De knoop is (bijna) door

Tantetil Nee, helaas niet

[verwijderd] We zijn er nog niet. We hebben nu vooral gekeken naar hoe het ouderschapsplan eruit zou kunnen zien als het volledig aan mij lag. Zelfs daar nog niet klaar mee.

Rietjesbeker Dat vind ik een lastige. We hebben wel eens samen gepraat dat we beide niet wisten of we nog toekomst zagen in de relatie. Maar op het moment van dat gesprek, wilden we er allebei nog voor vechten. We erkenden ook allebei dat we dan niet op deze voet verder moesten gaan.

Ik stelde relatietherapie voor. Daar stond hij wel voor open. Maar dat is nog niet van de grond gekomen. Mede omdat ik het nu vertik om dat in gang te gaan zetten. Omdat ik alles regel. En ik wil dat als hij ervoor gaat, hij er ook echt voor wíl gaan en niet omdat hij denkt dat ik dat nodig heb.
Nouja, inmiddels heb ik de knoop dus doorgehakt en voel ik zelf steeds minder voor relatietherapie überhaupt. Als in dat het de relatie zou moeten redden. Hooguit zodat we met en over de kinderen zo normaal mogelijk tegen elkaar kunnen doen.

Dus als antwoord op je vraag: Ik denk niet dat het hem echt uit de lucht zal komen vallen als ik aangeef niet door te willen. Maar of hij echt door heeft dat ik nu op dit punt zit, is een tweede vraag.

[verwijderd] Heb je voor jezelf al duidelijk hoe als je het verteld hebt. Ga jij weg uit het huis of hij? Nogmaals heel veel sterkte ook of misschien juist wel tijdens de feestdagen.

Nee, dat is mijn grootste struikelblok op dit moment.
Als het aan mij ligt, blijf ik hier met de kinderen. We hebben sociale huur, dus van uitkopen is geen sprake. We staan beide op het huurcontract, dus op dat gebied zal het ook weinig praktische problemen opleveren.
Maar de omgang met de kinderen, dat gaat denk ik een struikelblok worden.
Ik verwacht dat hij denkt dat de kinderen het beste af zijn met hun hoofdverblijf bij hem. De hulpverlening en ik hebben daar een andere mening over. Dat zal, verwacht ik, weerstand bij hem gaan opleveren, waardoor hij overal weerstand gaat bieden. Dus ook met wie er hier in dit huis blijft.
Maar ik verwacht ook dat hij weinig moeite zal doen om iets anders te vinden. Zelfs als hij verder prima meewerkt.

[verwijderd] Ja. We hebben ons allebei sowieso ingeschreven vanaf het begin al bij de woningbouw vanwege de inschrijftijd. En om die reden na verhuizing ook weer opnieuw ingeschreven.

Het enige nadeel is dat we in de tussentijd verhuisd zijn van regio, vlak na de geboorte van de oudste. Ze gaan hier naar de peuters/opvang, de oudste staat hier bij een school ingeschreven. De hulpverlening die er is, is voor deze regio. Hoewel dat allemaal wel vervangbaar is, zou het fijn zijn als dat niet hoeft. Qua peuters/opvang/school voor de kinderen zodat er zo min mogelijk verandert voor ze.
Qua hulpverlening voor mij vind ik het enorm moeilijk om mensen toe te laten. Dus andere mensen sta ik niet echt om te springen.

De woningbouw via waar we nu huren, werkt met loting. Dus als ik toch zelf wat anders moet, ga ik het daarop gokken.
Er wordt binnenkort gebouwd op een veldje om de hoek. Nu weet ik even niet of de woningen al vergeven zijn. Maar anders kan ik (of hij) daar nog op gaan proberen.

Maar sowieso hoop ik dat ik met de kinderen niet hoef te verhuizen. Omdat verhuizen an sich al zo’n gedoe is.

Zoals het er nu uitziet, ga ik het hem vrijdag 13 januari vertellen. Dat moment heb ik net met mijn begeleidster geprikt. Zodat beide begeleiders genoeg ruimte hebben in de agenda, mocht het nodig zijn.

