Geen idee wat ik er hier precies mee wil, maar ik wil mijn gevoel toch delen.

🗨Ik ben moeder van 4 kinderen en niet je standaard moeder. Keizersnedes, vaginaal ik doe het allemaal. Vroeg, vroeger, vroegst. Mega spoed, 'gewone' spoed, mini spoed, miskraam hier en een abonnement op de ambulance daar. Kolven in drievoud en daarna stoppen we gewoon de fles erin.

Ik neem afscheid van de moeder die ik wilde zijn. Afscheid nemen bestaat niet zingt Marco Borsato en toch neem ik afscheid met heel veel pijn in mijn hart.

Het voelt als falen, incompetent, niet goed genoeg en 'heb je haar weer, moet zo nodig weer anders zijn'.

Ik rouw om wat nooit is geweest of ooit nog zal zijn, maar diep in mij smeekte om te mogen ervaren.

Ik neem afscheid van de mogelijkheid om ooit nog één van die dingen te gaan meemaken.
Afscheid van wat ik zo graag had willen meemaken, ervaren, voelen en door verschillende redenen het nooit zo heeft mogen zijn.

Ik ben moe, op en er helemaal klaar mee. Waarom kan het nooit eens 'normaal'.
Ja ik weet je krijgt geen antwoord op de waarom vraag, zelfs al weet je het antwoord. En normaal wat is nu toch normaal, het wordt nog best vaak overschat.

Nooit zal ik weten wat een normale zwangerschap is, hoe een gewone kraamperiode mag zijn of beter gezegd hoe een kraamperiode überhaupt is.
Het gevoel van je kleine tussen je benen uit op je buik gelegd krijgen.
Een zoekend kleintje dat beloond wordt met een gevulde borst.

🗨Dag mama van mijn wensen, ik zal je missen en welkom mama die je bent! Je bent & doet het goed genoeg! Voor bewijs zie je oudste. 😉