Wat je niet hardop wilt zeggen.

Ik was zo gesloopt van een dag hectiek met de kids dat ik op de bank ben geploft met de iPad. Doel; hersenloos Modern Family kijken tot ik in slaap zou vallen.

Resultaat; ik heb blijkbaar in een staat van oververmoeidheid, in gedachten nog bezig met de kids, automatisch “paw patrol” aangezet en kwam daar pas na heel wat minuutjes achter... Pas toen dochter mij, in mijn gedachten, haar standaard vraag stelde “welke pup ben jij?! Ik ben Everest!” begon er iets te dagen...

En nu zit dat pokke lied in m’n hoofd.

En ik wil dit niet hardop zeggen want m’n man lacht me de komende weken uit.

Dus jij weet het beter? Dan ga je lekker drie weken onbetaald verlof opnemen en het zelf doen. Overleggen doen we niet, want je trekt je mond niet open, maar achter mn rug om je eigen plan trekken.

[verwijderd] dan noem je me teringwijf en ga je met deuren slaan? Top ouderschap. zooooo volwassen ook

Wow Gaat wel erg ver. Zou ik echt niet accepteren. Valt er later wel over te praten denk je?

[verwijderd] vooral dat laatste vind ik erg. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag. Heel gevaarlijk dat hij jouw verantwoordelijk houdt voor zijn misdraging. Mijn vriend en ik zijn 10 jaar samen, we hebben zeker onze ruzies maar zodra de 1 de ander gaat uitschelden of verantwoordelijk gaat houden voor gedrag (“jij maakt mij zo boos, het is je eigen schuld dat ik scheld/je sla/iets kapot maak”) dan is het voor mij echt even klaar. Het is nooit gebeurd hier hoor. Ik heb hem nooit uitgescholden en hij mij ook niet. Maar ik zou het zeker niet laten gaan als het zou gebeuren.
Het is echt niet oké dat hij dit heeft gezegd, en zelfmedelijden of niet, dat is zijn probleem die jij zeker niet hoeft op te lossen om de goede vrede te bewaren.
Ik zou hier zeker over praten om duidelijk je grens aan te geven.
knuffel!

@[verwijderd] en @Rietjesbeker

Jullie hebben helemaal gelijk. We hebben het er net over gehad en ondanks dat hij erbij blijft dat op actie reactie volgt, en dat ik hem zover heb gekregen, heb ik hier wel duidelijk een grens aan gegeven.
Ik heb ook duidelijk proberen te maken dat het niet zijn verantwoordelijkheid is als ik uit mijn plaat ga, omdat hij me niet laat uitspreken. Hier is hij het dan wel mee eens.
Zoon kreeg het ook nog eens mee (heel fout) en gelukkig heeft hij er zelf met zoon over gepraat.
Ik vind het (itt man) niet erg als kids een discussie of een kleine ruzie meemaken tussen ouders, maar dit kon echt niet.

Ik houd mezelf maar voor dat wij al heel ver gekomen zijn en dat dit even een keer een terugval is. Meestal is een terugval afhankelijk van mijn wel of niet aanwezige geduld. Dat irriteert me wel. Waarom moet ik altijd de grotere zijn?

En dank voor de knuffel.