Hoe ik het hem ga vertellen, weet ik nog niet. Deze week zijn er nog twee gesprekken die me ieder op hun eigen manier gaan helpen om daar een plan voor te bedenken.
Donderdagmorgen met beide begeleiders, mijn psycholoog en degene van de gemeente die de indicatie verstrekt. Dit zal helaas geen oh-alles-loopt-wel-dus-hier-is-jullie-indicatie-voor-de-volgende-periode gesprek zijn. Maar eerder een noodalarm. Dat het in het belang van de kinderen zo niet verder kan. Niet een gesprek waar ik naar uitkijk dus. Ook al weet ik precies hoe de hulpverlening erover denkt en ik het met ze eens ben. Dat er bij mij ook aandachtspunten zijn, waarmee ik met de hulpverlening aan de slag wil om dat aan te pakken zodra we uit elkaar zijn. Want de dingen die bij mij liggen, kennen of hun oorzaak, of worden versterkt door de houding van mijn nu nog vriend. De dingen die er los van staan, zijn wellicht of geen probleem meer omdat ik ruimte heb in mijn hoofd om die op te vangen doordat de stress rondom mijn vriend en de kinderen wegvalt. Of zijn wat kleine dingen die met wat discipline en schema’s op te vangen zijn. De hulpverlening ziet dat net zo.

De dingen die bij hem liggen, zijn exact de dingen waarom ik niet verder wil met de relatie.

De hulpverleners van het gesprek weten allemaal dat ik van plan ben de relatie te verbreken. Alleen mijn vriend weet het nog niet. De hulpverleners en ik hebben ook heel duidelijk afgesproken dat er nog geen woord gerept wordt over het uit elkaar gaan tijdens dat gesprek.

Ik vraag me af hoe dat gesprek gaat verlopen en ben er bloednerveus voor. De kans is namelijk groot dat hij zijn problemen niet ziet. De dingen die niet lopen linksom of rechtsom bij mij gaat leggen en in de weerstand gaat tegen de hulpverlening omdat ze in zijn beleving zeuren, want hij vindt dat hij het prima doet.

Wat hij (nog) niet weet, is dat zodra hij zich gaat onttrekken uit de hulpverlening, welke nu nog in vrijwillig kader is, dit omgezet gaat worden in een verplicht kader. Dat zou op dit punt overigens ook voor mij gelden. Maar goed, ik ben toch niet van plan de hulpverlening te gaan weigeren. Ik weet dondersgoed dat ik ze op dit punt nodig heb. Dat mijn kinderen het nodig hebben dat ik dit aan blijf houden. En ik weet ook dat het beeld van de hulpverlening in dezelfde lijn ligt als mijn beeld van de situatie. En ik weet dat de hulpverlening weet dat ik dit inzicht heb.

Het tweede gesprek gaat vrijdagmorgen zijn. Die is met mijn begeleidster en de directrice van de organisatie die ons begeleidt. De tweede heeft ook op persoonlijk vlak ervaring met uit elkaar gaan. Dus zij heeft misschien nog wel dingen die wijsheid zijn om mee te nemen in het proces.

Dus die gesprekken zullen ieder op hun eigen manier wel bepalend gaan zijn voor hoe ik het ga aanpakken

Zonnebloem

Ik vind het heel fijn dit te lezen!

Niet dat ik de rest van de reacties niet fijn vind overigens. Ze zijn ieder op hun eigen manier helpend. Maar dit is wel even een boost die ik kan gebruiken.

Soturi Ik vraag me af hoe dat gesprek gaat verlopen en ben er bloednerveus voor. De kans is namelijk groot dat hij zijn problemen niet ziet. De dingen die niet lopen linksom of rechtsom bij mij gaat leggen en in de weerstand gaat tegen de hulpverlening omdat ze in zijn beleving zeuren, want hij vindt dat hij het prima doet.

We zijn nu twee dagen verder. Ik heb tussen toen en nu niet heel veel ruimte (in mijn hoofd) gehad voor een update. Nu eigenlijk nog niet volledig, maar wel een beetje. En ik verwacht de komende dagen weer minder. Dus dan maar nu even.

