Louelle81 en die emoties en associaties zijn heel invloebaar als ik jouw verhaal lees.
En het is een heel klein beetje herkenbaar voor mij als Poolse vrouw. Je zal aan mijn huidskleur en stem niet horen dat ik in Polen ben geboren, maar mijn naam 'verraadt' het wel. Alhoewel ik niet heel vaak gediscrimineerd wordt (of niet door heb), zijn er wel veel momenten geweest die voor verdrietige en onzekere momenten hebben gezorgd. Zeker de laatste jaren (sinds de toename van Poolse arbeiders). En als ik een euro had gehad voor elke keer dat iemand tegen mij zei "wauw, wat spreek jij goed Nederlands!", dan was ik heel rijk geweest 😶.. En schaamte voor je ouders herken ik ook wel. Mijn moeder sprak geen woord Nederlands toen ze hier kwam wonen en wij hadden onze eigen tradities. Alles was net even anders en ik wilde als kind niet opvallen en er gewoon bijhoren.
Ik hoop echt dat we nu een verschil gaan maken, dat we aan het begin staan van een zeer belangrijke verandering.
