[verwijderd] heel herkenbaar. Hier ook geen duidelijke eeg, maar de filmpjes van ons en met name alle aanvallen omschreven met kenmerken gaven de neuroloog de doorslag. Dochter viel volledig uit, incl hartslag en ademhaling. Die heb ik dus een keer moeten reanimeren. Wij zitten nu bij Kempenhaeghe, een specialistisch centrum en de begeleiding is zo fijn. Ook voor ons gezin.
En toch voel ik me ergens schuldig richting zoon... Zo van, hoe kan ik dit gemist hebben. Hij heeft een zeer kort lontje, gedrag is niet te corrigeren terwijl wij hele duidelijke kaders hebben. Werken al met pictogrammen en planbord bijvoorbeeld en nog is hij niet te sturen. Gisteren een gesprek gehad met school en onze ambulant begeleiders en een gedragswetenschapper. Die laatste had al wat informatie van de testen en die heeft verkapt laten vallen dat er medicijnen nodig zullen zijn, omdat alle pedagogische inzetten er al zijn en iedereen op de max zit en het niet voldoende blijkt. Dus ik durf dan ook wel te zeggen dat er een diagnose komt.
Merk dat het me gewoon even teveel is. Bij elkaar, zo kort op elkaar. Eerst dochter, nu hij. En ik hou van beiden zielsveel maar het overstijgt me even ofzo. Ik kan het niet behappen en voel me zwaar tekort doen naar hen.
