iMoeder Ik snap dat het je raakt. Dat was mijn bedoeling niet. Het was een voorbeeld.
Dat weet ik en het was ook helemaal niet gericht op jou. Ik snap heel goed hoe mensen tot bepaalde oordelen komen. Nog sterker, ik weet 100% zeker dat ik 4 jaar geleden hetzelfde zou hebben gezegd. Nooit over nagedacht dat je ook in zo soort situatie anders zou kunnen handelen dan je van te voren denkt. We kunnen echt meesters zijn in ons zelf gezond denken als er wel iets ernstigs aan de hand is.
Ik denk dat er in het algemeen te weinig aandacht is voor het feit dat mensen in crisissituaties stomme dingen denken en doen. We denken dat we als mens zijnde altijd een ‘vrije wil’ hebben, maar ik denk dat ons brein ons vaker voor de gek houdt dan wij denken en dat onze keuzes vaak helemaal niet zo bewust zijn zoals wij hopen.
iMoeder Hij had gemerkt dat zijn linkerarm niet meer deed wat hij wilde. En zijn linker been voelde zwaar. Hij dacht, nou ja, dat komt wel weer goed.
Die gedachte snap ik zo goed. Dat dacht ik ook bij mijn cva. Het is denk ik ook een soort van jezelf geruststellen? Ik heb met zoveel tia/cva patiënten gesproken. Het is echt bizar hoe vaak mensen dit denken en daarom geen of veel te laat actie hebben ondernemen. Het is ook gewoon zo onwerkelijk als een deel van je lichaam van de een op de andere seconde niet meer reageert zonder dat het lichaamsdeel zelf pijn doet. Ik vind het nog steeds een van de meest bizarre dingen die ik ooit heb ervaren. Zelfs toen mijn arm 6 meter lang voelde en door de ruimte kronkelde als een slang (niet echt, maar zo voelde het oprecht) dacht ik nog ‘ach kan gebeuren, gaat wel weer een keer over’. Slaat natuurlijk nergens op, maar vond het op dat moment echt een logische gedachte. Ik ken iemand die bijna blind werd door zijn cva en het eerste wat hij deed was in de auto stappen, want hij moest aan het werk. Dat ging dus niet zo goed. Een vrouw die eerst ging lunchen, want anders werd de soep koud, daarna zou ze wel een dokter bellen.
Ik kan mij voorstellen dat het ook moeilijk is om je leven aan te passen als je ouder wordt en steeds minder kan. Ik ben niet echt het goede voorbeeld van hoe het wel moet en ik wil alles ook zoveel mogelijk zelf blijven doen. Afscheid moeten nemen van wat je wilt en wat belangrijk voor je is, is ook erg lastig. Het valt mij flink tegen en ik doe tegen beter weten ook dingen die niet handig zijn. Slim? Nee, maar ik denk ook wel onderdeel van het proces van afscheid nemen van wat voorbij is. Soms moet je eerst iets 100x ervaren om tot de conclusie te komen dat het echt niet meer kan of dat je hulp nodig hebt. Voor de een zal zelfstandigheid en onafhankelijk ook zwaarder wegen dan de ander, maar ik zie hierom ook op tegen ouder worden. Ik heb ervaren dat ik heel slecht ben in dingen opgeven en afhankelijk zijn. Zelf ervaren dat iets echt niet meer kan, werkt voor mij ook veel beter dan dat iemand mij vertelt dat het niet verstandig is. Overigens is dit denk ik wel deels koppigheid en dat zal bij je ouders misschien ook wel zo zijn.
