). Dit soort dingen gebeuren vaak in ons hoofd (“pfff straks nog die ellendige afwasser, maar ik zit zo lekker”) terwijl het voor de kinderen heel goed is, denk ik, om te merken dat wij dit soort interne conflicten ook meemaken en hoe we daar dan mee omgaan.

    En verder misschien boeken lezen over doorzetten/emoties/etc en daar over samen praten? Geen idee wat geschikt is voor een 9-jarige, maar met N. nu net “mijn fantastische elastische brein” gelezen (gaat veel over effect van oefenen voordat je iets kan) en dat sprak haar wel aan.

    En bovenal; volgens mij doe je het hartstikke goed en mag je enorm trots zijn dat ze haar emoties bij je uit. Misschien is dat voor haar soms even voldoende...?

        Mijn 10-jarige zoon heeft min of meer hetzelfde. Hij herkent bepaalde gevoelens niet en is vervolgens heel boos op mij, enorm verdrietig, loopt steeds met buikpijn of hij kan niet slapen.

        Ik vind het echt heel frustrerend om mee om te gaan. 9 van de 10 keer is voor mij wel duidelijk waar het vandaan komt, maar ik wil hem geen woorden in de mond leggen of 'dwingen' te praten over iets wat hij zelf niet goed kan. Op de momenten zelf laat ik hem meestal gewoon huilen en zijn gevoellens er uit gooien.

        Ik benoem regelmatig bepaalde gevoellens die ik zelf heb en leg dat dan uit. Bijv. dat ik chagrijnig ben omdat ik niet kan sporten door mijn blessure of irritante collega. Of ik haal onderwerpen aan, zodat hij ze beter begrijpt. We hebben het hier regelmatig over spruitjes 🤣 Ik vind spruitjes héél lekker, zoon vindt ze heel vies. Wie heeft er nu gelijk? Liegt een van ons? Nee, we denken er gewoon anders over. Gisteren hoorde ik hem tegen zijn zus zeggen "nou dan is het dus net als met de spruitjes". Op deze manier leert hij wel over bepaalde gevoellens, zonder dat we enorm gaan uitpluizen waar ze bij heb vandaan komen.

        Op momenten dat er een duidelijke één op één relatie is tussen zijn gevoellens en iets wat er net gebeurt is (gaan huilen om iets), dan benoem ik het wel meteen. "Ik begrijp dat je verdrietig bent..." en dan probeer ik hem te helpen met een oplossing of hie we dit volgende keer beter kunnen aanpakken.

        Vind het zelf ook nog lastig hoor, dus lees even mee 😉

          Koekie83 En verder misschien boeken lezen over doorzetten/emoties/etc en daar over samen praten? Geen idee wat geschikt is voor een 9-jarige, maar met N. nu net “mijn fantastische elastische brein” gelezen (gaat veel over effect van oefenen voordat je iets kan) en dat sprak haar wel aan.

          Deze is ook leuk en leerzaam evt:

          https://www.bol.com/nl/nl/p/superkrachten-voor-je-hoofd-mindgym-voor-kids/9200000114043252/?Referrer=ADVNLGOO002008J-G-114976562837-S-863060718199-9200000114043252&gclid=Cj0KCQjws4aKBhDPARIsAIWH0JXdpHdLeGlRYyS_vbymMiXBSy6arU8K46NcC37WZKZNV3SUfVBN1ysaAtG3EALw_wcB

              Nescio mijn dochter had dit toen ze jonger was ook geregeld. Ik vroeg dan van alles wat er kon zijn en als ze op niets kon antwoorden dat dat het was kwamen samen tot de conclusie dat je het soms niet weet en best eens gewoon lekker mag huilen. Dan spreidde ik mijn armen en zei ik ‘kom eens lekker bij mama uit huilen dan’ en dan kroop ze in mijn armen en kon ze soms heel hard, soms wat zachter, even huilen en daarna was het weer goed.
              Ik ging er dan maar vanuit dat dit een manier was waarop ze een bepaalde spanning kon los laten of om prikkels te verwerken.
              Nu is ze 13 en laatst liep ze wat te ijsberen door de kamer, zuchten, steunen beetje met armen en benen in de lucht te schoppen en zwaaien (overduidelijk dat ze zich vervelend voelde) toen ik vroeg wat er was zei ze ‘ik weet het niet, ik lijk wel boos of zo maar ik weet niet waarom? Toen ik vertelde dat ik dat ook wel eens heb en dat dat wel eens is als mijn vakantie bijna voorbij is en ik weer naar school moet en daar best zin in heb maar toch ook weer niet omdat de vakantie zo super fijn was, en ik dan op zie tegen alles weer moeten…. Keek ze me aan en zei :pfff dat zou het bij mij ook best eens kunnen zijn….
              Toen hebben we even geknuffeld en was de spanning er af.
              Zo leert ze zichzelf steeds beter kennen.

