CrazyCatLady Omdat jij het meerdere keren gehad hebt over uit huis gaan icm studeren. Waaronder ook die quote die ik al aanhaalde. Het klinkt als een logische route,
Dat heb ik verkeerd verwoord of teveel mijzelf als voorbeeld neergezet, maar ik bedoelde het vooral ook als algemeen als twintiger zijnde. Meer in de zin, je wilt een huis om wat voor reden dan ook en de keuze is beperkt. Eigenlijk maakt het daarin niet uit of het voor studie of werk of gewoon omdat je eraan toe bent. Je hebt het te doen met wat er mogelijk is en met de huidige woningmarkt zullen alle opties nooit ideaal zijn. Verder weg verhuizen is een van de opties en ik zou deze zelf niet afschrijven als optie voor mijn meiden. Eerlijk gezegd zou ik ook niet zo snel accepteren als ze maar blijven hangen in iets wat niet kan en niet verder kijken naar wat wel kan. Zou ik van mijzelf ook nooit accepteren, want daar wordt niemand beter van.
——
Ik denk dat ik hier misschien ook wat harder in ben dan gemiddeld? Dat is echt vanuit mijn eigen ervaringen, maar ik heb er moeite als er direct wordt gezegd dat iets niet kan. Nogmaals geen aanval naar iemand, want ik weet dat dit bij mij ligt. Ik denk namelijk niet zo snel dat iets onmogelijk is. Eigenlijk heb ik best veel vertrouwen in dat uiteindelijk linksom of rechtsom juist heel veel mogelijk is. Betekent vaak dat je wel water bij de wijn moet doen en het niet altijd makkelijk is.
Ik herken dus zeker dat het niet makkelijk is om verder weg te verhuizen. Ik denk ook niet dat het voor mij heel makkelijk was om als 18-jarige zonder hulp van ouders zelf een kamer te regelen in een stad waar ik niemand kende. Ik kreeg bij sommige reacties het idee dat ik ‘makkelijk’ praten had, want ik maak makkelijk vrienden en dat kan niet iedereen enz. Ik heb dat natuurlijk toen ook moeten leren. Ik zat 200 km weg van mijn zus en vrienden met als enige bezit een fiets, een matje, slaapzak en een backpack met wat kleding en spulletjes. En natuurlijk een sleutel van een vierkant hok zonder meubels, vloerbedekking en gordijnen en niemand om op terug te vallen. Persoonlijk denk ik niet dat dit een hele makkelijke start was, maar nog steeds ben ik vet trots op mijzelf als ik hieraan terug denk. Mijn zelfvertrouwen was vrij ruk door mijn ‘geweldige’ moeder, maar kreeg hiermee juist een enorme boost. Ik heb het gewoon geflikt.
Als mijn meiden graag een woning willen en de optie is enkel wat verder weg, dan gaan wij ze in elke stap begeleiden en geholpen worden met altijd ons altijd als backup. Als dan ik hier allemaal redenen lees waarom het niet zou kunnen of het echt wel heel moeilijk is, dan denk ik toch wat sneller is dat echt zo met alle steun, die je als ouder kan geven? Misschien heb ik wel teveel vertrouwen in mijn meiden, maar met onze steun kunnen ze hartstikke veel. Lukt iets niet, dan staan wij klaar om ze op te vangen. Ik heb geen idee wat ze later willen en waar ze terecht komen, maar ik zal ze wel altijd stimuleren om te kijken wat er wel mogelijk is. Hopelijk ook het vertrouwen laten opdoen dat ze veel kunnen en het lef hebben om het te doen. Ik denk dat de weg hiernaar toe is, het vooral ook doen, hoe eng en spannend ook.
Ik wil nu niet een of andere slijmjurk lijken en braakneigingen opwekken, maar ik heb hierin bijv. veel respect voor @Sevenof9 die ondanks dat het vet kut is dat ze geen woning hier kan vinden, wel het lef heeft om verder te kijken. Ook al is het 2000km verder op. Ik zou dus echt super trots zijn als mijn meiden later ook zo zouden kunnen denken. Ik vind dit dus echt een survival skill.
