Manque Als ik er naast sta terwijl ze aan het struggelen zijn of help met huiswerk waar ze niet uitkomen, dan moet ik me heel erg inhouden. Voor de rest kan ik wel afstand houden, maar ik realiseer me ook wel dat dat ook uit een soort zelfbescherming is; ik ben nu al uitgeput, als ik alles voor iedereen moet gaan doen kan ik wel inpakken denk ik.
En soms irriteert me iets dermate dat ik het gewoon weiger. Mijn dochter valt bijvoorbeeld overduidelijk in de categorie strong willed. Dus heb ik dat boek van Eva nog wat gekocht en braaf helemaal uitgelezen. En toen dacht ik, nou ok, dit gaan we dus echt niet doen. Ik vond het teveel een aanpak van je in allerlei bochten wringen om maar te zorgen dat je kind geen melt down krijgt en dat vertik ik gewoon, ze leert zich maar gewoon te gedragen. Haar werkgever gaat later ook geen rondjes om haar heen dansen om haar happy te houden, EN ik heb er de energie niet voor.
Of mijn oudste, die maakt met regelmaat een potje van zijn schoolwerk. Zijn mentor belde me op om te zeggen dat hij een aantal onvoldoendes stond en als hij zo doorging, misschien niet over zou gaan. Ik heb gezegd dat ik hem zou proberen te stimuleren, maar dat hij het uiteindelijk zelf moet doen en als hij een keer blijft zitten door zn ge-luiwammes, dan is dat maar zo. Aan de ene kant is dat ook echt hoe ik er in sta, maar ik heb ook mn handen al vol aan zn broertje en zusje. De mentor vond het in elk geval een prima aanpak en was blij te horen dat ik er zo in stond. Ik denk dat hij wel anders mee maakt.
Ik voel me er soms wel schuldig over. Als ik zie waar andere moeders hun kinderen allemaal naartoe slepen en doorheen slepen. Maar misschien is het dus helemaal niet zo erg dat ik ze niet zo op hun huid zit.
