Transgenders / genetische afwijkingen in topsport

Noordeling Ik weet het ook niet hoor. Ik zou me ontzettend verraden voelen door zoiemand want ik vat dat op als 'onder valse voorwaarden'. Maar ik heb kleine kinderen en dat zal ongetwijfeld meespelen in mijn reactie.
Zou een vriendin van mij nu tegen mij zeggen dat zij vroeger gangleider was en drugs en wapens heeft verkocht aan mensen, dan zou ik dat anders opvatten omdat ik geen mensen heb die ik daartegen moet beschermen zeg maar. -ik weet niet of ik er vrede mee zou kunnen hebben want het blijft zo dat ze mega informatie heeft achtergehouden voor me al die jaren, je verleden maakt je deels tot wie je bent, dus misschien wordt ze opeens een vreemde voor me. Geen idee. Maar ik zou me niet hetzelfde voelen - denk ik - als wanneer ze een pedosexueel zou blijken te zijn.

Maar ik kan me daarom voorstellen dat er vast mensen zijn die het niet (zo) erg vinden om na jaren vriendschap te leren over het kindermisbruik verleden van hun vriendin omdat zij geen kinderen hebben, zelf niet zijn misbruikt vroeger, enz.
Maar dat weet ik niet.

Ik probeer de maatschappij van nu te plaatsen in mijn nieuwe idee. En als mensen zijn zoals ze claimen te zijn, en zijn zoals ik nu zie dat ze zijn; dan zie ik geen reden waarom mijn nieuwe idee per definitie niet zou werken.

LilyMilie idealisme is goed, maar realisme ook. Dit forum en onze meningen zijn niet representatief voor de gehele maatschappij. Open kaart betekent minder kans op werk, minder kans op een steunend netwerk en dit zijn bekende risicofactoren voor terugval. Heel veel mensen denken gewoon niet zoals ik (om het maar even bij mij mijzelf te houden ipv om namens een heel forum te spreken) en dat zal ook niet veranderen. De wereld is niet perse slecht, maar veel mensen handelen wel vanuit angst en bescherming. Soms terecht en soms onterecht. Het is de menselijke aard en de een zal dat meer hebben dan de ander.

Ter illustratie. We leven in een maatschappij, waarin heel veel geïnvesteerd wordt in het stimuleren van ondernemers om mensen met een beperking aan te nemen. Er worden zware subsidies gegeven aan werkgevers, er worden dure trajecten hiervoor gefinancierd vanuit de overheid en voorlichting gegeven en zelfs dan staan mensen met een beperking nog steeds 10-0 achter op de arbeidsmarkt. Ik heb het niet over uitzonderingen (deze zijn er zeker in positieve zin), maar over gemiddelden en de cijfers zijn verbeterd, maar nog steeds triest. Ik heb niet de illusie dat dit voor een ex-gevangene anders zou verlopen, ondanks alle denkbeeldige investeringen, maar de risico’s zijn echter wel hoger. Heel cru gezegd geeft iemand met handicap zonder werk minder risico’s voor de samenleving dan een ex-gedetineerde (ik heb het niet over individueel leed, want afgewezen worden door een potentiële werkgever vanwege je handicap -al zouden ze het nooit zo uitspreken- is vreselijk).

Ik snap je ideeen, maar ik kan mij er niet in vinden. Voor mij teveel risico’s, te kostbaar en niet reeel.

LilyMilie Hier op het forum bijvoorbeeld geloven de meesten wel in ons huidige systeem geloof ik.

Is dat zo? Ik namelijk niet. Persoonlijk zie ik meer in bijv het Noorse systeem van oa open gevangenissen en rehabilitatiehuizen (je gaat van veel beveiliging, naar steeds meer vrijheden en stapsgewijs steeds meer deel uitmaken van de samenleving), ze hebben relatief korte straffen en hun systeem is gericht op herstel en rehabilitatie. Als het om recidive gaat, blijkt dit systeem een van de meest effectieve manieren ter wereld te zijn. Deel van het Noorse systeem passen wij al toe in Nederland, maar kan wat mij betreft veel meer.

