Trees
Precies! Het afscheid nemen van iets wat er nog half is, zonder duidelijk eindpunt. Dat maakt het zo kwetsbaar en tegelijkertijd moeilijk te begrijpen als je er zelf niet in zit. Daarom vind ik het zelf ook altijd zo lastig in andere situaties dat er zo snel geoordeeld word op basis van geen ervaring.
Ik merk bij mijn opa en oma ook dat het werkt om voorzichtig te pijlen, het gesprek aan te gaan en vooral veel ruimte te laten. Geen druk, maar meebewegen. En juist dan zie ik dat ze uiteindelijk wel stappen durven te zetten – misschien klein, misschien niet zoals ik het zou doen, maar wel op hún manier.
En dat voorbeeld van Pietje is natuurlijk precies waar het over gaat.
Bij mijn oma, die aan het dementeren is, speelt nu het inschrijfproces. Er is nog geen crisis, maar de casemanager gaf aan: “Je kunt je wel inschrijven, maar als het echt misgaat, word je waarschijnlijk alsnog ergens anders geplaatst, omdat je dan nog op de wachtlijst staat.” Dat laat ook zien dat het allemaal niet zo eenvoudig of maakbaar is als het lijkt. Vele beseffen niet dat een tehuis je laatste halte gaat zijn en dat dit zoveel emoties met zich meebrengt en soms duurt dat proces van accepteren in onze ogen ‘lang’.
