Het grote 'Zwexit' topic

Manque ja, ik ben een beetje (behoorlijk) opgevoed met idee 'if you stand for nothing you'll fall for anything', de wereld is zwart-wit, je moet overal een sterke mening over hebben, en er is maar 1 weg naar Rome.
Na de bevalling van mijn zoontje kreeg ik een pnd. Ik denk doordat ik zo hard was naar mijzelf. Ik leefde vanuit mijn hoofd, zo ben ik namelijk opgevoed; pure logica, je hoofd is wat telt. Je hart en je gevoel volgen is voor zwakke mensen die niet kunnen nadenken.
Maar een kind krijgen was/is (voor mij) één en al emotie, een diepe liefde die ik niet kon plaatsten. Vanuit mijn hoofd omgaan met mijn zoontje lukte niet, mijn instinct/mijn hart/mijn emoties schreeuwde heel hard maar ik heb nooit leren luisteren dus het lukte niet. Ik heb de eerste maanden van zijn leven bijna alleen maar gehuild, want ik was mezelf volledig kwijt, alles waar ik voor stond klopte niet met wie ik was.
Ik had/heb ook ontzettende faalangst (duh) dus alles kwam er uit. Ik heb een jaar lang met mijzelf in de knoop gezeten maar ik ben in dat jaar ook heel veel gegroeid. Ik ben mijn eigen mening gaan vormen, heb mijn religie (ik ben streng christelijk opgevoed) achter mij gelaten. Ik ben zachter geworden naar mijzelf en anderen (soms dan ) en heb geleerd dat fouten maken niet gelijk staat aan falen. Emotie tonen is niet verkeerd, je mag boos/verdrietig/blij en gelukkig zijn, dat maakt je geen zwakker mens. Het gaat allemaal om balans, en die balans had ik nog niet maar ben ik nu aan het vinden
... En daar hoorde ook een nieuw account bij, haha.

Oké, lang verhaal geworden, sorry.

[verwijderd] Wauw, wat een weg heb je afgelegd! Zo'n kind maakt je echt in één klap 'volwassen' he Ik vind het fijn om te lezen dat je jezelf gevonden hebt, maar het heeft wel lang geduurd, of niet? Digiknuffel van mij Je komt op mij over als een waanzinnig sterke vrouw.

Manque het heeft precies een jaar geduurd. De weken voor Robbies eerste verjaardag (ja mijn zoontje heet Robbie ) ben ik heel bewust doorgegaan. Ik heb veel kunnen afsluiten en veel kunnen accepteren. Ik herleefde bewust de dagen voordat mijn weeën begonnen een jaar daarvoor. Heel bewust stilgestaan bij hoe ik toen was op die dag. En op zijn verjaardag viel het allemaal van mij af. Op zijn verjaardag vertelde ik mijn vriend voor het eerst dat jaar dat ik gelukkig was. (Vriend huilen, ik huilen, drama, haha) maar het voelde goed. En het feit dat ik accepteerde dat het goed voelde was voor mij het teken dat mijn pnd voorbij was.
Ik ben nog steeds geen zwevend spiritueel elfje , maar ik sta nu wel in contact met mijn hart. En wat mijn hart wil is nu ook belangrijk (moet wel eerst goedgekeurd worden door mijn hoofd hoor , maar het begin is er )
Ik ben nog steeds opzoek naar wie ik ben, maar wat ik wil en naar waar ik goed in ben. Faalangst gooit nog steeds heel veel roet in het eten. Maar ik voel me niet meer schuldig, alsof het mijn schuld is dat ik het nog niet weet. Het is oké dat ik het nu nog niet weet. Ik heb nu rust in mijn koppie

[verwijderd] Leuke naam, Robbie

En wat een wijsheid allemaal!
Ja, het is inderdaad okee dat je het nog niet weet. Dat kan ik nu ook tegen mezelf zeggen. 'Goed, dat was weer enorme paniek om niks, maar misschien gaat het de volgende keer anders.' Het probleem is misschien niet helemaal weg, maar erkennen en accepteren dat het er is, is al heel wat.
We komen er wel!

Manque inderdaad! En je kan ook geen perfectie verwachten. Niet alleen omdat jij en ik niet perfect zijn, maar ook omdat de omstandigheden, de mensen en situaties om ons heen dat niet zijn. Dus al doe jij het helemaal perfect , het zal nooit perfect zijn. Als iets niet lukt betekent dat niet dat jij faalt punt, er kunnen namelijk 100 redenen zijn waarom iets niet lukt en deze redenen kun je ook niet allemaal verzinnen en overdenken. Soms lukt het niet omdat het gewoon niet lukt.
Ik schoot dan direct in de "zie je wel!" En dan gaf ik op. Of meestal begon ik er niet eens aan want "zal je zien dat...". Dat probeer ik nu anders. Mijn eerste reactie op alles is "Nee kan niet omdat..." daar ben ik nu hard mee bezig om dat om te draaien naar "Ik ga erover nadenken" haha

Snoopy1979

Gearriveerd!