Trees het Noorse systeem van oa open gevangenissen en rehabilitatiehuizen

Het IJslandse systeem schijnt ook heel goed te zijn.
Wat ik een lastige vind in de hele discussie is dat het erg lijkt te gaan om daders die buiten het gezin staan. Terwijl veel misbruik plaatsvindt in het gezin en daarbij loyaliteiten, grenzeloosheid op heel veel vlakken en gezinsbanden een grote rol spelen. Waarbij het de vraag is of de slachtoffers wel willen dat de dader verketterd wordt door de maatschappij en dat er voor daders enkel wordt ingezet op vergelding. Degenen die ik heb begeleidt in mijn werk wilden dat namelijk helemaal niet. Die wilden dat het misbruik stopte maar wilden de band met hun gezinslid niet verliezen. En dan heb ik het over (stief)vaders/moeders/broers/zussen als (mede)daders.
Voor mij is het een heel complex en genuanceerd geheel. Er zijn geen simpele oplossingen. Maatwerk is het enige wat passend is in mijn ogen. Ik heb vaak gewerkt met CLAS hulpverlening die contextueel en Systemisch werken met gezinssystemen. Erg mooie werkwijze waar ik veel respect voor heb en veel van heb geleerd.

Bloem Voor mij is het een heel complex en genuanceerd geheel. Er zijn geen simpele oplossingen.

Dit vooral.

Ik was in '22 namens DJI bij een presentatie van de werkgroep voor Herstelgerichte Detentie. Daar deden we o.a. een moreel beraad in een soort spelvorm om duidelijk te maken hoeveel belanghebbenden er waren in het proces van verlofbeoordeling. In sommige gevallen werden er wel 20 partijen gehoord voordat een verlof werd toegekend: van behandelaren tot slachtoffers, familie van slachtoffer en dader, de dader zelf, de kinderbescherming, de wijkagent, het OM, de reclassering, de burgemeester enzovoort enzovoort. Mijn werkzaamheden voor J&V gaan hier maar in heel beperkte mate over, dus het was een interessante inkijk die me -ondanks dat het allemaal écht nog een stuk beter kan- het vertrouwen gegeven heeft dat we in ieder geval niet zomaar wat doen

Bloem Wat ik een lastige vind in de hele discussie is dat het erg lijkt te gaan om daders die buiten het gezin staan. Terwijl veel misbruik plaatsvindt in het gezin en daarbij loyaliteiten, grenzeloosheid op heel veel vlakken en gezinsbanden een grote rol spelen.

Als het seksuele misbruik betreft, is de dader in veruit de meeste gevallen een bekende. Ik geloof dat het maar in 15%-17% van de gevallen een onbekende is. Dat maakt het er inderdaad niet minder complex op.

Ik kende de CLAS methode niet, maar heb het gegoogled. Interessant!

Zonnebloem Dat heeft er wel degelijk mee te maken, een psycholoog heeft geheimhoudingsplicht

Klopt. Binnen tbs zijn er wel wat meer mogelijkheden, bijv omdat noodzakelijke medische informatie binnen de rechtbank gedeeld moet worden als het gaat om voortzetting/ stoppen tbs, maar in principe heeft de overheid geen inzicht in medische dossiers. Ik neem mijn geheimhoudingsplicht zeer serieus en collega’s ook. Ik zou hier niet eens aan mee willen werken. Ik vind dit onverenigbaar met de rol die ik heb als psycholoog en ik kan iemand niet behandelen als ik weet dat ik deze informatie ga doorbrieven aan de overheid en slachtoffers (en slachtoffers gaan zich ook niet aan de geheimhouding houden). Alleen de gedachte staat mij gewoon fysiek al tegen.

Zonnebloem Daarbij komt dat als je eigen privacy in het geding komt (het mag doorgespeeld worden naar derde zonder daar getekend voor te hebben) ik nu al kan voorspellen dat gedetineerde of mensen in de psychiatrie waarschijnlijk bijna nergens meer aan mee willen werken.

Absoluut! Behandeling binnen een onvrijwillig kader is al lastiger, maar als iemand weet dat deze informatie via zijn behandelaar bij de overheid en vervolgens bij een slachtoffer terecht kan komen, is het fundament van een succesvolle behandeling al weg.

Honkeytonk Wat gaaf dat je dat allemaal gelezen hebt! Dankjewel voor je bericht, ik ben er erg blij mee

Gevoel loslaten over dit soort dingen, die ergens in je overtuigingen zitten, is lastig he? Ik ken dat ook wel. Heb een paar keer flink moeten schakelen tussen gevoel en ratio op die manier.