Trees bah, helemaal zo dicht op elkaar... Gelukkig dat het onderzoek er is!
Verdrietige berichten
Trees jee, wat heftig! Goed dat het er is inderdaad. Maar dat verwacht je niet, zeker niet 2 keer.
een maand later
Mijn moeder zei net tegen me dat ik heel erg dom was en deed laatdunkend tegen me en zat op een opgefokte manier te pushen om een discussie te voeren over de overheid en al die dingen waar ze 'bewijzen' voor heeft en die ik moet erkennen en dat doet echt pijn.
Ik voel me zo machteloos om de situatie. Ze zit heel diep in de fuik van achterdocht en complotten en wil daar steeds dingen over vertellen en ik kan het gewoon niet meer aanhoren. Ik probeerde dat net voorzichtig te zeggen, door bij mezelf te blijven en uit te leggen dat mijn wereldbeeld anders is (zonder uitleg te geven waar de verschillen in zitten) en het escaleerde helemaal.
Ik ben niet eens boos op haar ofzo, dat was ik net ook niet. Maar wanhopig, verdrietig, om de situatie. Ze liep te klagen over dat mijn vader zo godsdienstwaanzinnig is geworden en hoewel ik dat ook een moeilijk gegeven vind, kan ik er niet naar luisteren dat ze zich zo over hem beklaagd. Ik hou van hen allebei en tolereer die -voor mij- vreemde wereldbeelden. Meer kan ik niet doen. Maar toen ze zo op mijn vader afgaf kon ik het niet laten om te zeggen dat haar wereldbeeld en theorieën net zo vreemd voor me waren als die van hem. En dat was een startschot voor een enorme kutsituatie ergens buiten op een schoolplein waar ik gewoon met mijn kind probeerde te spelen.
Ik haat de media. En complottheorieën. En de FvD. En Trump. Ik haat het zoooooo erg 
Waarom blijft het pijn doen en kan ik het niet gewoon langs me heen laten gaan? Ik ben 39 jaar en nog steeds heb ik ergens hoop op en ik weet niet precies was dat is of hoe ik kan stoppen met hopen op dingen die niet mogelijk zijn.
Manque ik denk dat de meesten diep van binnen toch een soort goedkeuring en/ of bevestiging willen van onze ouders. Afkeuring van buurman Piet kan ik wel langs mij heen laten glijden, maar van mijn ouders vind ik dat ook een stuk lastiger. Ik denk dat het nog iets heel natuurlijks is vanuit onze jeugd, waarin je voor je overleving (veiligheid, liefde, warmte, maar ook voedsel etc) volledig afhankelijk bent van je ouders. Ik wil niet teveel voor jou invullen, maar ik kan mij echt nog een klein meisje voelen als mijn vader mij openlijk afwijst en zegt dat … (vul maar iets negatiefs in). Loyaliteit zal hierin altijd een rol spelen. Misschien is het ook wel iets neurobiologisch? Afwijzing /afkeuring van je ouders op oudere leeftijd nog steeds iets activeert in ons brein wat angst en verdriet oproept?
Het is ook gewoon een shitsituatie. Het gaat niet over welk bankstel het mooiste is, maar iets veel wezenlijker. Jullie verschillen enorm als het gaat om mens- en wereldbeeld met wat ik hier lees weinig ruimte voor een open gelijkwaardig gesprek. Machteloosheid maakt het denk ik nog erger, want je hebt geen enkele controle, je kan de situatie niet veranderen en dat maakt het verdriet en wanhoop alleen nog maar groter.
Ik denk dat jouw emoties hierover ontzettend valide zijn. Maakt het er niet makkelijk op, maar het is gewoon super verdrietig als je zo naar beneden wordt gehaald door je moeder 
Manque ach meis... Omdat, hoe oud je ook bent, je altijd een kind bent dat wil dat haar ouders onvoorwaardelijk van haar houden. En dat uiten.
Het enige dat ik voor je heb is een virtuele knuffel voor jou, en het kind in jou, en weet dat je goed bent zoals je bent. En weet dat er mensen van je houden, zoals je bent. En het spijt me dat ik de pijn niet kan verzachten dat het misschien niet de mensen zijn waar je die onvoorwaardelijke liefde van nodig hebt
. Vanuit hier een dikke knuffel dit zijn moeilijke dingen in het leven.
