Noordeling Ja anders zou ik het niet opperen. Hier op het forum bijvoorbeeld geloven de meesten wel in ons huidige systeem geloof ik. Men vind het een goede zaak dat we niet weten wie een veroordeelde kindermisbruiker is en zouden het dus prima vinden - neem ik aan - om daar een vriendschap mee aan te gaan omdat ze blind vertrouwen dat deze persoon het niet meer zal doen.
Zou die informatie bekend zijn, dan kan ik me voorstellen dat iemand een stuk gereserveerder zal zijn (natuurlijke reactie), maar uiteindelijk zullen dezelfde mensen wel een vriendschap aangaan als ze oprecht geloven in ons huidige systeem en niet gewoon maar lullen.

En zo niet, dan bestaat onze maatschappij uit heel veel verschillende soorten mensen. Mijn wereld bestaat met name uit moeders van jonge kinderen. Ik schat de kans heel laag dat mensen in mijn omgeving een vriendschap zullen opbouwen met een pedosexueel. Ik schat de kans ook in op bijna 0 dat één van de scholen van mijn kinderen een pedosexueel zal aannemen.

Maar de wereld is groter dan mijn wereld, en ik weet dat er groepen/werkplekken/mensen zijn zonder kinderen en met een heel andere levensstijl en levensinvulling dan in.
Je hebt daarnaast religieuze projecten die bewust dit soort mensen ontvangen in hun groep en ze een kans geven. Of een werkplek. Mijn broertje heeft bijv stage gelopen bij een meubelmaker die een werkplek open had voor een ex-gevangene.
En je hebt mensen die hart (of begrip / vergeving) hebben voor deze mensen door eigen ervaring (familielid met dezelfde ziekte bijv).

Ik vind dat daar meer in geinvesteerd moet worden om deze groepen op te zetten, en ze daarna blijvend te ondersteunen in wat ze nodig hebben.

Daders zullen zelden met open armen ontvangen worden nee. En terecht. Ze hebben afschuwelijke dingen gedaan en daarvoor zal je van mij nooit een knuffel krijgen en een baan.
Maar ik ben de hele wereld niet, en er zijn mensen die deze mensen wel een 2e kans willen geven. Tenslotte zijn vele mensen dat nu ook bereid te doen, het enige verschil is dat ze niet weten dat deze persoon aan een kind heeft gezeten. Als je dan zo gelooft in 2e kansen ; dan zou de kennis je in principe niet moeten afschikken 😉

      LilyMilie ja dat snap ik, maar is dat niet te theoretisch gedacht. Als je iemand al kent en dan later hoort van de achtergrond, heb je iemand al leren kennen, dat lijkt mij anders dan bij voorbaat weten van iemands daden. Maar misschien heb ik het helemaal mis hoor

          Noordeling Ik weet het ook niet hoor. Ik zou me ontzettend verraden voelen door zoiemand want ik vat dat op als 'onder valse voorwaarden'. Maar ik heb kleine kinderen en dat zal ongetwijfeld meespelen in mijn reactie.
          Zou een vriendin van mij nu tegen mij zeggen dat zij vroeger gangleider was en drugs en wapens heeft verkocht aan mensen, dan zou ik dat anders opvatten omdat ik geen mensen heb die ik daartegen moet beschermen zeg maar. -ik weet niet of ik er vrede mee zou kunnen hebben want het blijft zo dat ze mega informatie heeft achtergehouden voor me al die jaren, je verleden maakt je deels tot wie je bent, dus misschien wordt ze opeens een vreemde voor me. Geen idee. Maar ik zou me niet hetzelfde voelen - denk ik - als wanneer ze een pedosexueel zou blijken te zijn.

          Maar ik kan me daarom voorstellen dat er vast mensen zijn die het niet (zo) erg vinden om na jaren vriendschap te leren over het kindermisbruik verleden van hun vriendin omdat zij geen kinderen hebben, zelf niet zijn misbruikt vroeger, enz.
          Maar dat weet ik niet.

          Ik probeer de maatschappij van nu te plaatsen in mijn nieuwe idee. En als mensen zijn zoals ze claimen te zijn, en zijn zoals ik nu zie dat ze zijn; dan zie ik geen reden waarom mijn nieuwe idee per definitie niet zou werken.

