Ik ga straks voor de 3e x in 8 maanden tijd een gecondoleerd kaartje schrijven voor een collega van mij. Eerst is zijn broer overleden een paar maanden later zijn moeder en vandaag zijn vader 
Ik heb zo met hem te doen 
Verdrietige berichten
Marshmallow pfff... Dat zijn wel heel veel mensen die tegelijkertijd weg vallen zeg
Marshmallow Och nee. 
vreselijk.
Marshmallow wat heftig voor je collega
Ooh wat heftig. Wat zal hij zich alleen voelen. Tenminste dat lijkt mij dan.
een maand later
Ik krijg net voor de tweede keer deze maand een berichtje van een vriendin dat er borstkanker is vastgesteld . Beiden eerste keer dat ze meededen aan het bevolkingsonderzoek borstkanker (echt super dus dat dit bestaat), maar echt heftig zo uitslag.
Trees bah, helemaal zo dicht op elkaar... Gelukkig dat het onderzoek er is!
Trees jee, wat heftig! Goed dat het er is inderdaad. Maar dat verwacht je niet, zeker niet 2 keer.
een maand later
Mijn moeder zei net tegen me dat ik heel erg dom was en deed laatdunkend tegen me en zat op een opgefokte manier te pushen om een discussie te voeren over de overheid en al die dingen waar ze 'bewijzen' voor heeft en die ik moet erkennen en dat doet echt pijn.
Ik voel me zo machteloos om de situatie. Ze zit heel diep in de fuik van achterdocht en complotten en wil daar steeds dingen over vertellen en ik kan het gewoon niet meer aanhoren. Ik probeerde dat net voorzichtig te zeggen, door bij mezelf te blijven en uit te leggen dat mijn wereldbeeld anders is (zonder uitleg te geven waar de verschillen in zitten) en het escaleerde helemaal.
Ik ben niet eens boos op haar ofzo, dat was ik net ook niet. Maar wanhopig, verdrietig, om de situatie. Ze liep te klagen over dat mijn vader zo godsdienstwaanzinnig is geworden en hoewel ik dat ook een moeilijk gegeven vind, kan ik er niet naar luisteren dat ze zich zo over hem beklaagd. Ik hou van hen allebei en tolereer die -voor mij- vreemde wereldbeelden. Meer kan ik niet doen. Maar toen ze zo op mijn vader afgaf kon ik het niet laten om te zeggen dat haar wereldbeeld en theorieën net zo vreemd voor me waren als die van hem. En dat was een startschot voor een enorme kutsituatie ergens buiten op een schoolplein waar ik gewoon met mijn kind probeerde te spelen.
Ik haat de media. En complottheorieën. En de FvD. En Trump. Ik haat het zoooooo erg 
Waarom blijft het pijn doen en kan ik het niet gewoon langs me heen laten gaan? Ik ben 39 jaar en nog steeds heb ik ergens hoop op en ik weet niet precies was dat is of hoe ik kan stoppen met hopen op dingen die niet mogelijk zijn.
Manque ik denk dat de meesten diep van binnen toch een soort goedkeuring en/ of bevestiging willen van onze ouders. Afkeuring van buurman Piet kan ik wel langs mij heen laten glijden, maar van mijn ouders vind ik dat ook een stuk lastiger. Ik denk dat het nog iets heel natuurlijks is vanuit onze jeugd, waarin je voor je overleving (veiligheid, liefde, warmte, maar ook voedsel etc) volledig afhankelijk bent van je ouders. Ik wil niet teveel voor jou invullen, maar ik kan mij echt nog een klein meisje voelen als mijn vader mij openlijk afwijst en zegt dat … (vul maar iets negatiefs in). Loyaliteit zal hierin altijd een rol spelen. Misschien is het ook wel iets neurobiologisch? Afwijzing /afkeuring van je ouders op oudere leeftijd nog steeds iets activeert in ons brein wat angst en verdriet oproept?
Het is ook gewoon een shitsituatie. Het gaat niet over welk bankstel het mooiste is, maar iets veel wezenlijker. Jullie verschillen enorm als het gaat om mens- en wereldbeeld met wat ik hier lees weinig ruimte voor een open gelijkwaardig gesprek. Machteloosheid maakt het denk ik nog erger, want je hebt geen enkele controle, je kan de situatie niet veranderen en dat maakt het verdriet en wanhoop alleen nog maar groter.
Ik denk dat jouw emoties hierover ontzettend valide zijn. Maakt het er niet makkelijk op, maar het is gewoon super verdrietig als je zo naar beneden wordt gehaald door je moeder 
Manque ach meis... Omdat, hoe oud je ook bent, je altijd een kind bent dat wil dat haar ouders onvoorwaardelijk van haar houden. En dat uiten.
Het enige dat ik voor je heb is een virtuele knuffel voor jou, en het kind in jou, en weet dat je goed bent zoals je bent. En weet dat er mensen van je houden, zoals je bent. En het spijt me dat ik de pijn niet kan verzachten dat het misschien niet de mensen zijn waar je die onvoorwaardelijke liefde van nodig hebt
Manque wat klote zeg!
Manque
Wat rot voor je
Je wilt gewoon dat je ouders trots op je zijn, hoe oud je ook bent. Ik heb een poosje geleden ook nog staan huilen in de keuken. Het zou niet zo belangrijk moeten zijn(zei ik toen tegen mezelf), want er zijn genoeg anderen, maar het blijven toch je ouders.