Het grote 'Zwexit' topic

@[verwijderd] WAS JIJ SHAMPOOL!!!!???? Wow

[verwijderd] Dat was wel bizar ja
Je was wel megaslecht in undercover blijven trouwens

Jeee, @[verwijderd] nu heb ik het gevoel dat ik iets gemist heb, was ShampooL je rel-alterego?

[verwijderd]

[verwijderd] Hahaha ik wist echt direct dat KleineLai ShampooL was! Eén van de weinigen die ik heel snel door had

Ik ook! Ik kan niet geloven dat er mensen zijn die het niet wisten!

Jules nou t ging best aardig, totdat er een soort heksenjacht geopend werd. Toen had het voor mij ook geen nut meer om m’n best te doen undercover te blijven.
Voor dat topic is het twee weken lang niemand opgevallen dat ik tuttebella was

[verwijderd] en dat toen iedereen dat dat jij @[verwijderd] was..

[verwijderd] Voor dat topic is het twee weken lang niemand opgevallen dat ik tuttebella was

Ik zag het echt meteen, vanwege de stijl van je avatar. Maar het kwam pas echt 'in the open' toen Popi dat topic opende. Is die hier trouwens? Of was die op Zp ook al weg?

Manque maar volgens mij was jij echt een van de weinige die het doorhad haha. Achja, ik hou t maar op heel veel fans

[verwijderd] kwam gewoon door je blauwe handtekening
Ik herkende je schrijven namelijk wel een beetje, maar dacht: blauwe ticker, Tuttebella heeft geen zoontje dus dat kan ze niet zijn

(Soms ben ik een beetje naïef geloof ik)

Manque ja, ik ben een beetje (behoorlijk) opgevoed met idee 'if you stand for nothing you'll fall for anything', de wereld is zwart-wit, je moet overal een sterke mening over hebben, en er is maar 1 weg naar Rome.
Na de bevalling van mijn zoontje kreeg ik een pnd. Ik denk doordat ik zo hard was naar mijzelf. Ik leefde vanuit mijn hoofd, zo ben ik namelijk opgevoed; pure logica, je hoofd is wat telt. Je hart en je gevoel volgen is voor zwakke mensen die niet kunnen nadenken.
Maar een kind krijgen was/is (voor mij) één en al emotie, een diepe liefde die ik niet kon plaatsten. Vanuit mijn hoofd omgaan met mijn zoontje lukte niet, mijn instinct/mijn hart/mijn emoties schreeuwde heel hard maar ik heb nooit leren luisteren dus het lukte niet. Ik heb de eerste maanden van zijn leven bijna alleen maar gehuild, want ik was mezelf volledig kwijt, alles waar ik voor stond klopte niet met wie ik was.
Ik had/heb ook ontzettende faalangst (duh) dus alles kwam er uit. Ik heb een jaar lang met mijzelf in de knoop gezeten maar ik ben in dat jaar ook heel veel gegroeid. Ik ben mijn eigen mening gaan vormen, heb mijn religie (ik ben streng christelijk opgevoed) achter mij gelaten. Ik ben zachter geworden naar mijzelf en anderen (soms dan ) en heb geleerd dat fouten maken niet gelijk staat aan falen. Emotie tonen is niet verkeerd, je mag boos/verdrietig/blij en gelukkig zijn, dat maakt je geen zwakker mens. Het gaat allemaal om balans, en die balans had ik nog niet maar ben ik nu aan het vinden
... En daar hoorde ook een nieuw account bij, haha.

Oké, lang verhaal geworden, sorry.

[verwijderd] Wauw, wat een weg heb je afgelegd! Zo'n kind maakt je echt in één klap 'volwassen' he Ik vind het fijn om te lezen dat je jezelf gevonden hebt, maar het heeft wel lang geduurd, of niet? Digiknuffel van mij Je komt op mij over als een waanzinnig sterke vrouw.

Manque het heeft precies een jaar geduurd. De weken voor Robbies eerste verjaardag (ja mijn zoontje heet Robbie ) ben ik heel bewust doorgegaan. Ik heb veel kunnen afsluiten en veel kunnen accepteren. Ik herleefde bewust de dagen voordat mijn weeën begonnen een jaar daarvoor. Heel bewust stilgestaan bij hoe ik toen was op die dag. En op zijn verjaardag viel het allemaal van mij af. Op zijn verjaardag vertelde ik mijn vriend voor het eerst dat jaar dat ik gelukkig was. (Vriend huilen, ik huilen, drama, haha) maar het voelde goed. En het feit dat ik accepteerde dat het goed voelde was voor mij het teken dat mijn pnd voorbij was.
Ik ben nog steeds geen zwevend spiritueel elfje , maar ik sta nu wel in contact met mijn hart. En wat mijn hart wil is nu ook belangrijk (moet wel eerst goedgekeurd worden door mijn hoofd hoor , maar het begin is er )
Ik ben nog steeds opzoek naar wie ik ben, maar wat ik wil en naar waar ik goed in ben. Faalangst gooit nog steeds heel veel roet in het eten. Maar ik voel me niet meer schuldig, alsof het mijn schuld is dat ik het nog niet weet. Het is oké dat ik het nu nog niet weet. Ik heb nu rust in mijn koppie

[verwijderd] Leuke naam, Robbie

En wat een wijsheid allemaal!
Ja, het is inderdaad okee dat je het nog niet weet. Dat kan ik nu ook tegen mezelf zeggen. 'Goed, dat was weer enorme paniek om niks, maar misschien gaat het de volgende keer anders.' Het probleem is misschien niet helemaal weg, maar erkennen en accepteren dat het er is, is al heel wat.
We komen er wel!

Manque inderdaad! En je kan ook geen perfectie verwachten. Niet alleen omdat jij en ik niet perfect zijn, maar ook omdat de omstandigheden, de mensen en situaties om ons heen dat niet zijn. Dus al doe jij het helemaal perfect , het zal nooit perfect zijn. Als iets niet lukt betekent dat niet dat jij faalt punt, er kunnen namelijk 100 redenen zijn waarom iets niet lukt en deze redenen kun je ook niet allemaal verzinnen en overdenken. Soms lukt het niet omdat het gewoon niet lukt.
Ik schoot dan direct in de "zie je wel!" En dan gaf ik op. Of meestal begon ik er niet eens aan want "zal je zien dat...". Dat probeer ik nu anders. Mijn eerste reactie op alles is "Nee kan niet omdat..." daar ben ik nu hard mee bezig om dat om te draaien naar "Ik ga erover nadenken" haha

Snoopy1979

Gearriveerd!

Super bedankt Manque en @LucP voor het opzetten van dit forum. Ik was helemaal ingekakt op ZP en al die censuur al lange tijd zat.