            LilyMilie idealisme is goed, maar realisme ook. Dit forum en onze meningen zijn niet representatief voor de gehele maatschappij. Open kaart betekent minder kans op werk, minder kans op een steunend netwerk en dit zijn bekende risicofactoren voor terugval. Heel veel mensen denken gewoon niet zoals ik (om het maar even bij mij mijzelf te houden ipv om namens een heel forum te spreken) en dat zal ook niet veranderen. De wereld is niet perse slecht, maar veel mensen handelen wel vanuit angst en bescherming. Soms terecht en soms onterecht. Het is de menselijke aard en de een zal dat meer hebben dan de ander.

            Ter illustratie. We leven in een maatschappij, waarin heel veel geïnvesteerd wordt in het stimuleren van ondernemers om mensen met een beperking aan te nemen. Er worden zware subsidies gegeven aan werkgevers, er worden dure trajecten hiervoor gefinancierd vanuit de overheid en voorlichting gegeven en zelfs dan staan mensen met een beperking nog steeds 10-0 achter op de arbeidsmarkt. Ik heb het niet over uitzonderingen (deze zijn er zeker in positieve zin), maar over gemiddelden en de cijfers zijn verbeterd, maar nog steeds triest. Ik heb niet de illusie dat dit voor een ex-gevangene anders zou verlopen, ondanks alle denkbeeldige investeringen, maar de risico’s zijn echter wel hoger. Heel cru gezegd geeft iemand met handicap zonder werk minder risico’s voor de samenleving dan een ex-gedetineerde (ik heb het niet over individueel leed, want afgewezen worden door een potentiële werkgever vanwege je handicap -al zouden ze het nooit zo uitspreken- is vreselijk).

            Ik snap je ideeen, maar ik kan mij er niet in vinden. Voor mij teveel risico’s, te kostbaar en niet reeel.

            LilyMilie Hier op het forum bijvoorbeeld geloven de meesten wel in ons huidige systeem geloof ik.

            Is dat zo? Ik namelijk niet. Persoonlijk zie ik meer in bijv het Noorse systeem van oa open gevangenissen en rehabilitatiehuizen (je gaat van veel beveiliging, naar steeds meer vrijheden en stapsgewijs steeds meer deel uitmaken van de samenleving), ze hebben relatief korte straffen en hun systeem is gericht op herstel en rehabilitatie. Als het om recidive gaat, blijkt dit systeem een van de meest effectieve manieren ter wereld te zijn. Deel van het Noorse systeem passen wij al toe in Nederland, maar kan wat mij betreft veel meer.

                  Trees het Noorse systeem van oa open gevangenissen en rehabilitatiehuizen

                  Het IJslandse systeem schijnt ook heel goed te zijn.
                  Wat ik een lastige vind in de hele discussie is dat het erg lijkt te gaan om daders die buiten het gezin staan. Terwijl veel misbruik plaatsvindt in het gezin en daarbij loyaliteiten, grenzeloosheid op heel veel vlakken en gezinsbanden een grote rol spelen. Waarbij het de vraag is of de slachtoffers wel willen dat de dader verketterd wordt door de maatschappij en dat er voor daders enkel wordt ingezet op vergelding. Degenen die ik heb begeleidt in mijn werk wilden dat namelijk helemaal niet. Die wilden dat het misbruik stopte maar wilden de band met hun gezinslid niet verliezen. En dan heb ik het over (stief)vaders/moeders/broers/zussen als (mede)daders.
                  Voor mij is het een heel complex en genuanceerd geheel. Er zijn geen simpele oplossingen. Maatwerk is het enige wat passend is in mijn ogen. Ik heb vaak gewerkt met CLAS hulpverlening die contextueel en Systemisch werken met gezinssystemen. Erg mooie werkwijze waar ik veel respect voor heb en veel van heb geleerd.

                      De vraag voor mij is oa wat willen wij als maatschappij en wat is haalbaar in het streven daarvan? Willen wij vergelding op één of willen wij inspelen op een maatschappij waarbij de recidive zo laag mogelijk is, met hier en daar punten waar je het als individu niet mee eens hoeft te zijn?
                      Ik denk namelijk dat het idealistische plan van jou @LilyMilie niet werkbaar gaat zijn op de manier waarop jij het nu invult. Ik denk dat als je het op deze manier gaat toepassen de cijfers flink gaan oplopen en dat er nog meer mannen/vrouwen/kinderen slachtoffer worden van situaties die je juist probeert te minimaliseren met bepaald beleid en werkbaarheid in dit specifieke werkveld.
                      Misschien zijn er dan wel slachtoffers die geen eens meer aangifte willen doen omdat alles van de dader in de openbaarheid komt, terwijl je als slachtoffer vaak juist anoniem door het leven wilt en vooral wilt vergeten.