Manque wat klote zeg!
Manque
Wat rot voor je
Je wilt gewoon dat je ouders trots op je zijn, hoe oud je ook bent. Ik heb een poosje geleden ook nog staan huilen in de keuken. Het zou niet zo belangrijk moeten zijn(zei ik toen tegen mezelf), want er zijn genoeg anderen, maar het blijven toch je ouders.
Manque knuffel voor jouw. Ontzettend naar dit, helemaal omdat jij het eigenlijk ook helemaal niet slecht bedoelde. Je moeder zit waarschijnlijk zo enorm in haar eigen waarheid dat ze heel erg bezig is met anderen hier ook te van overtuigen en misschien te willen beschermen tegen het kwade wat zij ziet? Praat haar reactie absoluut niet goed, het geeft gewoon aan dat ze er zo diep in zit dat ze een visie van iemand anders niet meer kan accepteren en respecteren.
Dat gedrag van je ouders jouw nog raakt is echt niet gek, het zijn je ouders je wil hun goedkeuring of je nu 4 of 39 bent. 
ouders en kinderen zijn zo met elkaar verweven, tot in de vezels van je lijf…. Dat is moeilijk om los te laten en je niets van aan te trekken….. Trees Dankjewel voor je reactie, ik denk dat je het hiermee echt goed samenvat. Het is inderdaad iets wezenlijks en ik denk dat er ook veel 'oud zeer' onder zit. Ik voelde me als kind altijd zó fout en afwijkend omdat ik niets snapte van de reacties van mijn moeder (mijn vader in mindere mate). Dat heb ik nooit kunnen afschudden. Als ze iets zegt dat mij zeer onwaar in de oren klinkt ga ik het thuis toch nog even opzoeken, om mezelf ervan te verzekeren dat ik niet gek ben. Ze brengt me altijd aan het twijfelen over of ik inderdaad niet heel dom en naïef ben. Wat echt is en niet-echt, wie wel en niet te vertrouwen zijn, dat zijn (verklaarbaar) altijd thema's geweest in mijn leven en dat maakt dat ik hier niet zo goed tegen opgewassen ben, denk ik.
En tegelijkertijd, wat meerdere mensen hier gereageerd hebben: je wil goedkeuring van je ouders, ongeacht je leeftijd.
Dankjewel @Femkes @Rietjesbeker @Toch6 @Snoeki @Noordeling @Vulpen @Mamabeertje @Bloem @IAmWorthy @Lovely83 @Huggybird
En @Trees @Femkes en @Mamabeertje verdrietig om te lezen dat jullie ook afkeuring ervaren. Mocht je daar iets over willen delen, dan lees ik dat graag. Ik merk dat ik andermans ervaringen horen wel fijn vind. Ook hoe anderen daarmee om gaan.
- Bijgewerkt
Manque de goedkeuring van je ouders zit zo diep geworteld in je kinds stukje, het vormt je op zoveel manieren als kind. Maar ook wanneer je volwassen bent draagt ieder mens dat gedeelte met zich mee.
Ik weet nog heel goed hoe mijn biologische vader mij behandelde; als één of andere pop. Hij trok altijd aan de touwtjes en zorgde vervolgens voor de afwijzing. Ik leek wel ‘verslaafd’ aan zijn goedkeuring terwijl dat helemaal nooit een goedkeuring was er kwam altijd wel weer die welbekende afwijzing. En soms zit het ‘m niet eens in de woorden die uitgesproken worden maar juist in het geen wat niet uitgesproken wordt.
En soms kom je als kind van op een splitsing waarbij terug gaan geen optie meer is, enkel een keuze die wellicht draagbaarder is dan de afwijzing of afkeuring die jij je hele leven hebt ontvangen.
Ik was 13, toen ik las dat mijn vader niet op mijn begrafenis wilde komen en heb toen zelf de keuze gemaakt om het contact te verbreken. Soms is alleen verder gaan en helen minder pijnlijk dan blijven buigen.
Ik hoop dat je weet dat je een fantastisch mens bent en dat wat jou overkomen is en nog steeds overkomt, niets te maken heeft met wie jij bent. Ik denk dat als je in zo’n situatie opgroeit het bewonderenswaardig is hoe jij je hebt kunnen ontwikkelen. Dat heb jij gedaan en niemand anders.