Mijn oma is overleden. Ze was dik in de negentig, beginnende Alzheimer en ze woonde nog volledig zelfstandig thuis. Ze is in de nacht van vorige maandag op dinsdag overleden in haar slaap. Mijn vader en oom vonden haar de volgende ochtend.
Gisteren was de begrafenis. Het was een beetje raar omdat ze thuis lag opgebaard en ze voor de reis naar de kerk haar sieraden nog af gingen doen. Stonden we daar allemaal samen in haar woonkamer terwijl de begrafenisondernemer haar ringen, armband en oorbellen uit deed. Dat duurde ook even. Daarna sloten we de kist. Ik heb dit bij mijn andere grootouders niet meegemaakt. Zij werden gecremeerd. Mijn oom (hij is de oudste) kreeg de sieraden vervolgens. Haar bril hield ze wel op.
Het was een mooie serene dienst met alleen naaste familie. Ik heb ook nog gesproken. Mijn oom, vader en nicht waren zeer emotioneel. Ik was eigenlijk heel kalm. Natuurlijk ga ik haar missen, ze was een van de weinige familieleden waar ik wel graag kwam. Maar ook dat deed me beseffen dat ik met de rest van mijn familie zo weinig tot niets heb. En dat is best verdrietig en eenzaam.
