Eigenlijk al jaren is mijn leven er eentje met hobbels. Huwelijk wat niet lekker liep, scheiding, stalkerige ex, gedoe met de kinderen. Iedere keer als ik het gevoel heb dat het wat rustiger is en het weer de goede kant op gaat dan gebeurd er weer iets. Met als gevolg dat op momenten dat het even goed gaat, je weer een soort van zit te wachten tot het mis gaat.
Ook nu heb ik weer allerlei ‘gedoe’ met de bank, rondom mn hypotheek, de notaris etc. Mijn kinderen is vaak iets mee. De oudste heeft ADHD wat in de regel goed gaat, maar niet altijd. Mn dochter die toch ook wel een gebruiksaanwijzing heeft. En mijn jongste zoontje mankeert medisch gezien ook wel het een en ander waardoor ik veel tijd moet stoppen in alle zorg rond hem heen. Contact met het behandelteam in het ziekenhuis, de kinderarts, school, de opvang etc. Op school loopt het met de jongste niet lekker. Wat hij allemaal mee maakt is ook van invloed op zijn gedrag en wat hij ‘kan hebben’. Het is druk in de klas, meerdere kinderen met een rugzakje (waaronder hij zelf), onbegrip van ouders, een lerares die het eigenlijk niet aan kan. Nu vandaag belde de BSO weer dat ze overleg willen omdat zoontje vaak helemaal overprikkeld uit school komt en zich dat uit in negatief gedrag. Dus moet ik daar weer op gesprek komen.
Ik word er gewoon soms zo moe van en vind het moeilijk om om te gaan met dat gevoel van ‘wat nu weer’. Ik verlang naar rust en die komt maar niet, er is altijd wel wat. Vervolgens ga ik dan ook weer twijfelen aan mezelf; heb ik onrealistische verwachtingen? Is dat gewoon wat het (alleenstaande) ouderschap is?
Ik heb vorig jaar een tijdje bij een psycholoog gelopen. Daar heb ik van geleerd om meer hulp te vragen en meer te praten met vriendinnen etc. Maar ik ga dat nu toch weer moeilijk vinden omdat er zo vaak weer wat opdoet. Ik wil geen klagerig iemand zijn of zo over komen. Ik wil niet zo’n iemand zijn die altijd wel een probleem heeft. Dus hou ik het nu ook maar weer vaak voor me en denk ik, laat maar.
Ik weet verder niet zo goed wat ik met dit topic wil. Even mijn ei kwijt en tips vragen denk ik? Is het herkenbaar voor mensen, dat gevoel dat er steeds dingen mis gaan. Hoe ga je daarmee om als dat lang duurt?
