Wij wisten al heel snel dat we na de 2de klaar waren. Lichamelijk zou het niet slim zijn nog eens zwanger te worden en na mijn lange depressie wist ik het al helemaal zeker. De babytijd was voor mij verschrikkelijk en ik wil zo'n donkere periode nooit meer meemaken ondanks dat ik bij de oudste genoten heb.
Hoe wist jij dat je gezin compleet was?
Ik heb altijd gezegd 2 of 3 kinderen maar met 2 vind ik het echt genoeg. Wat er allemaal bij komt kijken vind ik best pittig. Ik kan zo met 12 kinderen werken de hele dag maar met 2 kinderen van mijzelf de hele dag én dan nog de was, poets, afwas, rommel enz dat is mij echt teveel voor mij.
Op het werk was t doei om half 7 en thuis gaat t gewoon door. Ook al zit ik op de bank zoals nu heb ik geen rust. De pauze van drie kwartier had ik ook echt nodig op t werk, thuis zit ik (meestal) niet eens alleen op de wc.
En dan qua financiën, auto, slaapkamers enz zou t ook niet fijn zijn. Het zal altijd kunnen naar moeten wel veel inleveren dan.
[verwijderd]
Wij zagen ons altijd met 2 kindjes.
Die hebben we nu ook en daar ben ik heel blij mee. Ik vind zo'n baby super schattig bij een ander. Maar ik ben nog steeds aan het bijkomen van ruim 1,5 bijna 2 jaar als je mijn zwangerschap ook meerekent slechte en hele korte nachten. Ik hoef geen ukkie meer een geniet nu van mijn eigenwijze peuter en kleuter. Daar hebben wij onze handen ook vol aan.
Dat weet ik, na 'maar' 1 kind, omdat als ik er alleen al aan denk zwanger te raken ik een paniekaanval krijg 
Bij alles van de derde was ik blij dat ik het voor het laatst deed 
En hoe ouder ze wordt, hoe meer ik in paniek raak bij het idee ooit nog eens (per ongeluk) zwanger te raken... Ik zou er echt geen kind meer bij kunnen hebben! Als ik nu dikke buiken en moeders met kleine kindjes zie dan denk ik: wat heerlijk dat ik nooit meer hoef. 
Ik weet eigenlijk nooit of ons gezin compleet is.
vroeger dacht ik altijd aan 3. We hebben er nu 2 een jongen en een meid. Ik vind het nu ook wel makkelijker worden allemaal nu ze op school zitten. Je krijgt ook wat meer tijd voor jezelf. Onze dochter was en is soms nog een slechte slaper dus als die weer in zo’n fase zit dan denk ik altijd nee nooooooit geen baby meer.
Soms als ik dan kleintjes zie denk ik ah super leuk weer, maar als ik dan weer een peuter zie denk ik neeeeeeee peuterpubertijd dat is zo niks voor mij.. enne mijn man die wil sowieso niet dus geen idee waarom ik er soms nog overnadenk 
Wij hebben 2 mannen en 2 meiden, helemaal mooi zo. Maar ik blijf kinderen geweldig vinden, grote kans dat ik als die van mij wat groter zijn op een andere manier met kinderen verder ga. Kan onderwijs zijn of pleegzorg, misschien opvang. Ben er nog niet uit.
een maand later
Liekje81 dat heb ik ook lang gehad inderdaad! Precies datzelfde 
wij hadden ook allebei niet zoiets dat we iets misten ofzo. Niet t gevoel dat we incompleet waren.
tegelijkertijd kon ik het ook niet definitief afsluiten zeg maar. Ik was/ben nog jong en kon niet voorspellen hoe ik er weer een jaar later tegenaan zou komen. Had ook wel altijd zo’n idee nog dat ik het toch ook wel heel mooi zou vinden om het nog eens mee te maken allemaal. Maar dus vooral op dat moment toen nog niet .
tot ik dus op een keer dacht zwanger te zijn...en de paniek achterwege bleef en ipv daarvan een gevoel van ‘ahhh zou toch eigenlijk wel leuk zijn 
’ kwam.
