Wie (binnenkort) ook bezig voor nog een kindje?

Pimpelmeesje ah... Wat een tegenvaller! Sterkte..

Pimpelmeesje he bah, dat is echt kut ik had het jullie zo gegund! Knuffel en sterkte hiermee

Pimpelmeesje Heavy… gewoon echt heel erg rot vooor jullie. Dikke knuffel.

Pimpelmeesje ahh nee. Wat een klote en kunt nieuws . Hele dikke knuffel.

Pimpelmeesje och nee, wat ontzettend rot voor jullie.

Dankjulliewel.
Ik merk dat ik een beetje in rondjes blijf piekeren; toch een ronde IVF, toch nog een paar maanden die medicatie proberen icm leefstijladviezen voor hem, of toch helemaal stoppen en dit achter ons laten.
Ik was zo lang 100% overtuigd dat er geen 2e zou komen, en toch is het nu zo moeilijk. Ik zou willen dat ik bijgelovig genoeg was om een muntje/kaartje/magic8ball te laten beslissen ofzo >< Iets om een keuze te kunnen maken

Pimpelmeesje wat ontzettend kut zeg, hele dikke knuffel

Pimpelmeesje hoe staat je man er in? Heeft hij een duidelijk gevoel? En hoe is hij eronder dat hij nu ook een deel van "het probleem" is?

Toch6 hij vindt het heel rot.
Als het aan hem ligt gaan we iig door, maar hij laat het wel echt aan mij. Maar het is zijn grootste wens dus hij zal altijd het liefst door gaan (al maakt hij zich met name rond ivf wel zorgen om mij).
Op zich zou een half jaar doorgaan natuurlijk helemaal geen kwaad kunnen, maar ik heb er wel steeds spanning van, en als t dan met minimale kans is..

Pimpelmeesje al die ideeën en emoties zijn ook logisch. Het is gewoon een hele lastige keuze en lastige situatie. Sterkte

Huggybird oef dat is ook een hele heftige beslissing geweest, ook al was de kans minimaal.
Met IVF zou de kans bij ons echt wel oké zijn, maar ik had van te voren gezegd dat niet meer. Ik vond het enorm zwaar, en ik kon ook echt niet werken toen. Als ik het nu weer ga doen is de kans groot dat ik wéér langdurig uitval. En het voelt ook wel als het lot tarten. Sowieso dit willen voelt zo, ik heb niet voor niets zo enorm getwijfeld natuurlijk.
Maar vervolgens gaat mijn hoofd weer de andere kant op; het is een tijdelijke investering en er bestaat helemaal niet zoiets als lot, dus de risico's zijn met ivf net zo groot als zonder ivf.
Het blijft uiteindelijk dezelfde discussie in mijn hoofd; moeten we dit willen, de investering is groot en risico's zijn er, de "beloning" is ook enorm als ik de toekomst voor mij zie als het lukt. Ik had graag gehad dat het direct vanzelf gelukt was, dat ik dat als teken had kunnen zien dat het de bedoeling was. Dat is niet gebeurd, nu komen weer dezelfde twijfels.

Pimpelmeesje het was ook heftig allemaal.
Aan de andere kant was ik ook heel erg op zoek naar duidelijkheid kan nog het wel of niet.
Dat tussen hoop en vrees leven werd me echt te veel. Dus wat dat betreft kwam er rust maar daar kwam naast duidelijkheid, rouw en afscheid voor in de plaats. Maar daar zat weer geen ‘einddatum’ aan zeg maar.
Voor zwanger worden heb je maar beperkt tijd, eitjes, kansen, mogelijkheden. Over rouw kan je eeuwig doen als het ware.
Dat in je hoofd het zelfde verhaal hebben herken ik wel… wanneer stopt het….. is het een of het ander wel verstandig, hoofd en hart, waar doe je goed aan…
In die zin besliste mijn lichaam voor ons, zo staat het ervoor, zelfs met alles uit de kast is de kans heel minimaal, dan stopt het hier…

Huggybird ergens had ik dat liever gehad (sorry als dat lullig overkomt, zo bedoel ik het helemaal niet, het is natuurlijk enorm verdrietig).
Als de uitslag van het zaadonderzoek nul was geweest, dan was dit gewoon wat het is en dan had ik het los kunnen laten en beginnen met rouwen. Nu blijft de twijfel.

Pimpelmeesje helemaal geen sorry, dat begrijp ik juist heel goed. Zo was het namelijk bij ons ook. De beslissing werd voor ons genomen, dat is heel verdrietig maar je kan wel door en de hoop los laten. Je weet waar je aan toe bent.

Pimpelmeesje dat is juist heel logisch. Er is dan duidelijkheid. Uiteraard wel erg verdrietig en moeilijk etc. Maar duidelijk en helder en geen "had ik maar (niet)...".
Nu moet je zelf gaan beslissen waar je grens ligt, wat wil jij, wat kan jij, wat wil man, hoe zien we de toekomst voor C... Dat is moeilijk en verwarrend

Toch6 dat ja. Gisteravond met man over gehad, eigenlijk besloten dat we er iig niet klaar voor zijn om te stoppen, al wisten we nog niet of we met leefstijlverbeteringen door wilden gaan of toch ivf. Vanmorgen werd ik weer wakker vol twijfel, wat als het lukt en ik ga toch fysiek helemaal onderuit.. Maar ook met het beeld van Charlie die anders opgroeit in een ander-dan-anders gezin, dat hij dat met niemand kan delen, ook later niet.
Ik word gek van mezelf

Pimpelmeesje ach meis…. Het is ook niet niks…. Dikke knuffel

Vandaag (online) gesprek gehad bij de kliniek.
Er werd ons gevraagd hoe we de zorg regelen, of het allemaal wel kon met man die afhankelijk is van mij.
Ik snap dat ergens nog wel, dus ik zei dat wij zowel informeel als formeel veel zorg en ondersteuning hebben. Dit was niet voldoende, ik moest precies vertellen wat voor zorg dan, en wat als ik zou overlijden, en wie is de voogd dan. Echt wtf.

We gaan nu een soort iui doen, ik denk wel dat ik ga vragen om een andere arts als we weer bij de arts zelf moeten zijn (als ik t goed begreep zien we de arts tijdens de behandeling niet).

Pimpelmeesje wat een rare vragen zeg, die krijg je toch ook niet als je wel natuurlijk zwanger wordt. En omdat dat bij jullie niet lukt moet je je ineens gaan verantwoorden ofzo?