iMoeder het grootste probleem in dit soort gevallen is vaak niet eens geld, maar of iemand zelf wil. In Nederland moet je een acuut gevaar voor jezelf of voor je omgeving zijn om verplicht behandeld te worden. Acuut gevaar is bijv letterlijk al met een mes in de hand staan. Een groot deel van de mensen op straat zijn mensen met psychoses (of andere ernstige psychiatrische problematiek), maar vormen geen acuut gevaar en zijn juist door hun ziektebeeld afwijzend richting hulpverlening. Ze willen niet (of beter gezegd hun ziekte wil niet). Je mag in dit geval geen hulpverlening op starten, terwijl de woonplekken met begeleiding voor deze mensen er wel zijn in Nederland. De psychosezorg is in Nederland best goed geregeld (mits je eenmaal in de molen zit), maar op onvrijwillige basis zijn de mogelijkheden echt heel beperkt.
Wat ik zelf lastig vind hieraan in hoeverre iemand met schizofrenie kan bepalen wat goed voor hem is. Hij is misschien dan geen acuut gevaar, maar op straat leven en geen medicatie gebruiken lijkt mij ook geen gezonde situatie (en ook een gevaarlijke situatie). Er zitten juridisch heel veel haken en ogen aan. Het schijnt heel ingewikkeld te zijn omdat het gaat over het zelfbeschikkingsrecht van de mens. Ik heb stage gelopen op een psychosecircuit en dit waren casussen, waarbij ouders en hulpverleners met hun handen in hun haren staan. Je kan en mag helemaal niks als hulpverlener en zie dat maar uit te leggen aan ouders, die hun kind kwijtraken. Dat is voor ouders toch niet te accepteren.
