Ik ga gewoon even verder met mijn verbazing, blijdschap en een klein beetje angst. Niemand lijkt het echt te begrijpen volgens mij en iedereen kijkt me aan alsof ik gek ben😂
vanmiddag had hij een wedstrijd. Een grote wedstrijden van veel verenigingen van de hele regio. Met de schoolslag werd hij 2e, met de vrije slag 3e. Hij kwam erachter dat hij nu geen energie over had voor de tweede keer zwemmen, dus hij was 2 seconden langzamer dan de laatste keer dat hij 50 meter vrije slag zwom.
Normaal baalt hij enorm en kan hij echt boos worden op zichzelf als hij geen persoonlijk record heeft gezwommen. Maar nu vond hij het wel prima. ‘Jammer. Maar de volgende keer lukt het misschien wel.’ Toen liep hij naar zijn spullen en ging hij verder met een spelletje. Zijn trainer en ik keken elkaar aan en wisten niet meer te doen dan onze schouders ophalen. We waren beide toch nog voorbereid op boosheid. En dat mag er zijn, maar graag in mindere mate dan wat hij normaal laat zien.
Hij wist ook dat hij gediskwalificeerd kon zijn op diezelfde afstand, want hij had zijn voet bewogen tijdens de start en dat mocht niet. Vond hij balen en stom van zichzelf. Maar wederom volgende keer beter.
Nu had hij het geluk dat de scheidsrechter liep te slapen vandaag, want hij was niet gediskwalificeerd 😂
maar goed, om 14.15 had hij een pilletje gehad en we hebben geen kind aan hem gehad. Heel plan hadden we achter de hand voor als het uitgewerkt zou zijn tijdens de wedstrijd, maar het bleek precies goed uit te komen. Hij heeft grote complimenten voor, tijdens en na de wedstrijd gekregen van zijn trainers en je zag hem een meter de lucht in groeien. Toen hij aan het omkleden was sprak zijn trainer me nog aan. Hij heeft zelf twee dochters met adhd en autisme, zelf heeft hij ‘alleen’ autisme. En ik stond vol trots naar hem te kijken en had tranen in mijn ogen (ik weet niet waarom). Hij zei dat hij me zag kijken terwijl hij zo heerlijk rustig zat te keuvelen met een schuifspelletje en zei dat ik trots op hem kan zijn. Hij krijgt hulp van zijn medicatie, maar hij moet het alsnog zelf doen. Beslissingen nemen of hij iets wel of niet kan doen, nadenken over zijn plannen etc. Ook zei hij dat het normaal is om het raar te vinden dat hij ‘ineens’ zo rustig is en dat ik hem nu opnieuw leer kennen. Dat zei hij eerder al, maar hoe hij vanmiddag was, was een deel van de nieuwe L. Ik heb ook eerlijk aangegeven dat het me best beangstigd en dat ik bang ben dat ik straks helemaal niks meer herken van mijn eigen kind.
Onzin eigenlijk en slaat waarschijnlijk nergens op.
En ik ben inderdaad zo ongelofelijk trots op hem. Eenmaal thuis was het natuurlijk uitgewerkt, maar doordat hij niet overprikkeld is, denkt hij toch beter na dan anders. Hij doet het toch allemaal maar even😊 en het enige wat ik van andere ouders hoor, is dat ik grwoon blij moet zijn met zijn ‘rustigheid’. Juist fijn zeggen ze. En dat is het ook, maar ik vind het mentaal nog best heftig om hem zo ‘anders’ te zien🤨
