Hopsatee Ik herken in jouw berichten vooral hoe ik vroeger was. En bij mij is dat veranderd de afgelopen jaren. Ik werk nu om te leven ipv leven om te werken. Mijn focus is mijn privé geworden en carrière vind ik eigenlijk niet zo belangrijk meer. Ik heb heel lang die drive gehad van meer meer meer en vooruit willen komen en betere functies, nieuwe projecten. Ik heb dat eigenlijk helemaal niet meer.
Wanneer dat veranderd is weet ik eigenlijk zelf niet zo goed. Ik denk dat het begonnen is met de Corona lockdown. En de trends hebben ook invloed op me denk ik. Ik zie veel online over ‘quit quitting’ en anti capitalisme. Die trend om maar door te blijven gaan in de rat race naar, ja naar waar eigenlijk? De hype van ‘hussle culture’ lijkt achter ons te liggen en iedereen lijkt meer bezig met de vraag, waar doe ik het nou eigenlijk allemaal voor? Daardoor ben ik me geleidelijk aan wel gaan realiseren dat je werkgever echt nooit zoveel voor je gaat doen als jij voor je werkgever. Als jij morgen omvalt bij wijze van, dan gaat er overmorgen een vacature uit voor je functie. Ik voel me daardoor niet meer zo gedreven om 150% te geven, 85% is genoeg. Je collega’s werken zich (uitzondering daar gelaten) ook niet allemaal de tering in. En voor wat? Zodat je je goed kan voelen over jezelf? Om je innerlijke kind te troosten dat men niks over je kan zeggen want jij werkt zo hard? Voor mij is het dat niet meer waard.
Ik hoop dat je die omslag ook kan maken, of in elk geval gedeeltelijk. Therapie en coaching lijken me daar precies de goeie stappen voor! (En wat anti-work content misschien 😜) Ben heel benieuwd wat je daar aan gaat hebben! En heel goed dat je het ziet en er mee aan de slag gaat!