Waar ik hierboven bang voor was, is eigenlijk hoe het gelopen is. De jeugdconsulent van de gemeente begon het gesprek door te peilen hoe wij zelf vonden dat het ging. Ik gaf aan dat ik zelf aan het overlopen was omdat ik de balans niet meer kon vinden tussen wat ik denk dat de kinderen nodig hebben, wat ik uit angst denk dat ze nodig hebben en wat gewoon prima is hoe het nu loopt. Dat het voor mij alleen maar verwarrender is dat mijn vriend en ik totaal niet op één lijn liggen wat dat betreft. En dat ik dus ook regelmatig het gevoel heb te moeten overcompenseren voor wat ik vind dat hij laat liggen. Met name in emotionele aandacht. Dat ik daardoor zelf overbelast raak en zelf merk steken te laten vallen, waardoor ik voor mijn gevoel ook weer moet overcompenseren. Als ik moet kiezen tussen mezelf tekort doen of de kinderen, dan wals ik over mijn eigen grenzen heen.

Ik weet niet zo goed meer wat mijn vriend zei. Het was in ieder geval een relatief kort antwoord waarbij de vinger weer mijn kant op ging.

Mijn psycholoog, die er ook bij was, was er zichtbaar klaar mee. Die haakt daarop in, beginnend met dat hij advocaat van de duivel gaat spelen en benoemt dan dat dit precies is wat hij zag gebeuren in de sessies waar mijn vriend bij was. En de individuele sessie met mijn vriend.
Ook zijn exacte woorden weet ik niet meer. Maar hij was duidelijk boos en is heel direct geweest. Tot zover mogelijk natuurlijk omdat hij ook professioneel moet blijven.

Het leek allemaal niet bepaald door te dringen bij mijn vriend. Die schoot in de weerstand of reageerde niet.

De gemeenteconsulent benoemde in het begin al dat als er over een halfjaar niks veranderd zou zijn, ze melding zou moeten maken bij de raad voor de kinderbescherming en/of veilig thuis. Daar bleef ze een paar keer op terug komen, in de hoop door te dringen dat er echt verandering nodig is. Omdat het anders nog maar de vraag was of de kinderen thuis zouden kunnen blijven wonen. Terwijl dat echt wel hun doel was.

Ze benoemde ook dat ze een overspannen, jonge moeder zag die de huidige situatie ook niet meer trok. Wat ook niet in het belang voor de kinderen is.

Intussen zat ik vol emotie aan tafel. Want ondanks dat ik wist dat het zo’n gesprek zou (kunnen) worden, ik ook wist dat iedereen van mijn onmacht op de hoogte was en dat ik bereid zou zijn om aan mijn aandeel te werken met de hulpverlening. Dat ik daar eigenlijk al mee bezig was.

Door de houding van mijn vriend, heeft de gemeenteconsulent besloten dat ze na dit gesprek al een onderzoek naar de situatie zou aanvragen bij de raad voor de kinderbescherming.
Ik snap het. Het is de hele reden waarom ik uit elkaar wil. Want in de situatie nu kan ik de kinderen ook niet bieden wat ik denk dat ze nodig hebben, simpelweg omdat ik voor mijn gevoel al mijn energie kwijt ben aan zijn ergste puinzooi (letterlijk en figuurlijk) opruimen dat de rest erbij in schiet. Zeker op slechte dagen.

Maar je wil niet horen dat iemand zorgen heeft over de (emotionele) veiligheid van je kinderen.
Ik heb geen kinderen op de wereld gezet om in deze situatie terecht te komen.

Nu weet ik ook dat dit gesprek is gebaseerd op het idee dat we bij elkaar zouden blijven omdat ik niet wilde dat er al iets gezegd werd over mijn beslissing.
Ik weet ook dat er vanuit alle hulpverleners vertrouwen is in mij. Dat ik het (met ondersteuning) wel ga redden met de kinderen en ook dat ik de kinderen niet zomaar kwijt raak. Dus daar ben ik ook niet zo bang voor.

Maar ik wilde er gewoon samen uit komen en dit gesprek heeft maar weer bewezen dat dat hem niet gaat worden.
Ik keek in mijn emotie rond naar de vier hulpverleners die er aanwezig waren. Soms specifiek naar eentje na sommige uitspraken. Het wisselde wie het was. Maar allevier lieten ze merken dat ze me zagen. Dat ze wisten waarom ik hun bevestiging zocht soms. Dat ze vertrouwen in mij hebben, maar niet in mijn vriend.

Het enige positieve aan dit verhaal was dat hij niet boos is op mij en daardoor niet afstandelijk is gaan doen richting mij