                  Hier een dochter van 10. En bij haar helpt t ook als we haar gedachten benoemen. Zijn dit helpende gedachten? Nee? Wat kunnen we eraan doen dan? Dit helpt wel.

                  We zijn inmiddels een paar dagen verder en het gaat niet zo goed. Ze speelt het liefst, dan is alles goed, maar van zodra ze iets 'moet', is het hakken in het zand, zeuren en klagen.

                  Van het bedritueel maak ik altijd een 'feestje', dwz we nemen de tijd, bespreken de dag, ik lees voor en/of ze mag zelf nog even lezen. En toch is het elke keer zeuren over bedtijd. Ze is nog niet moe (terwijl ze het duidelijk wel is). Met als gevolg: opstaan 's morgens is moeilijk, ze is boos en chagrijnig, klaagt over het ontbijt, begon deze morgen hard te huilen (eerlijk gezegd janken want het waren gewoon krokodillentranen) toen ze haar schoenen aan moest doen... in andere woorden: ik raak ook gefrustreerd langzamerhand.

                  Als ik met haar praat of dingen vraag, zegt ze alleen maar: "ik weet het niet". Vervolgens begint ze over iets anders. Als ze de volle aandacht heeft is er niks aan de hand, maar zodra het gaat over iets doen, zoals huiswerk, maar ook de tafel afruimen (gewoon een vaste taak), begint ze te zeuren en te piepen. Mijn geduld raakt een beetje op...

                    Nescio En toch is het elke keer zeuren over bedtijd. Ze is nog niet moe (terwijl ze het duidelijk wel is). Met als gevolg: opstaan 's morgens is moeilijk, ze is boos en chagrijnig, klaagt over het ontbijt, begon deze morgen hard te huilen (eerlijk gezegd janken want het waren gewoon krokodillentranen) toen ze haar schoenen aan moest doen... in andere woorden: ik raak ook gefrustreerd langzamerhand.

                    Dit is wel erg herkenbaar 😬

                    Het zijn hier wel fases: zo gaat het een tijd lang goed en zo probeert zoon constant de grenzen op te zoeken en moet hij weer even weten hoe de rollen verdeeld zijn.

                    Gisteren kon hij bijvoorbeeld niet meer lopen.... drama van hier tot Tokio... hij kon wel zelf uit de auto stappen om vervolgens 1,5 uur op een trampoline rond te springen 🤦‍♀️ Het kost wat moeite, maar ik negeer dit gedrag volkomen, soms moet hij gewoon even luisteren. Ik vertel hem wat er moet gebeuren (schoenen aan). Punt.

                    Dit gedrag wordt erger wanneer hij moe is (zoals hierboven). Dan is het niet meer even mopperen of in discussie gaan, maar blijft hij doorgaan en drammen/huilen tot hij zijn zin heeft. Wat dus niet gebeurt 😉 Ik weet inmiddels dat het fases zijn waardoor ik er minder geïrriteerd van raak.

                        Deliana oh die herkenbaarheid is wel fijn (niet fijn voor jou natuurlijk, maar je begrijpt me). Jij geeft dus nooit toe? Hoe reageer je op dat dramatische gedoe? Ik kan niet anders dan kortaf reageren. Het is heeel moeilijk voor mij om begrip te tonen als ze zo zeurderig en drammerig doet, om niets. Ik geef dus ook niet toe. Maar achteraf voel ik me daar weer slecht over...

                            Kan t hormonaal zijn, als in; vroege puber?

                            (Geen idee hoor maar dat was t eerste dat bij mij opkwam)

                              Nescio Nee, ik geef niet toe. Maar het zijn hier dus echt fases, hij heeft dit al vanaf dat hij 2 is of zo. Hij zoekt dan enorm de grenzen op met zo'n beetje alles.

                              Ik weet dus waar het vandaan komt en dat tijdelijk is. Ik weet niet hoe dat bij jullie dochter is?

