Zonnebloem nee geen gillen. Volgens mij maakte ik geen geluid. Ik heb er ik ieder geval nooit iemand over gehoord.
Zonnebloem . En misschien telt de afhankelijkheid ook mee, als je een aanval hebt ben je ook afhankelijk van anderen.
Dat is het denk ik ook. Ik heb het altijd al vreselijk gevonden om afhankelijk te zijn. Nog steeds 🫣.
Ik heb nadat ik gestopt ben met medicatie nog een aanval gehad bij de bushalte. Ik was een jaar of 16 en we gingen stappen. Iedereen dacht dat ik drugs gebruikt had. Ik was hartstikke nuchter. Dat was echt het ultieme schaamte moment op deze leeftijd. Ik had gelukkig een zwarte broek aan en lange jas, dus niemand zag dat ik in mijn broek geplast had. Ik heb dit thuis ook nooit verteld. Achteraf natuurlijk hartstikke dom. Rond mijn 22e werd ik een keer wakker op de grond van de wc met een hoofdwond (ik denk dat ik tegen de wc pot ben gevallen). Ik weet nog steeds niet of ik gewoon flauw ben gevallen of dat het een aanval was. Ik had geen tongbeet (deze had ik vroeger ook niet altijd), maar wel in mijn broek geplast. Alleen dat kan bij flauwvallen ook voorkomen.
Ik denk dat ik daarom de aanvallen nu ook heel eng vind. Ik herken je angst wel. Het was bij mij dan lang niet zo erg. Ik had geen uitval daarna, maar ik wil gewoon niet dat dit terug komt. Het afhankelijk zijn van omstanders, controle kwijt zijn, wil ik niet. Plus altijd maar hopen dat je niet raar terecht komt. Dit ging vroeger ook niet altijd goed.
