Manque ach meis... Omdat, hoe oud je ook bent, je altijd een kind bent dat wil dat haar ouders onvoorwaardelijk van haar houden. En dat uiten.
Het enige dat ik voor je heb is een virtuele knuffel voor jou, en het kind in jou, en weet dat je goed bent zoals je bent. En weet dat er mensen van je houden, zoals je bent. En het spijt me dat ik de pijn niet kan verzachten dat het misschien niet de mensen zijn waar je die onvoorwaardelijke liefde van nodig hebt 
Verdrietige berichten
. Vanuit hier een dikke knuffel dit zijn moeilijke dingen in het leven.
Manque wat klote zeg!
Manque
Wat rot voor je
Je wilt gewoon dat je ouders trots op je zijn, hoe oud je ook bent. Ik heb een poosje geleden ook nog staan huilen in de keuken. Het zou niet zo belangrijk moeten zijn(zei ik toen tegen mezelf), want er zijn genoeg anderen, maar het blijven toch je ouders.
Manque knuffel voor jouw. Ontzettend naar dit, helemaal omdat jij het eigenlijk ook helemaal niet slecht bedoelde. Je moeder zit waarschijnlijk zo enorm in haar eigen waarheid dat ze heel erg bezig is met anderen hier ook te van overtuigen en misschien te willen beschermen tegen het kwade wat zij ziet? Praat haar reactie absoluut niet goed, het geeft gewoon aan dat ze er zo diep in zit dat ze een visie van iemand anders niet meer kan accepteren en respecteren.
Dat gedrag van je ouders jouw nog raakt is echt niet gek, het zijn je ouders je wil hun goedkeuring of je nu 4 of 39 bent. 
ouders en kinderen zijn zo met elkaar verweven, tot in de vezels van je lijf…. Dat is moeilijk om los te laten en je niets van aan te trekken….. 
Trees Dankjewel voor je reactie, ik denk dat je het hiermee echt goed samenvat. Het is inderdaad iets wezenlijks en ik denk dat er ook veel 'oud zeer' onder zit. Ik voelde me als kind altijd zó fout en afwijkend omdat ik niets snapte van de reacties van mijn moeder (mijn vader in mindere mate). Dat heb ik nooit kunnen afschudden. Als ze iets zegt dat mij zeer onwaar in de oren klinkt ga ik het thuis toch nog even opzoeken, om mezelf ervan te verzekeren dat ik niet gek ben. Ze brengt me altijd aan het twijfelen over of ik inderdaad niet heel dom en naïef ben. Wat echt is en niet-echt, wie wel en niet te vertrouwen zijn, dat zijn (verklaarbaar) altijd thema's geweest in mijn leven en dat maakt dat ik hier niet zo goed tegen opgewassen ben, denk ik.
En tegelijkertijd, wat meerdere mensen hier gereageerd hebben: je wil goedkeuring van je ouders, ongeacht je leeftijd.
Dankjewel @Femkes @Rietjesbeker @Toch6 @Snoeki @Noordeling @Vulpen @Mamabeertje @Bloem @IAmWorthy @Lovely83 @Huggybird
En @Trees @Femkes en @Mamabeertje verdrietig om te lezen dat jullie ook afkeuring ervaren. Mocht je daar iets over willen delen, dan lees ik dat graag. Ik merk dat ik andermans ervaringen horen wel fijn vind. Ook hoe anderen daarmee om gaan.
- Bijgewerkt
Manque de goedkeuring van je ouders zit zo diep geworteld in je kinds stukje, het vormt je op zoveel manieren als kind. Maar ook wanneer je volwassen bent draagt ieder mens dat gedeelte met zich mee.
Ik weet nog heel goed hoe mijn biologische vader mij behandelde; als één of andere pop. Hij trok altijd aan de touwtjes en zorgde vervolgens voor de afwijzing. Ik leek wel ‘verslaafd’ aan zijn goedkeuring terwijl dat helemaal nooit een goedkeuring was er kwam altijd wel weer die welbekende afwijzing. En soms zit het ‘m niet eens in de woorden die uitgesproken worden maar juist in het geen wat niet uitgesproken wordt.
En soms kom je als kind van op een splitsing waarbij terug gaan geen optie meer is, enkel een keuze die wellicht draagbaarder is dan de afwijzing of afkeuring die jij je hele leven hebt ontvangen.