                              Laat ze dit gedrag vooral zien als ze oververmoeid is? Verder geen lichamelijke klachten? Hoe gaat het op school? Heeft ze voldoende uitdaging? Ligt ze goed in de groep? Kan zomaar zo zijn dat ze dan alle frustratie er bij jou thuis uit gooit.

                              • Nescio hebben hierop gereageerd.

                                  Nescio Jij geeft dus nooit toe?

                                  Hier wordt ook nooit toegegeven, aanstelleritis krijgt geen aandacht. Het gevaar zit hem juist in toegeven. Als het die ene keer werkt, werkt het een volgende keer vast ook wel, misschien dan even wat harder jammeren tot het doel bereikt is.

                                  Nescio Hoe reageer je op dat dramatische gedoe?

                                  Als negeren niet werkt, ik zeg ook altijd dat ik op zulk gedrag niet in ga, mogen ze op hun kamer dramatisch doen tot ze weer normaal kunnen doen.

                                        Cactusje Als negeren niet werkt, ik zeg ook altijd dat ik op zulk gedrag niet in ga, mogen ze op hun kamer dramatisch doen tot ze weer normaal kunnen doen.

                                        Ja, ik doe exact hetzelfde!

                                          Deliana ja het is vooral als ze moe is. Ze herkent deze signalen nooit want ze wil niet naar bed. Dus gaat ze maar door tot ze zelf ook opgefokt is.

                                          Op school gaat het goed, ze ligt zeer goed in de groep en is heel sociaal. Ze heeft wel een vriendin die een energiezuiger is dus het kan best dat ze die zorgen meeneemt naar huis. Ik wil haar daarbij ook helpen, maar hoe?

                                              Nescio is met haar de cirkel van invloed bespreken iets?

                                                Nescio ja het is vooral als ze moe is. Ze herkent deze signalen nooit want ze wil niet naar bed. Dus gaat ze maar door tot ze zelf ook opgefokt is.

                                                Ze is op een leeftijd dat je hier best afspraken over kan maken, dus ik zou het op een dag bespreken na zo'n voorval. Benoemen dat ze het mag aangeven wanneer ze iets niet wil, dat ze vaak wel een keuze heeft, maar bedtijd staat vast. Zeuren heeft geen zin en drama is voor niemand leuk.

                                                Misschien bedtijd ritueel aanpassen? Ik voel me een ontaarde moeder na jouw "Ik maak het altijd gezellig" 🤣 Zoon gaat om 20:00 uur zelf naar boven en mag tot 20:30 lezen. Dan even knuffelen en slapen. Ik ga niet meer voorlezen, hij mag niet meer spelen en tablet/mobiel blijft beneden.

                                                    Deliana nee je bent niet ontaard hoor 😅 ik breng ook haar zusjes naar bed en zij willen wel vaak nog een verhaaltje. Soms luistert ze mee, soms rommelt ze zelf wat op haar kamer. En dan kom ik nog even bij haar zitten, gaat ze zelf nog even lezen of wil ze alleen maar praten. Maar dat vertragen... ik kan daar echt niet tegen. Dus om 20 uur naar boven klinkt hier geweldig.

                                                      Ik weet niet of dit herkenbaar is, maar ik haal heel veel 'troost' uit de middelste op dit moment. Omdat de oudste het momenteel lastig heeft en veel dingen een 'strijd' zijn, kan ik dan even op adem komen als ik zie hoe goed de middelste het doet. Zonder te vergelijken natuurlijk, elk kind heeft zijn eigen karakter en het is ook niet zo dat ik de middelste 'beter' vind, helemaal niet. Zij zal deze fases ook hebben en dat zal het omgekeerd zijn.

                                                      Maar ik merk dat de middelste juist niet op mij lijkt en ik het daarom gemakkelijker vind om met haar om te gaan ofzo. Met de jongste heb ik dat ook.

                                                      Koekie83 ja het is ook deels hormonaal denk ik... ze heeft af en toe puistjes op haar rug, haar haar wordt wat vetter.... je ziet dat hormonen aan het werk zijn.

                                                          Nescio
                                                          Herkenbaar hoor! Met puber kan van alles zo'n onzinnige strijd zijn terwijl kleine meid gewoon ja en amen zegt. Natuurlijk moppert zij ook wel eens, maar ze luistert daarna wel zonder gedoe. Dat zal over een aantal jaar ook wel veranderen, maar soms is het gewoon even fijn dat je ene kind (nog) wel gewoon luistert.

                                                            © 2021 Alles voor de Kids.

                                                            Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer