Ik moet even van mij af schrijven.

Zoals afgesproken fieten we naar de winkel om Halloween spullen te kopen en aansluitend nog de boodschappen voor het avondeten. We kletsen gezellig over van alles en gaan de winkel in. Ik zoek de Halloween spullen bij elkaar en vraag haar welke van twee ze leuker vindt. Wanneer ze eentje kiest gaat zij door naar de kinder stelling en wanneer ik erbij kom praten we over wat we zien en wat we al hebben. Ze mag van mij een ding uitzoeken en ze vindt een bakje met slot erop en wil die hebben. Ik leg uit dat ze een ding mag en als dit het is dat we dan naar de kassa gaan.
Ze besluit toch dat dit het niet is en wil een badje met accessoires voor de babypop, ik ga akkoord en zeg dat we dan naar de kassa ga om te betalen.

Dan komt het keerpunt.

Dochter vertelt over alles wat erbij zit en wil die nu al eruit halen, ik vertel haar heel rustig dat wij eerst moeten betalen omdat het nu nog niet van ons is. Wanneer het betaald en van ons is kan zij het er uithalen. Ik zit op ooghoogte naast haar en ze besluit dat wat ik zeg acceptabel is en loopt mee. Toch besluit ze dat dit niet is wat ze wil, terwijl ik vanbinnen weet dat dit het toch echt is wat ze wil. Ze blijft staan en ik laat haar het badje terugleggen en verteld rustig dat we alsnog naar de kassa gaan. Ze wordt boos en gaat schreeuwen.

Ik had het al warm bij binnenkomst en ik voel de warmte erger worden en mijn wangen knalrood worden. Lang leve de overgang en de emoties mijn huid opstoken. Ik blijf rustig, maar kom op het punt dat ik haar op til want blijven zitten met een krijsend kind wil ik niet. Ik weet dat als we een stukje verder lopen en uit de situatie zijn ze normaalgesproken tot rust komt en weer zelf mee loopt.
Het badje neem ik mee en de andere spullen die ik zelf had gekozen. Ik had geen mandje gepakt dus het is even klooien. De laars van dochter valt en ze schreeuwt het uit, met dat ik haar laars wil pakken is er een man die hem aangeeft. Erg lief!

Dochter blijft huilen en schreeuwen en wil haar laars aan. Ik vertel haar dat ze die aan mag, maar dat ik wel wil dat ze even rustig op mijn arm doet terwijl ik haar neer zet.
Wanneer ze de laars aan heeft wil ze knuffelen, ik ga op ooghoogte zitten en knuffel haar. Erken haar gevoel en zeg dat we samen even diep in en uit gaan ademen. Ze lijkt iets te kalmeren, maar de snik in haar keel is nog zeer aanwezig. Ik til haar op en loop langs andere mensen naar de kassa. Bij de kassa zijn nog een aantal wachtende voor ons en ik zet dochter neer en ze gaat weer los.

Tot op dat moment heb ik mij alleen gericht op dochter en de rest van de volle winkel langs mij heen laten gaan. Er staat een vrouw voor mij en met dat dochter weer een schreeuw en huilbui krijgt kijkt die vrouw mij aan. Tot drie keer toe zegt ze: "Je doet het goed, je doet het goed."
Waarop ik alleen maar kan zeggen, "Heel veel tot 10 tellen." Al heb ik dat niet eens gedaan, ik stond alleen stil bij dochter en haar begeleiden in haar emoties en tegelijkertijd mijn boodschappen te kunnen doen.

Ik had heel graag dankjewel willen zeggen tegen deze vrouw, maar ik voel de tranen in mijn ogen borrelen en richt mij weer op dochter. Te bang dat ik helemaal instort als ik dankjewel hardop zeg. De vrouw probeert haar nog af te leiden, maar het helpt niet. De tranen stromen over mijn wangen en wacht geduldig tot ik aan de beurt ben, dochter ligt stil op de grond genageld. Ik til haar op en betaal en oak mijn spullen en wens de kassière een fijne dag. Buiten de winkel ga ik met dochter weer op ooghoogte zitten en geef haar een dikke knuffel, eentje die ik zelf ook zo nodig heb. Ze verteld dat ze het spannend vond in de winkel en wil dat ik haar til. Uiteindelijk draag ik haar op mijn rug naar de AH, immers moet er ook eten voor de avond komen.

Ik besluit haar in het grote karretje te doen want voorzie problemen als ze nu in deze stemming met een kleine kar loopt. Het was geen garantie want vrij snel zegt ze hard "Nee mama, stop!" En duwt haar hand naar voren.
Ik kan er weinig van zeggen, want er hebben haar geleerd voor zichzelf op te komen. 🤪
Rustig vertel ik haar dat ik gewoon boodschappen ga doen zoals afgesproken. Ik baan een weg tussen de drukke massa, waarom is het ineens zo druk en later besef ik mij omdat het zaterdag is op een tijdstip dat ik normaal geen boodschappen doe. Ik zie de mensen kijken, verschillende emoties lees ik en het interesseert mij niet. Dochter verteld ik ook dat hoe hard ze ook schreeuwt ik toch verder loop. Af en toe pauzeer ik om haar een knuffel te geven en te luisteren wanneer ze zo overduidelijk Hard "Stop mama" zegt.

Ze wil niet meer in het karretje maar op de kratten stang staan. Om daad bij woord te zetten klimt ze uit het zitje en klamt zich aan mij vast. Dan vertel ik haar rustig dat ik haar begrijp en dat ze van mij op de kratten stang mag staan wanneer ze ook naar mij gaat luisteren. Op deze manier kan ik nog een aantal dingen pakken en later blijkt dat ik de helft vergeten ben, bij de snelkassa betaal ik en we gaan naar huis. De tranen biggelen over mijn wangen onderweg en ook thuis kan ik weinig anders dan huilen. Dochter gaat mooi rusten vanmiddag dat is zeker.