Geen idee wat ik met dit topic wil. Misschien een stukje mijn ei kwijt. Of het gewoon van me afschrijven. Of herkenning ofzo.

Want zoals de titel dus al zegt, voel ik me gigantisch alleen.
Om te beginnen heb ik mijn vriend wel. En ik ben ook gek op hem. Alleen daar waar hij moeite heeft met emoties (van een ander) herkennen, heb ik moeite met ze te uiten. Waardoor ik dus niet zo vaak mijn ei kwijt kan bij hem.
Hij weet van zichzelf dat hij moeite heeft met emoties en ik merk ook aan alles dat hij wel probeert om er zoveel mogelijk te zijn voor mij. Maar meer dan hij me nu geeft, kan hij niet geven. En daar heb ik vrede mee.

Maar dan het tweede stuk.
Ik heb namelijk eigenlijk amper tot geen vrienden. Vriendschappen lopen steeds stuk of verwateren steeds. Waar het aan ligt, geen idee. Er is er eentje die ik zelf bewust op afstand hou. En dat is omdat we elkaar hebben leren kennen in een periode dat we allebei in een heftige depressie zaten. En in de loop der jaren is het er eigenlijk op neer gekomen dat het mij gelukt is hier weer uit te klimmen. En dat zij er nog middenin zit. En ondanks dat zij ook hard aan het werk is, kosten die momenten samen me vooral heel veel energie. Omdat het vooral nog over haar depressie gaat. Logisch, want dat is haar leven nog. Maar het mijne niet meer. En ik merk steeds meer dat buiten de manier van omgaan met de depressie, we eigenlijk niet zo heel veel gemeen hebben.

Maar de rest van de mensen die ooit mijn vrienden waren, loopt het dus heel anders mee. Er is nog wel een appgroepje waar we dan in zitten met een paar van mijn toenmalige opleiding. Maar al het initiatief rondom contact, lijkt vanuit mij te moeten komen. En nog gebeurt er vrij weinig. Behalve een keer een grappig plaatje delen ofzo.

Dan is er nog eentje ook uit de periode van de toenmalige opleiding. Maar die is sowieso een geval apart. Komt erop neer dat als we samen zijn, ze aan ongeveer iedereen loopt te verkondigen hoe close we zijn en blablabla. Om dan een moment later mij helemaal zat te zijn zonder dat er ook maar iets gebeurd is. Dat ook heel duidelijk laat merken en zich daardoor heel kinderachtig naar mij gaat gedragen. Waar ik ook niet altijd het eindeloze geduld mee heb, dus dan laat ik dat soms ook blijken.
Ze is sowieso iemand die zichzelf helemaal geweldig vindt. Dus zodra ik laat merken dat ik vind dat ze zich kinderachtig gedraagt, kan ze dat dus totaal niet hebben en gaat ze zich nog dommer gedragen.
Zij heeft dingen ook altijd beter gedaan of erger meegemaakt dan een ander. Tenminste, dat vindt zij. En die verhalen komt ze altijd mee als iemand anders wat aan het vertellen is. Met andere woorden, zodra ze doorheeft dat zij niet het middelpunt van de aandacht is, maar iemand anders.
Er zijn (vooral in het begin) ook momenten geweest dat die klik er wel echt was en dat we ook flink hebben gelachen. En omdat ik dat mis, kan ik haar nog niet helemaal loslaten.
Ze heeft er verder enorm een handje van om ineens al het contact te laten vallen. Dit doet ze dan niet alleen bij mij, maar ook bij anderen. Niet altijd gelijktijdig. Want heb haar wel eens trots horen doen hoe ze al zo lang een bepaalde persoon/gezamenlijke vriend negeert. Zonder aanleiding. Dus ja, dat ze dat ook bij mij doet, lijkt me overduidelijk.

Nu is er al heel lang geen contact meer omdat ik geen zin meer heb in die teleurstellingen. Dus ik neem geen initiatief meer. En van haar kant komt er dus ook niks.
Ik ben nu bijvoorbeeld 18 weken zwanger. Zij wist van mijn wens en ook van hoe lang het heeft geduurd en de miskramen enzo.
Omdat ze bij de laatste miskraam en sowieso vanaf dat moment al weinig interesse in mij leek te tonen, heb ik haar niet persoonlijk verteld over mijn huidige zwangerschap. Heb ik trouwens bijna niemand echt persoonlijk verteld.
Maar vanaf dat ik 12 weken was ongeveer, staat het wel op facebook en is het geen geheim meer.
Nu doet zij dan ook niet zoveel met facebook. Dus aan de ene kant kan het zijn dat ze het nog niet gezien heeft. Maar aan de andere kant heb ik in het verleden ook wel eens iets willen vertellen wat ik dan iets eerder op facebook had staan. En dan gaf ze ook steeds aan het wel gezien te hebben. Dus ik verwacht ergens dat ze het nu ook wel weet. Ik post amper wat op facebook verder, dus daarin is niets veranderd wat het verschil kan maken tussen dat ze het toen wel zag en nu niet.
Ik heb dus ook nog helemaal niks van haar kant gehoord over mijn zwangerschap. Geen felicitatie, niks. Terwijl ze dan op andere momenten zo iemand is die bij dit soort nieuws direct aan de telefoon hangt.
En dat steekt me ergens ook behoorlijk.

Dan hebben we weer nog een andere 'vriendin'.
Die heb ik wel eens benoemd in het 'ongegeneerd klagen' topic.
Ook daar ligt vooral het initiatief bij mij. Ofja, lag. Dan zouden we weer eens afspreken. En steeds kort van te voren zegt ze af om de meest onbenullige redenen. Maar een voorstel voor een ander moment komt er niet, tot ik zelf weer eens een balletje opgooi dat het al lang geleden is dat we afgesproken hebben. Dan komen er sorry's voor al het afzeggen, suggesties voor nieuwe momenten en uiteindelijk spreken we dan een nieuw moment af. En dan herhaalt het riedeltje zich weer.
Tot afgelopen week. Toen hadden we namelijk met een derde persoon afgesproken die we al een hele tijd niet meer gezien hadden. En die 3 kwartier tot een uur rijden hiervandaan woont. Zij heeft geen rijbewijs en auto en ik wel. Dus zonder mij, komt ze daar eigenlijk niet. En zoals ik al verwacht had, heeft ze die afspraak dus niet afgezegd.
Het nadeel hieraan is dat áls we elkaar dan daadwerkelijk zien, het meestal ook gewoon gezellig is. Vind ik tenminste dan, maar zij volgens mij ook. Het nadeel is wel dat ik zelf daardoor de vriendschap ook niet los kan laten eigenlijk.

Maar uiteindelijk komt het er dus op neer dat ik eigenlijk 24/7 thuis zit. Zonder vrienden over de vloer. En ondanks dat ik een huismus ben en ook echt tijd voor mezelf nodig heb, is dit niet wat ik wil.
Ik wil sociale contacten. Maar vooral sociale contacten die mij het gevoel geven dat ik ook de moeite waard ben. Dat ik ook leuk genoeg ben. Want dat gevoel heb ik dus op dit moment totaal niet.
Want waarom vallen dan anders steeds die contacten weg? Wat doe ik verkeerd? Hoe kan ik dit oplossen?
Ik werk niet. Ben mede door die depressie van eerder, maar ook nog wat andere dingen, afgekeurd. En heb een wajong-uitkering. Hierdoor heb ik ook geen contacten op werk.