[verwijderd] inmiddels staan alle afspraken voor hem en mij ingepland. Zowel gezamenlijk als die van hem en mij alleen. Tm eind februari volgepland, daar komt straks nog controle voor de medicatie bij.
En ik ben helemaal op. Mentaal en fysiek.
De laatste keer dat we dachten de diagnose te hebben had ik dat ook wel, maar nu het echt definitief is komt het nog harder aan.
Stom, want dit is exact wat we verwacht hadden. Er is uitgekomen wat we al heel lang roepen. Én waar ik zo voor gevochten heb. En ik begrijp inmiddels dat dat een logisch gevolg is, maar ik vind het toch heftig. En dan zijn we nog niet eens echt begonnen, want het komt nu pas echt op gang.
Ik heb vanmorgen aangegeven dat ik extra hulp wil voor de dagplanning. We gebruiken dat al wel, inclusief pictogrammen, maar ik denk dat het beter kan. En eigenlijk denk ik dat zijn ASS kenmerken niet bij zijn adhd horen, maar echt apart staat. Maar dat moet de tijd uitwijzen. Wat ergens ook wel fijn is, dat we dat voor nu een beetje voor ons uit kunnen schuiven en kunnen focussen op één ding tegelijk.
En het allerstomste is, is dat ik aan de ene kant wel kan janken. Het is simpelweg niet op te lossen door middel van een andere opvoeding. Aan de andere kant ben ik opgelucht dat het júist niet is op te lossen door middel van een andere opvoeding. Dat het een teken is dat het niet aan mij ligt. Dat ik geen schuld heb aan het gedrag wat hij laat zien.
Nou ja, eigenlijk weet ik dus niet zo goed hoe ik me zou moeten vullen. Blij en opgelucht ben ik absoluut, want we kunnen verder kijken en ik kan eindelijk zeggen wat er aan de hand is.
Ik merk dus dat ik met mijn gevoelens in de knoop zit en ik niet weet hoe ik me nu echt moet voelen.
Maar het hoort er blijkbaar een beetje bij, dus ik ga er vanuit dat het snel duidelijker word voor mezelf.
