Huggybird het feit dat eten mij zo gelukkig of ongelukkig kan maken is niet oké. (Ik weet natuurlijk nét pas dat ik diabetes heb en dat is confronterend en wennen)
Maar je moet gedwongen je patroon aanpassen. En het is dan ook een "denk niet aan roze olifantjes" situatie. Althans, de eerste keer dat ik lactose intolerant was vond ik echt verschrikkelijk. Alles moeten nakijken, navragen, niet onbezonnen xxx in je mond stoppen. Zelfs softijs werd een verleiding terwijl ik dat geeneens lekker vond 🤷♀️ En dan ook nog eens zwanger... slechte combinatie 🤭
De 2e keer was het "nee he, niet weer". De 3e x "oke, prima, is maar paar maanden". Dat viel helaas tegen, C is 2,5jaar maar ik ben nog steeds intolerant. Dat werd wel even een "shit, misschien is dit nu voor altijd".
Heel verhaal maar ik vind het dus heel normaal dat het moeite kost, óók als je weet waarvoor/waarom. Dingen die je verandert omdat je wil zijn makkelijker dan dingen die je "gedwongen vrijwillig" doet
