De biechtstoel 🔒

Trees gelukkig alleen met de verjaardagen van de kinderen, dus maar 2 keer per jaar! De laatste keer had ik wel heel passief agressief de wasmachine aangezet, en zo getimed dat hij precies ging centrifugeren wanneer ze er zouden zijn. Heel kinderachtig, maar echt op zo'n.. alles moet schoon? Dan kan je het krijgen ook
Wellicht inderdaad ook om mezelf uit te dagen om er expres een imperfectie in te gooien. Het mag dan wel blinken, maar het is wel herrie.
Mijn moeder had het ook en ik heb echt precies dezelfde herinneringen als jij. De enige herinneringen die niet compleet shit waren was mijn moeder met de stofzuiger in haar handen.

Trees Interessant is dat ik deze drang met name voel als ik niet lekker in mijn vel zit

Ook dit herken ik.. inmiddels heb ik dat gelukkig niet meer, maar dat is ook jaren geweest van patronen leren herkennen, bewust worden en oefenen om er niet aan toe te geven. Ergens ben ik er toch overheen gaan groeien, want ik zit deze week echt ruk in mijn vel en heb nog steeds geen motivatie

@Trees & @[verwijderd] er kunnen toch duizenden redenen zijn waarom iemand afgekeurd is, het één sluit het ander niet uit. Dat jullie minder poetsen omdat jullie afgekeurd zijn betekend toch niet dat een ander persoon die ook afgekeurd is dat dan ook niet zou kunnen?

Eerlijk gezegd verbaasd het mij dat jullie hier zo stellig over zijn en ergens raakt het mij wel. Alsof ik voor de kat z’n viool ben afgekeurd.

Zonnebloem huh? Zo bedoel ik het helemaal niet? Ik zeg alleen dat ik het niet herken. Voor mij geeft schoonmaken geen voldoening, voor jou wel, dat is toch prima? Ik zou juist willen dat ik meer dingen had die me voldoening gaven.. dat mis ik dus wel heel erg met het afgekeurd zijn.
Voor mij was schoonmaken vroeger een copingsmechanisme en ik associeer het met een controle behoefte, maar ik weet ook dat voor andere mensen 'een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd' kan betekenen en mensen dat prettig vinden.
Gisteren zei @Nescio (geloof ik) iets over haar moeder die altijd alles op de juiste plaats terugzette, en zij noemde dat efficiënt. Mijn moeder deed dat ook en ik vond dat neurotisch.. maar door haar post ging ik er ook anders naar kijken, want het ís inderdaad ook efficiënt, dat heb ik nooit beseft en ik vond haar visie daarop dus heel interessant.
Net als dat er duizenden redenen kunnen zijn dat mensen afgekeurd zijn, zijn er ook duizenden redenen om schoon te maken. Ik doe het omdat het noodzakelijk is, jij omdat het je voldoening geeft. Daar is toch niks mis mee?

Trees Ik herken het echt helemaal!
Mijn moeder was heel erg van de status.. de meest gebruikte uitspraak was "wat zullen de buren wel niet denken", en jarenlang heb ik echt paniek gevoeld bij die woorden. Mijn aanpassende modi was ook heel erg aanwezig, tot afgelopen zomer ergens?
Maar ik ging dus naast schoonmaken ook vooral heel erg projecteren op mijn interieur. Hier op dat forum werd dat een beetje een ding dat ik altijd aan het behangen was, maar ik heb dus ook serieus gewoon paniekaanvallen gehad omdat ik direct een vaas moest hebben om het af te kunnen maken en de leen bakker gesloten was, of nachten wakker gelegen op zoek een meubelstuk. Was helemaal niet zo grappig..
Maar ik heb sinds juni ofzo vrijwel niks meer gekocht. Ben ook niet meer bij de Leen bakker of kwantum geweest. Alleen een lampje bij de Ikea een paar weken geleden, maar die was gewoon leuk. Zonder enorme drang en ik heb ook niet alles laten vallen om naar de Ikea te rennen zeg maar, ik was toevallig in de Ikea omdat ik een dagje weg was met een vriendin en kwam hem tegen, meer niet.
Ik kijk ook al vanaf december tegen een plank aan die nog vol staat met Efteling kersthuisjes die een plek moeten krijgen, en ik kan er nu gewoon mee leven.
En ondertussen ben ik mezelf aan het uitdagen om wat minder te denken aan de buren en wat meer aan wat ik wil. Vandaar dat het paarse haar voor mij nu ook even een stap is, dat wilde ik al zó lang, maar wat zullen ze op het schoolplein denken?? Dat is die moeder die graag weer tiener wil zijn
En ik heb eindelijk weer Allstars. Voor de meeste mensen stelt dat misschien niks voor, maar voor mij kwamen die uit mijn alternatieve periode en daar associeerde ik ze mee. Ik heb de afgelopen jaren alleen maar op brave witte sneakers of zwarte laarzen gelopen. Niks mis mee, maar ik kocht ze niet omdat ik ze wilde, maar daar kunnen de buren in ieder geval niks van vinden.
Enfin, ik dwaal af.. met mijn huis was dat dus ook zo, want ik poetste niet omdat ik het fijn vond of het me voldoening gaf, maar puur uit angst voor afwijzing van anderen. Geroddel op het schoolplein, het idee dat ik daar bekend zou staan als die moeder met de kruimels op de vloer.. Terwijl het nooit ging om mijn huis, maar puur het afwijzen van mezelf, het niet goed genoeg vinden van wie ik was. Toen ik mezelf accepteerde met al mijn psychische zooi werd het ook een soort toestemming om ook zooi in huis te mogen hebben. Het was echt een spiegel van mijn binnenwereld..