Super bedankt Manque en @LucP voor het opzetten van dit forum. Ik was helemaal ingekakt op ZP en al die censuur al lange tijd zat.

Hier ook gearriveerd!

Ik leef een beetje onder een steen op het moment na de geboorte van onze kerel, dus moet bekennen dat ik vrijwel niks heb meegekregen van de hele oproer Had wel topic gezien voor verzoek subforum maar alles daarna niet. Maar gezellig, kom hier ook ff kijken! Vrees alleen hier ook voorlopig geen grote activiteit.
Wel superlief @Pimpelmeesje dat je aan me dacht en @nizzie86 om me ff te waarschuwen!

Hopsatee whaha wat een warm welkom!! Thx.
Ja ik had vluchtig wat gelezen op zp over de consternatie, maar me er verder niet in verdiept. Maar toen ik de link naar dit forum aanklikte en alle vaste leden zag was mn keuze snel gemaakt. Daarbij scroll ik mezelf steeds een rsi vinger om op zp naar een topic over bijv kleuters/schoolkinderen te gaan dus ik ergerde me er toch al aan.

Manque helemaal prima! Bedankt!!

[verwijderd] voor mijzelf wel denk ik, maar de relatie met mijn familie heeft het niet heel goed gedaan. Zeker mijn moeder en ik liggen nu soms zover uit elkaar en dat is moeilijk en pijnlijk. Ze begrijpt me niet en dat geeft miscommunicatie en onbegrip. Zij denkt nog heel zwart-wit dus ze plaatst me maar in zwart, zeg maar. Ik zou heel graag met mijn ouders over mijn 'reis' willen praten maar dat gaat niet.
Op sommige momenten wou ik dat ik nog was zoals ik was vanwege mijn ouders. Ik heb ook het idee dat ik ze teleurstel en dat is gewoon kut.

Mooi verwoord allemaal @[verwijderd]
Ik vind je heel sterk en leuk overkomen. Voor jouw ouders die al hun hele leven in vaste patronen denken is het blijkbaar moeilijk om jouw verandering te accepteren. Het zal tijd nodig hebben.

Jules lief, dankjewel

@[verwijderd] Je komt op mij ook over als een supersterk en warm persoon

[verwijderd] Blijdorp voor mijzelf wel denk ik, maar de relatie met mijn familie heeft het niet heel goed gedaan. Zeker mijn moeder en ik liggen nu soms zover uit elkaar en dat is moeilijk en pijnlijk. Ze begrijpt me niet en dat geeft miscommunicatie en onbegrip. Zij denkt nog heel zwart-wit dus ze plaatst me maar in zwart, zeg maar. Ik zou heel graag met mijn ouders over mijn 'reis' willen praten maar dat gaat niet.
Op sommige momenten wou ik dat ik nog was zoals ik was vanwege mijn ouders. Ik heb ook het idee dat ik ze teleurstel en dat is gewoon kut.

Dikke knuffel! Ondanks dat mijn situatie heel anders is geweest, herken ik de behoefte wel om met je ouders ergens over te willen praten, maar wat niet kan. En beetje bij beetje komt die acceptatie ervan wel. Maar het gemis gaat nooit weg.
Bij mijn miskramen bijvoorbeeld had ik ook enorme behoefte aan mijn ouders om me heen. Dat ik daar kon huilen en dat ze er voor me zouden zijn. Maar ik weet dat ik teleurgesteld zou raken omdat dat waar ik behoefte aan heb, kunnen ze mij niet geven. Gevolg is dus dat mijn ouders niks weten van de miskramen.
In het dagelijks leven heb ik er niet zoveel last meer van. Maar op dat soort momenten steekt het dus wel even om door te hebben wat je niet (meer) hebt.

Diazz lief!

Soturi
Dat is het inderdaad. Ik hoef er ook niet elke minuut van elke dag erover te praten. Maar het is wel deel van mij, net als jouw miskramen. Het maakt je tot wie je bent, je wil -als het ter sprake komt- iets kunnen zeggen. Maar dat gaat niet want dan trek je de put open. Beter is dan maar om er nooit over te beginnen.