                      LilyMilie Wat heeft de geheimhoudingsplicht van een psycholoog te maken hiermee? De psycholoog hoeft niets door te geven aan het slachtoffer , de overheid (gevangenis, dat wat informatie heeft over de dader tijdens de straf en na vrijlating) informeert het slachtoffer.

                      Dat heeft er wel degelijk mee te maken, een psycholoog heeft geheimhoudingsplicht zo ook het dossier van een persoon die in de pi verblijft. Je kan de verantwoording doorschuiven naar de overheid of de pi medewerkers, maar feit blijft dat wij een wet hebben op privacy. Daarbij komt dat als je eigen privacy in het geding komt (het mag doorgespeeld worden naar derde zonder daar getekend voor te hebben) ik nu al kan voorspellen dat gedetineerde of mensen in de psychiatrie waarschijnlijk bijna nergens meer aan mee willen werken. Het word in mijn ogen een ketting reactie op iets wat je juist wilt voorkomen. Je wilt namelijk dat iemand behandeld word.

                          Bloem Het IJslandse systeem schijnt ook heel goed te zijn.

                          Ik heb het net opgezocht en ik vind dit ook heel interessant. Heel veel overeenkomsten met Noorwegen en andere Scandinavische landen. Gericht op rehabilitatie ipv vergelding. Zoals eerder aangegeven snap ik heel goed de vraag om vergelding vanuit slachtoffers. Zij hebben wat mij betreft alle recht op deze gedachtes en gevoelens als het gaat om wraak, maar in het groter geheel gezien, is dat m.i. niet wat uiteindelijk de juiste manier is. Vanuit een persoonlijke noot; het is nooit genoeg en het helpt je uiteindelijk ook niet verder.

                          Bloem Wat ik een lastige vind in de hele discussie is dat het erg lijkt te gaan om daders die buiten het gezin staan.

                          Je hebt gelijk, want binnen een systeem is het nog vele malen complexer. Ik ben zelf ook voorstander van systemisch werken en denk dat als het gaat om rehabilitatie het altijd maatwerk moet zijn. Misschien wel binnen bepaalde kaders met een bepaalde missie/ visie, maar waar binnen je maatwerk kan leveren?

                              Bloem Voor mij is het een heel complex en genuanceerd geheel. Er zijn geen simpele oplossingen.

                              Dit vooral.

                              Ik was in '22 namens DJI bij een presentatie van de werkgroep voor Herstelgerichte Detentie. Daar deden we o.a. een moreel beraad in een soort spelvorm om duidelijk te maken hoeveel belanghebbenden er waren in het proces van verlofbeoordeling. In sommige gevallen werden er wel 20 partijen gehoord voordat een verlof werd toegekend: van behandelaren tot slachtoffers, familie van slachtoffer en dader, de dader zelf, de kinderbescherming, de wijkagent, het OM, de reclassering, de burgemeester enzovoort enzovoort. Mijn werkzaamheden voor J&V gaan hier maar in heel beperkte mate over, dus het was een interessante inkijk die me -ondanks dat het allemaal écht nog een stuk beter kan- het vertrouwen gegeven heeft dat we in ieder geval niet zomaar wat doen 😉

                              Bloem Wat ik een lastige vind in de hele discussie is dat het erg lijkt te gaan om daders die buiten het gezin staan. Terwijl veel misbruik plaatsvindt in het gezin en daarbij loyaliteiten, grenzeloosheid op heel veel vlakken en gezinsbanden een grote rol spelen.

                              Als het seksuele misbruik betreft, is de dader in veruit de meeste gevallen een bekende. Ik geloof dat het maar in 15%-17% van de gevallen een onbekende is. Dat maakt het er inderdaad niet minder complex op.

                              Ik kende de CLAS methode niet, maar heb het gegoogled. Interessant!

                                  Zonnebloem Dat heeft er wel degelijk mee te maken, een psycholoog heeft geheimhoudingsplicht

                                  Klopt. Binnen tbs zijn er wel wat meer mogelijkheden, bijv omdat noodzakelijke medische informatie binnen de rechtbank gedeeld moet worden als het gaat om voortzetting/ stoppen tbs, maar in principe heeft de overheid geen inzicht in medische dossiers. Ik neem mijn geheimhoudingsplicht zeer serieus en collega’s ook. Ik zou hier niet eens aan mee willen werken. Ik vind dit onverenigbaar met de rol die ik heb als psycholoog en ik kan iemand niet behandelen als ik weet dat ik deze informatie ga doorbrieven aan de overheid en slachtoffers (en slachtoffers gaan zich ook niet aan de geheimhouding houden). Alleen de gedachte staat mij gewoon fysiek al tegen.

