Dag dames,
Misschien moet ik ook hier meegaan schrijven.
Mijn situatie;
Op mijn 22 ste ben ik voor het eerst, ongepland maar wel gewenst, zwanger geworden. Helaas werd dit kindje met 16 weken geboren.
Daarna hebben we niet actief geprobeerd om zwanger te worden, het was nog geen duidelijke wens.
Toen werd mijn man ernstig ziek dus lag de prioriteit ergens anders.
Op 27 steeds gestopt met de pil, toen ik 29 was naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Ik bleek endometriose te hebben. Na een kijkoperatie waarbij er veel is weggehaald hebben we 12 iui pogingen gedaan. Zonder succes.
Toen onze eerste IVF. Direct zwanger! En een prachtige zoon gekregen.
Na deze zwangerschap nog 4 IVF pogingen gedaan. Bij de laatste zwanger geworden, maar helaas een miskraam bij 10 weken.
Nu uitbehandeld.
Volgens de gynaecoloog is de mogelijkheid tot zwanger worden er nog wel (zij het verminderd), maar dus enkel door zelf veel plezier te maken in de slaapkamer.
Ondertussen bijna 39, dus ik zie mijn kansen als minimaal, maar ja de hoop blijft.
Ik had ook al ergens anders hier geschreven dat ik me erbij neer moet gaan leggen dat het niet meer gaat lukken. Maar stiekem blijf ik dus (misschien wel tegen beter weten in) hopen...
Net afgelopen week ongesteld geweest dus wie weet...
