iMoeder dit soort grafieken vind ik persoonlijk juist heel hoopgevend. Ik kan mij voorstellen dat dit wat anders met mensen doet dan enkel laten zien dat het een jaar geleden beter was en nu slechter.
Daarnaast is het ook altijd interessant wat de reden is voor een afname en toename in incidenten. Er zijn meer gerapporteerde verkrachtingen tov 2015. Hoe komt dit? Is de situatie daadwerkelijk onveiliger of durven vrouwen makkelijker aangifte te doen / meer bewustwording wat ook onder verkrachting valt oa met dank aan de me too beweging? Of is het een combinatie? Ik gebruik dit enkel als voorbeeld, want ik weet het antwoord niet. Het is niet mijn intentie om de cijfers bagataliseren over zo gevoelig onderwerp.
Ik zou bijv ook graag willen weten wat de oorzaken zijn van de daling over tientallen jaren. Wat kunnen we hieruit leren? Waar moeten we meer op inzetten? Wat werkt?
[verwijderd] Mensen onderwijzen over hoe cijfers te interpreteren is een goede.
Maar andersom moeten we ook leren luisteren naar mensen, en leren voelen wat zij voelen (empathie). Want ik denk dat het de gehele maatschappij helpt als we elkaar beter leren begrijpen.
Met je eens dat beiden moet. Het een sluit het ander niet uit. Het kan elkaar juist versterken.
[verwijderd] Wij denken dat de oplossing voor hun is meer kennis over cijfers. Maar wat denken ze er zelf over? Wat denken zij dat ze nodig hebben?
Waarom luisteren we niet?
Wie is wij? Ik herken mij hier in ieder geval niet in. Ik denk niet dat kennis over cijfers de enige oplossing is. Ik denk denk wel dat een deel uit kan maken van een oplossing.
Ik vind ook dat ik de afgelopen jaren altijd goed geluisterd heb naar mensen in mijn werk. Wat mijn algehele conclusie daaruit is, is dat mensen hoop nodig hebben en vertrouwen in een ‘goede’ afloop. Dat ‘goed’ hierin een relatief begrip is en per persoon kan verschillen. Dat ze lichtpuntjes nodig hebben om evenwicht te bieden aan al het negatieve wat hen overkomt. Dat een groot deel van ons lijden in ons hoofd afspeelt en vaak niet eens overeen komt met de werkelijkheid. Dat perspectief bieden en nuancering ontzettend helpend kan zijn. Zwart- wit denken juist destructief is. Dat je een ander niet moet vertellen wat ze moet denken en voelen, maar dat je mensen de tools moet aanreiken om ze zelf tot een bepaalde en meer helpende conclusie te laten komen, die bij hen past. Dat begrip, empathie en verbondenheid hierin een zeer belangrijke rol spelen. Zelfs de rode draad is.
Hoe? Ik heb daar geen pasklaar antwoord op. Enkel wat ideeën. Ik denk iig dat het gaat om meerdere oplossingen en maatregelen. Een enkele oplossing bestaat niet, maar je moet wel ergens beginnen.
