Trees Dat is een hele goede vraag eigenlijk. Ik weet namelijk niet beter dan dat ik dit zo heb, dus heb er jaren al voor gecompenseerd voordat ik me er bewust van was denk ik, en daarnaast een combinatie van ingestuurde sociale momenten. Dus op het moment dat ik weet dat ik naar de kassa ga, dan weet ik al wat er daar gaat gebeuren, wat er sociaal van me verwacht wordt en vaak ook wel een beetje in welke volgorde wat gevraagd wordt. Dus soms bluf ik me er ook doorheen. (Of tegenwoordig ga ik gewoon naar de zelfscan). Het ligt er ook aan hoe goed ik dat kan filteren met hoe ik me verder voel. Als ik daar redelijk overprikkeld aankom, dan interesseert het me weinig dat ik wellicht niet heel sociaal overkom. Dan ben ik ook niet sociaal namelijk.
Vaak sta ik bijvoorbeeld ook al te zwaaien met mijn pinpas (of telefoon tegenwoordig) zodat die vraag al overgeslagen kan worden. Na het betalen wordt vaak gevraagd of je een bonnetje wil (of er komt er automatisch een uit). Als ik ongeveer weet wat ze gaan vragen, hoef ik soms ook maar een half woord te horen om zeker te zijn wat me nu gevraagd wordt. Als ik dus het woord 'bon' hoor, kan ik er vanuit gaan dat er gevraagd wordt of ik die wel of niet wil hebben.
Voor mij zijn de intensievere momenten momenten als verjaardagen ofzo. Of ik ging nooit uit vroeger om deze reden, ik verstond geen zak van mijn gezelschap, zelfs niet als ze in mijn oor schreeuwden. Dat was vaak dan weer te hard.
En ik denk dat ik ondertussen aardig kan liplezen.
Maar al met al is het weten dat het komt en dan alle energie die ik heb gebruiken om te focussen. En loslaten. Het is ook goed als je ze een keer niet hoort, daar zal je echt niet zomaar anders om bekeken worden. En anders is het meer het probleem van de ander dan van jezelf.
Is het iets wat je hebt sinds je infarct? Of had je dat eerder ook wel zonder medicatie?
In het eerste geval is het al helemaal niet gek dat je je weg er nog in moet vinden, zo lang is het allemaal ook nog niet geleden toch?