Timingtechnisch kwam t niet uit, maar goed dat is allemaal wel op te lossen. Ruimte in huis zou ook wel echt een dingetje worden toen, maar ook dat zou zichzelf vast opgelost hebben.
ik was niet zwanger
vorig voorjaar verhuisd naar een eengezinswoning (met genoeg ruimte!) en sindsdien is t echt gaan kriebelen bij mij. Maar durfden er allebei ook niet helemaal voor te gaan ofzo. Hebben het aan de natuur en het lot overgelaten (omdat mijn idee altijd is ‘als het zo moet zijn dan gebeurt het toch wel, en zo niet dan niet...’) waarbij ik zelf eigenlijk het gevoel had onvruchtbaar te zijn geworden. Onze insteek was eigenlijk dus meer ‘het zou echt ontzettend leuk zijn als het gebeurt, en kindje zou echt heel erg welkom zijn, maar is t ons niet nog een keer gegund dan is het ook goed en zijn we compleet met ons drietjes’.
inmiddels 27 weken zwanger van een knul, onze dochter zal straks net 6 zijn als hij geboren wordt (vooropgesteld dat ie gewoon op goede termijn geboren wordt natuurlijk )
ik denk dat zo’n gevoel van wel of niet dus ook heel goed van het moment af kan hangen. Het kan zijn dat je er nu helemaal niet aan toe bent, maar dit zegt nog niks over hoe je er volgend jaar in kan staan. Of dat je er nu wel aan toe bent, maar misschien over een jaar er ook anders naar kijkt.
en in sommige gevallen kun je misschien nog het best naar je verstand luisteren, wat je gevoel ook zegt...
[verwijderd]
Ik ben steeds zo blij als mijn dochter iets meer kan: rollen, zitten, kruipen, staan, lopen, praten. Moet er niet aan denken al die dingen nog een keer te moeten afwachten. Zwanger zijn was niet leuk, keizersnede was niet leuk en ik ben geen babymoeder. Ja, duidelijk klaar met kindjes maken haha.
Na mijn dochter dacht ik nooooit meer. Pnd, slapeloze nachten, het viel me allemaal zo zwaar. Tot ze iets ouder werd en het steeds leuker en makkelijker werd. Toen toch voor een tweede gegaan. Weer een pnd en een kind dat tot op de dag van vandaag ( bijna 4 jaar) regelmatig snachts wakker is. Weer zwanger worden is eerlijk gezegd mijn grootste nachtmerrie....
BabyFG ja het kan zo anders lopen dan je vantevoren dacht! Gefeliciteerd met je zwangerschap, hopelijk draag je kindje gezond uit. Er ging iets niet zo goed toch?
Ben nu bijna 38 en moet er nog steeds niet aan denken, haha. Nu is Dafne wel echt een pittig ding. Stom woord trouwens, haha. Laten we het erop houden dat we niet voor niks op de wachtlijst staan voor hulp en evt onderzoeken. 
Daarbij heb ik tinnitus en dat overprikkelt me dermate dat met stuiterbal Dafne mn tax op een dag wel bereikt is. Ik denk echt dat ik het psychisch niet zou trekken, nog een kindje.
Liekje81 kan ik me voorstellen! Maar zoals een vriendin vaak zei tegen me ‘maar je MOET er geen 2 he?’ Als in, als jullie t bij 1 willen houden dan is dat toch ook goed en helemaal prima. En daar heeft ze natuurlijk ook helemaal gelijk in
t gaat niet echt vlekkeloos nee ben er al wel beetje klaar mee...hoop dat ie er uit zichzelf rond 38 weken uit komt of anders evt me dan inleiden al. 1 ding is zeker, hierna nooit meer een zwangerschap voor mij hoor
- Bijgewerkt
Deze vraag komt om de zoveel maanden weer voorbij. En telkens vind ik het weer een ontzettend moeilijke vraag. Als je 1 kind heb, dat zo gehandicapt is als onze zoon, is het ook een vraag die je nooit 'juist' kunt beantwoorden. Aan de ene kant schreeuwt mijn hart om een tweede kind. Omdat ik altijd zo graag had willen moederen op een manier waarop ik dat nu niet kan. Ik had graag een kinderfeestje willen organiseren, mijn kind leren lezen met boekjes uit de bibliotheek, samen kleien, samen wandelen, betovering op het gezichtje zien wanneer we naar de Efteling zouden gaan, noem maar op. Ik had zo graag gehad dat iemand me 'mama' zou noemen. Alleen al dat laatste is op sommige dagen genoeg om me te laten huilen.
