Dat is inderdaad te stellig van mij. Ik bedoel meer het hoeft geen big deal te zijn. Het is niet direct het einde van de wereld, al kan dat van te voren wel zo voelen. Iedereen of sowieso slaat natuurlijk nergens op van mijn kant 🙃.
CrazyCatLady Jij lijkt vooral te reageren vanuit een 'als er geen huizen zijn verhuis je maar naar een andere regio', en voor mij is dat de allerlaatste optie qua prioriteiten,
Ik zou trouwens de opties aan mijn kinderen voorleggen en aan hen de keuze. Als zij perse een eigen woning willen, maar het kan niet op de plek waar ze willen. Heb ik alle begrip voor de emotie dat het kut is, maar daarna is wel de keuze of je wacht langer of je gaat kijken naar waar je wel wat kan krijgen. Je gaat niet maandenlang lopen drammen dat je iets wilt, wat niet kan. Daar heb ik echt geen geduld voor en vind ik ook niet helpend. Het is gewoon niet anders.
Dit is eerlijk gezegd wel wat ik regelmatig heb gezien, ook op andere vlakken dan huisvesting natuurlijk (ik werkte als zzp-er een paar jaar 1 a 2 dagen per week als psycholoog bij een organisatie veelal gericht op 18-25 jaar naast mijn eigen praktijk). Ik nam het de jongeren niet eens kwalijk en vond het echt sneu, want ik vond het vaak liggen aan de opvoeding van de ouders. Alles vanuit de beste bedoelingen, maar echt alles werd voor ze glad gestreken. Ik denk gewoon niet dat het goed is op de lange termijn en je zelfvertrouwen. Stonden ze voor het eerst op eigen benen en bij de eerste beste tegenslag of dat ze iets niet kregen wat ze willen gewoon volledig onderuit gaan. Ik weiger daarom ook om alles op te lossen voor de meiden, omdat ik oprecht denk dat het goed is dat ze leren dat het geen drama is om tevreden te zijn met minder en om ze te leren kijken naar andere opties. Dan heb ik dus bijv over alles voor ze financieren. Niet dat dat ze ik helemaal niet financieel of emotioneel ondersteun of ze maar wat laat zwemmen, maar wel heel bewust wat wel en niet.
Trouwens lekker loedermoeder, maar ik kan mij er toch niet echt schuldig over voelen. Ik denk namelijk ook niet dat ik akkoord ga met een inwonend kind tot hun 30e. Ook daarin heb ik wel mijn grenzen. Ik weet niet hoe mijn gezondheid tzt is en mijn man ik en willen om deze reden uiteindelijk wel echt veel kleiner gaan wonen. Ik ben daarin wel reeel. Mijn laatste hartonderzoek vorige maand was weer wat slechter dan anderhalf jaar eerder en dat zal de komende jaren waarschijnlijk alleen maar verder achteruit gaan. Dat is ook gewoon iets waar we als gezin mee te dealen hebben en ik kan niet eeuwig voor ze blijven zorgen. Op een gegeven moment zullen ze op eigen benen moeten gaan staan en dan toch het liefst op het moment dat ik nog de energie heb om er voor ze te zijn.