Ik was 13, toen ik las dat mijn vader niet op mijn begrafenis wilde komen en heb toen zelf de keuze gemaakt om het contact te verbreken. Soms is alleen verder gaan en helen minder pijnlijk dan blijven buigen.
Ik hoop dat je weet dat je een fantastisch mens bent en dat wat jou overkomen is en nog steeds overkomt, niets te maken heeft met wie jij bent. Ik denk dat als je in zo’n situatie opgroeit het bewonderenswaardig is hoe jij je hebt kunnen ontwikkelen. Dat heb jij gedaan en niemand anders.
Manque ik zit al een paar dagen dat ik wil reageren, maar niet zo goed weet wat ik moet zeggen. Toch een poging..
Ik heb nu inmiddels bijna 9 jaar geen contact meer met mijn moeder, en het gekke is dat dit nu mijn normaal is. Ik heb echt nog wel een tijdje rondgelopen met het gevoel wat @Trees ook beschrijft, het missen van een moeder, maar niet haar. Maar ook dat is eigenlijk wel weg inmiddels. Ik durf het bijna niet te zeggen, want het klinkt zo raar, maar bij het lezen van deze berichten had ik eerder een oh ja, verrek, ik heb ook een moeder 
Ik voel geen gemis meer, niet naar haar specifiek, maar ook niet meer naar een moederfiguur. De rust die het mij heeft gegeven is veel meer waard dat het oprecht goed is zo. Ik kan ook gewoon over haar praten zonder dat het me nog iets doet, maar dan meer als een.. zij hoorde bij een ander leven. Ze hoorde bij Beebo, misschien nog een beetje bij Buffy, maar niet meer bij CrazyCatLady 
Mijn vader is een lastigere.. ik heb altijd een betere band gehad met hem, maar het is ook een kwestie van.. de problemen die ik heb met hem, zijn niet persoonlijk zeg maar.
Mijn moeder had duidelijk issues met mij als persoon, en dat liet ze ook op alle fronten merken. Mijn vader is vooral boos op de hele wereld. Visite kan dus ook echt heel vermoeiend zijn, dan zit ik daar rustig een uur naar een tirade te luisteren over hoe het brood bij de kassa 5 cent duurder was dan het prijskaartje aangaf, en je krijgt er geen woord tussen 
En door zijn pessimisme vind ik het lastig om dingen te delen met hem. Iets wat voor mij goed nieuws is, als bijvoorbeeld toen we de kittens adopteerden, wordt gevolgd door een diepe zucht, weet je dat nou wel zeker, heb je er wel over nagedacht? Of rondom politiek, ik ben naïef in zijn ogen. Hij weet altijd alles beter.
Dat soort dingen voelen dan wel als een.. man, ik ben 38. Het is niet alsof ik als 8jarige een zwerfkat mee naar huis neem en niet weet wat ik doe, of op een partij stem omdat ze leuke kleurtjes gebruiken in hun logo.
Zijn pessimisme komt dan echt wel over alsof hij geen vertrouwen heeft in mijn eigen kunnen.
Maar ja.. hij is de enige familie die ik nog heb, hij heeft ook goede kanten, dus we doen het er maar mee..
Wat mij echt heeft geholpen is om -hoe cliché ook-, het los te gaan leren zien van mezelf. Ik vat het niet meer persoonlijk op. Vertrouwen in mijn eigen beslissingen zorgt ervoor dat zijn gebrek aan vertrouwen in mijn keuzes me veel minder raakt. Zijn problemen/kijk op de wereld zeggen iets over hem, niet over mij.
En tja verder.. slechtste tip allertijden, maar voor mij de meest behulpzame: halverwege een gesprek even een sigaretje gaan roken.
Dat heeft mij al zó gigantisch veel ruzies bespaart 
Dikke knuffel, het is niet makkelijk
24 dagen later
En terwijl ik de kinderen klaar maak voor de koningsspelen, L bezig met voorbereiden op nachtje kamp moet ik me ook mentaal, en na het zingen op school ook fysiek, voorbereiden op een begrafenis. 1 die ik nog steeds niet kan bevatten. En voor het eerst blij ben dat de familieband zo kil is dat de kinderen een foto moesten zien om te weten welke oom van hun is overleden. Jongste 3 weten ook niet dat hij het zelf heeft gedaan.
Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou bij voel. De verbijstering overheerst vooral nog denk.
Toch6 heel veel sterkte!