De vraag voor mij is oa wat willen wij als maatschappij en wat is haalbaar in het streven daarvan? Willen wij vergelding op één of willen wij inspelen op een maatschappij waarbij de recidive zo laag mogelijk is, met hier en daar punten waar je het als individu niet mee eens hoeft te zijn?
Ik denk namelijk dat het idealistische plan van jou @LilyMilie niet werkbaar gaat zijn op de manier waarop jij het nu invult. Ik denk dat als je het op deze manier gaat toepassen de cijfers flink gaan oplopen en dat er nog meer mannen/vrouwen/kinderen slachtoffer worden van situaties die je juist probeert te minimaliseren met bepaald beleid en werkbaarheid in dit specifieke werkveld.
Misschien zijn er dan wel slachtoffers die geen eens meer aangifte willen doen omdat alles van de dader in de openbaarheid komt, terwijl je als slachtoffer vaak juist anoniem door het leven wilt en vooral wilt vergeten.
LilyMilie Wat heeft de geheimhoudingsplicht van een psycholoog te maken hiermee? De psycholoog hoeft niets door te geven aan het slachtoffer , de overheid (gevangenis, dat wat informatie heeft over de dader tijdens de straf en na vrijlating) informeert het slachtoffer.
Dat heeft er wel degelijk mee te maken, een psycholoog heeft geheimhoudingsplicht zo ook het dossier van een persoon die in de pi verblijft. Je kan de verantwoording doorschuiven naar de overheid of de pi medewerkers, maar feit blijft dat wij een wet hebben op privacy. Daarbij komt dat als je eigen privacy in het geding komt (het mag doorgespeeld worden naar derde zonder daar getekend voor te hebben) ik nu al kan voorspellen dat gedetineerde of mensen in de psychiatrie waarschijnlijk bijna nergens meer aan mee willen werken. Het word in mijn ogen een ketting reactie op iets wat je juist wilt voorkomen. Je wilt namelijk dat iemand behandeld word.
).
