Meca het is zeker een discussie die je van alle kanten kunt bekijken. En iedereen moet ook vooral doen wat hem of haar goed dunkt.
Dat ik er vorige week zo’n moeite mee had met uit lunchen gaan is misschien logisch maar ook ,achteraf, wel wat beschamend in mijn optiek… het feit dat eten mij zo gelukkig of ongelukkig kan maken is niet oké. (Ik weet natuurlijk nét pas dat ik diabetes heb en dat is confronterend en wennen) Als ik achteraf kijk naar met wie ik daar was en hoe ongelooflijk fijn het met hen was ben ik vooral daar dankbaar voor, en besef ik dat het voor mij daarom draait. Ik wil heel graag mijn dochter verder zien opgroeien en als het zo ver mag komen oma worden van haar kinderen. Dan is het fijn als ik een gezonde en fitte oma ben tegen de tijd dat er een kleinkind is.
Net als wat @Trees zegt kan ik me niet voorstellen dat mensen die ziek zijn en daar wat aan kunnen doen enorm gelukkig zijn met hun situatie…..
De man van mijn collega geeft de gene die de uitslag geeft van zijn te hoge suiker waarden de schuld? ‘Ze hebben altijd wat te zeuren, en nu moeten we volkoren pasta gaan eten’ ?? Dan zit je te mokken als een klein kind naar mijn idee! En neem je geen verantwoordelijkheid voor jouw eigen gezondheid.
Als ik half mei bloed geprikt heb en er blijkt geen verandering in mijn suikerwaarden te zitten kan ik mezelf in de spiegel aankijken en met volle overtuiging zeggen dat ik er álles aan gedaan heb, en blijf doen om het te veranderen of nog beter te maken.
En ja, dat is ‘levenslang’ en geen garantie op een lang leven, maar ik doe het voor mijzelf en mijn gezin/familie.
