Je hoeft voor mij geen pleidooi te gaan houden van de voors van een diagnose, die weet ik (helaas) zeer goed, zowel vanuit werk als privé. (De nadelen weet ik overigens ook, maar die wegen in veel gevallen niet op tegen de voordelen.) Ik weet alleen ook dat je soms moet 'roeien met de riemen die je hebt' en daarom probeer ik mee te denken met Luuz , 'voor het geval dat'.
Het is meer dat als de keuze is tussen 'niets' en 'iets', 'iets' me nog altijd beter lijkt dan 'niets'. Er zitten in het wijkteam mensen die voorheen werkzaam waren via andere instanties (ook GGZ), dus ook mensen die veel ervaring hebben met bv. ADHD of autisme. Daar kun je vaak ook expliciet naar vragen. Welke persoon je treft is altijd afwachten, ook bij een GGZ-instelling. Dat zie je ook bij het verhaal van Luuz mbt de twijfel aan de psycholoog. En wie weet leidt begeleiding dan wel alsnog naar een diagnose (dus óók als er nu geen diagnose gesteld wordt). Dit kan natuurlijk ook allemaal lopen náást een second opinion, maar ook daar zul je in veel gevallen nog maanden op moeten wachten en het wijkteam kan soms sneller starten (en dan kan de ervaring van die persoon ook meegenomen worden in het onderzoek). En zoals al meerdere malen gezegd, nee, dat is niet de ideale situatie, maar het is wel handig om opties te verkennen voor het geval dat, lijkt me. Begeleiding op school zou zonder diagnose overigens ook gewoon moeten kunnen via passend onderwijs, net als het ontlasten van ouders thuis via het wijkteam. Hier zijn die opties er tenminste wel. Niet dat een diagnose dan niet gewenst is, maar je kunt de GGZ-medewerker moeilijk gaan bedreigen om een diagnose te stellen als hij of zij het niet doet... En nogmaals: hopelijk is een backup-plan niet nodig.