Trees Mijn moeder ook. Al vind ik het bij haar nog steeds erg neurotisch. Ipv praten of het voelen emoties of het verwerken, gaan we poetsen. Faalangst en zelfbeeld spelen hierin ook een rol en ik denk dat ik dit onderbewust heb overgenomen als copingmethode. Ik herken heel erg wat je zegt dat het een manier is om controle te houden. Ik creëerde hiermee rust, maar op de verkeerde manier. Je wordt er afhankelijk van

Hier herken ik me erg in, en ik denk dat mijn ouders dit ook hebben. Ze zijn niet in staat om over emoties te praten/ze zelfs te voelen, dus zorgen ze ervoor dat hun omgeving spic en span is.
Voor mezelf is dit ook zo, als ik niet goed in mijn vel zit is niks schoon genoeg en stoor ik me ontzettend aan alle troep. Wil dan echt vrachten vol spullen wegsmijten. Als ik goed in mijn vel zit heb ik daar geen last van.
Mijn vader is bijvoorbeeld heel dwangmatig met alles recht leggen en glad strijken. De man kan niet gewoon op de bank zitten en een gesprek voeren. Hij is altijd zo onrustig. Als kind voel je daar natuurlijk ook de impact van.

[verwijderd] wel Herkenbaar. Hier ook opgevoed met “wat zullen de buren wel niet denken” wel een reden dat mijn huis er altijd tip top uit ziet, ik als er visite is van alles uit de kast trek en ik bij mijn kinderen best wel op voorkomen gericht ben. Vermoeiend.

Hopsatee ja heel vermoeiend! Vandaar ook mijn chronische tekort aan energie, ik moet het echt weer stapsgewijs opbouwen..

Mijn kinderen zijn echt het complete tegenovergestelde. Die gaan in cosplay naar de Albert Heijn, hebben die gescheurde netpanty-fase gehad, H heeft haar haren al in alle kleuren van de regenboog geverfd etc.. maar dat is ook zó leerzaam geweest voor mij, want ik wilde dat ook durven. (Niet zo zeer in cosplay haha, maar dus eerder met een opvallende haarkleur)
Hoe vaak ik vanbinnen wel niet gek werd en doodsbang was, maar ik moest er wel doorheen want ik wilde mijn angsten niet op de kinderen projecteren. En dan leerde ik dus van hun dat de wereld helemaal niet ontplofte als je een beetje gek doet.. enorm inspirerend!

Mijn huis is gewoon altijd een beetje een puinhoop. Niet vies, wel rommelig en er ligt altijd wel ergens iets dat niet op die plek hoort (een nieuwe ruitenwisser op het aanrecht, bijvoorbeeld). Ik heb het opgegeven en leef er vaak gewoon maar wat omheen

Rietjesbeker Van mij ook hoor. De woonkamer is meestal wel aan kant, wantij word kriebelig van troep. Maar het is eigenlijk nooit in het hele huis overal opgeruimd tegelijk.

Rietjesbeker
Herkenbaar. We hebben een vrij klein huis waar we met zn vieren in leven, waarvan we 3 rommelkonten hebben. (Ik ben nog wel de grootste ). We zijn allebei fulltime aan het werk/studie en het dus gewoon niet bij te houden.
Vanaf 1 mei gaat man een dag minder werken, dus die gaat wat meer oppakken op die dag.

Ik sta buiten, net op het randje van de wifi en scroll ondertussen door bol.com.
Wi-Fi valt uit, pagina laadt niet, zegt bol.com tegen mij: geen zorgen, het ligt aan ons, niet aan jou!
Ik, met tranen die opkomen: maar het ligt wel aan mij!!!!

Volgens mij moet ik ongesteld worden

Rietjesbeker hier precies hetzelfde. Er ligt altijd wel ergens een stapel 'dit moet ik opruimen, maar even geen zin in'.

Ik wil héél graag de Barbie film zien

Man regelt heel lief dat ik maandag niet zelf naar huis hoef te rijden maar mijn broer. En ik vind het stom, ik wil niet afhankelijk zijn. Maar ik weet ook wel dat (bijna) 3u rijden echt onverstandig is als ik me zo voel. Maar toch is het stom

Vorig jaar gestopt met werk met een (halve) burnout.
Ik kom nu achter achterstallig administratie/ dingen die ik door had moeten geven.

1. Ik heb daar nu stress van. Niet geslapen ik ben misselijk echt mijn hele lijf is er van ondersteboven.
2. Ik kan wel janken.
3. Ik ben bang dat het veel geld gaat kosten en mijn man gaat flippen. En ik geef hem geen ongelijk.

June oh ik kan me voorstellen dat dat stress geeft. Knuffel voor jou