Ik vind vriendschappen ook moeilijk, ik heb me jarenlang alleen en eenzaam gevoeld. Een hele avond met mensen afspreken kostte me zo veel energie, het was veel makkelijker om thuis te blijven en op de bank te zitten.
Echter heb ik sinds een paar jaar een paar hele fijne vriendinnen.
Bij mij blijft nu alleen de onzekerheid spelen dat ik veel te veel praat. Als kind hoorde ik altijd dat ik zo lang/veel praatte, en ik ben bang dat mensen daarop afknappen. Ik probeer in mijn huidige vriendschappen daar dus juist heel erg op te letten. Dan probeer ik bewust mijn mond te houden, vragen te stellen en daarop door te vragen. Aandacht te hebben voor de ander.
Ik voelde me de laatste tijd daardoor eigenlijk best heel zeker in mijn vriendschappen. Ik merk dat ze verdiepen, we steeds vaker afspreken en het me steeds minder energie kost.
Echter… mijn zus heeft er een handje van om te benoemen dat ik veel praat. Dan zeg ik één woord en dan hoor ik haar zowat hardop zuchten, alsof ze denkt ‘daar gaat ze weer’. Ik merk regelmatig dat ze gewoon niet meer naar me luistert, dan geeft ze bijvoorbeeld een antwoord dat totaal niet aansluit.
Dus sindsdien hou ik steeds vaker maar gewoon mijn mond, omdat ik niet wil dat ze zich irriteert aan mij. Maar áls ik dan wel een keer iets belangrijks wil vertellen, dan voel ik al snel dat ‘heb je haar weer’.
Ik word er erg onzeker van. Ik leg dan meteen mijn vriendschappen met vriendinnen in de weegschaal, want zullen zij ook zo over me denken? Zijn ze me liever kwijt dan rijk? Laat ik hun wel genoeg aan het woord, of komen ze thuis met een ‘jeetje, die vrouw heeft weer de hele avond vol geluld en ik heb geen ruimte om iets te delen’. Hoe weet je of de balans goed is?
Volgens mijn man moet ik me er niet druk om maken, omdat mijn zus me nu eenmaal vanaf kindertijd kent en vastzit in dat stramien. En dat mijn vriendinnen nog nooit tegen me hebben gezegd dat ik te veel klets of mijn mond moet houden.
Maar die onzekerheid zit er dan zo ingeramd hè. Het altijd goed willen doen, en dan het idee hebben dat je bij je bloedeigen zus niet goed genoeg bent. Alle twijfels van mijn puberjaren komen dan weer boven. Bang dat ik het niet goed genoeg doe, bang dat ik mensen irriteer. Het liefst zou ik dan maar weer thuis op de bank tv gaan kijken om het te ontwijken, maar anderzijds ben ik de laatste jaren dus juist zo gelukkig met die paar vriendinnen om me heen ❤️
Ik besef me nu dat de opmerking van @CrazyCatLady van laatst dus trouwens ook heel goed op mij slaat: een lange tekst voor iets wat je in 3 woorden had kunnen beantwoorden.😂