                                  Zonnebloem Daarbij komt dat als je eigen privacy in het geding komt (het mag doorgespeeld worden naar derde zonder daar getekend voor te hebben) ik nu al kan voorspellen dat gedetineerde of mensen in de psychiatrie waarschijnlijk bijna nergens meer aan mee willen werken.

                                  Absoluut! Behandeling binnen een onvrijwillig kader is al lastiger, maar als iemand weet dat deze informatie via zijn behandelaar bij de overheid en vervolgens bij een slachtoffer terecht kan komen, is het fundament van een succesvolle behandeling al weg.

                                      In heb iedereens reactie gelezen en wil graag reageren maar ik had/heb vandaag en morgen geen tijd om te reageren.
                                      Ik ga het wel nog proberen! Maar het komt wat later dus!
                                      Sorry! 🙂

                                      Sevenof9 dankje. Heb ook die site van @Manque helemaal doorgelezen afgelopen tijd.

                                      Denk dat ik mn mening over intersekse herzie. Of dat denk ik niet , dat doe ik.

                                      Hoewel het ergens oneerlijk blijft voelen, is dat gewoon door mijn eerdere (voor) oordeel denk ik (dat gevoel) en hebben allerlei sporters 'voordelen' naast talent.

                                      Het is , mij inziens, dus gewoon terecht dat ze mee doet. En ze doet het goed.

                                      Dank jullie wel voor alle diverse inzichten.

                                      Wel vind ik het lastig om mn gevoel mee te schakelen met mijn verstand, al weet ik uit ervaring dat dat vanzelf wel komt.

                                          Hoi!
                                          Het gaat me helaas niet lukken om verder te reageren! 🙁
                                          Ik wil graag mijn idee verder onderbouwen want ik vind het een heel interessant onderwerp, maar daar wil ik dan ook even de tijd voor nemen en die heb ik niet. We gaan morgen op vakantie, en zijn tot eind augustus druk met van alles.

                                          Het onderwerp zal vast nog wel een keertje langskomen. Hopelijk heb ik dan meer tijd 🙂

                                          Iedereen fijne vakanties! 😘

                                          Honkeytonk Wat gaaf dat je dat allemaal gelezen hebt! Dankjewel voor je bericht, ik ben er erg blij mee 🙂

                                          Gevoel loslaten over dit soort dingen, die ergens in je overtuigingen zitten, is lastig he? Ik ken dat ook wel. Heb een paar keer flink moeten schakelen tussen gevoel en ratio op die manier.

                                              Manque ja daarom ook mijn late reactie. Had even tijd nodig om te lezen en dat ook te processen in mn hoofd (en daarnaast werk en vakantie van kinderen 🤣).

                                              Ik vind de wereld wel echt zo complex geworden met alles. Ik kan mn eigen gevoelens al niet plaatsen en dit soort dingen is aan de ene kant zo ver van mn bed , dat ik denk , ik wil het allemaal niet eens weten, heb er eigenlijk geen ruimte voor en aan de andere kant, kom je er toch mee in aanraking en wil ik ook wel gewoon alle inzichten kennen en niet op basis van. Vooroordelen oordelen.

                                                  Honkeytonk herkenbaar. Ik heb dat ook met heel veel zaken, zeker op het gebied van zelfkennis. Ik weet bijv niet waar ik nou echt energie van krijg, of wat ik 'echt graag doe'. Energieslurpers kan ik al beter definieren, maar energiegevers, geen idee.

                                                  Stom voorbeeld aan de hand van dit onderwerp, maar het was het eerste dat in me opkwam. Ik denk echt wel dat onze wereld een stuk ingewikkelder is geworden dan voor de vorige generaties. Dat het al moeilijk is geworden jezelf (of een zelf) te definieren, laat staan een ander.

                                                      Nescio Dit herken ik wel. De wereld is veel sneller geworden met veel meer prikkels en veel informatie. En dat heeft zowel positieve als negatieve kanten. Je kunt niet alles bijhouden. Dan wordt je horendol.

                                                        © 2021 Alles voor de Kids.

                                                        Privacy policy Reglement voor Deelname Mod richtlijnen Doneer