Pimpelmeesje bij mij waren de risico’s miskramen, curettages en dat soort ongein. Van de progesteron had ik geen bijwerkingen, behalve dat het echt een troep in je onderbroek geeft 🤐 (zijn van die inwendig in te brengen progesteron bolletjes en die gaan smelten enzo)
Ik kan mij echter voorstellen dat een icsi behandeling emotioneel ook veel impact heeft ivm onzekerheid, maar fysiek ook zwaar kan zijn met het spuiten van hormonen, het risico op overstimulatie en veel afspraken hebben ivm de echo’s.
Aan de andere kant als het lukt, vergeet je dit weer. Ik vind dat wij ver zijn gegaan, misschien te ver, maar ik heb er geen seconde spijt van. Dat is alleen makkelijk praten, omdat het hier uiteindelijk succesvol is geweest. Misschien is het pittigste wel de onzekerheid en van te voren niet weten of dit het waard is. Als je het niet doet, kun je het dan afsluiten of blijft er dan een stemmetje plagen met ‘stel nu als we het toch hadden geprobeerd…’.
Bedoel je dat je het lot tart als je niet ‘natuurlijk’ zwanger kan raken, maar met medische hulp? Ik zelf geloof daar niet in. Er zijn zoveel medische problemen waarvoor we medische ondersteuning krijgen, dus waarom hiervoor dan niet? Baby’s geboren uit ivf /icsi hebben niet meer gezondheidsproblemen dan andere baby’s.