Maar... Ik heb zelf lichamelijke problemen gekregen. Dus kan ik het nog wel aan, een tweede kind? En hoe combineer je dat met een verantwoordelijke baan en de zorg voor een gehandicapt kind en alle administratie die daarbij komt kijken? Ik loop nu al zo vaak op mijn tandvlees. En hoe reageert onze zoon op een baby? Wordt hij agressief of zou hij het kunnen accepteren? Moet ik de baby altijd meenemen naar de WC omdat ik hem niet alleen kan laten met onze zoon, of valt dat wel mee? En wat nu als dit kind ook gehandicapt is? En kan ik het tweede kind wel voldoende aandacht geven, of zal hij/zij zich altijd moeten aanpassen aan diens grote broer? Hoe zou hij/zij het vinden dat ze bij voorbaat al de voogd van haar grote broer gaat zijn wanneer Luc en mij iets overkomt? Zou ze het ons kwalijk nemen dat we haar opzadelen met onze situatie? Zou zij het wel aankunnen?
Ik gun ons een tweede kind. Ik gun onze zoon een broer of zus. Ik gun ons allemaal wat meer familie en een toekomst waarin misschien meer mogelijk is dan nu. Misschien wel kleinkinderen, zou ons dat gegund zijn? Mijn hart maakt al een sprongetje bij de gedachte alleen.
Maar het is ook zo egoïstisch... Het gaat alleen maar om wat wíj willen, ik kan het tweede kind niet vragen of het er wel wil zijn. En ik kan mijn zoon niet vragen of het goed zou zijn. Ik vind het vreselijk moeilijk. En ondertussen tikt de klok maar door. Ik word dit jaar 35. Hoe lang kan ik de beslissing nog uitstellen? En waar zou beter mee te leven zijn: een onverbiddelijk wat als we het toch hadden gedaan...? of spijt dat ik onze situatie nog ingewikkelder heb gemaakt dan dat ze nu is?
[verwijderd]
- Bijgewerkt
Verwijderd.
- Bijgewerkt
[verwijderd] Manque ik kan 1 vraag voor je beantwoorden: spijt zal je nooit hebben. Want heb je spijt van je zoon? Nee. Ja, het ongelofelijk moeilijk en zwaar, maar de liefde is zwaarder dan dat. Zo zal het ook met een tweede kind zijn. Je leert ook omgaan met de nieuwe situatie, het is wat het is straks (evt.) met 2 kinderen en het zal gaan zoals het gaat. Makkelijk zal het niet zijn, maar is dat erg? Wat weegt zwaarder. Moeilijk om voor te stellen omdat hij/zij er nog niet is. Maar 1 ding weet ik wel, als hij/zij er is dan is het het waard. Net zoals jullie zoon jullie alles waard is.
Ik vind het pijnlijk om op dit stukje te reageren, maar ik ga het toch doen. Want je vult in dat wij geen spijt hebben van onze zoon. Maar ik zal je zeggen: hoeveel ik ook van hem hou en hoeveel ik ook voor hem over heb, hoezeer ik ook mijn leven lang mijn best zal gaan doen om hem te geven wat hij nodig heeft: ik ben van mening dat het zowel voor ons als voor hem geen hele goede situatie is. Hij heeft altijd stress. De wereld is overweldigend voor hem. Hij is overweldigend voor ons. Er komt een dag dat wij niet meer voor hem kunnen zorgen en ook dan zal hij compleet afhankelijk zijn van anderen voor zijn verzorging. Die dus wordt overgenomen door een aantal mensen, in dienst van een instelling, voor wie hij een cliënt is. Hoe zwaar hij het leven ook maakt, toch zou ik hem nooit kunnen missen. Ik zou kapot zijn als ik hem moest missen. Ik voel me al geamputeerd als ik hem een dag niet gezien heb. Maar als je me vraagt: zou je willen dat het anders was geweest, dan zou ik bevestigend reageren.
Mensen zeggen wel eens: ik heb groot verdriet meegemaakt, maar ik heb nergens spijt van, want het heeft me gemaakt tot wat ik ben. Maar zo ervaar ik dat niet. Ik zie dat als cognitieve dissonantie. En nogmaals, ik hou zielsveel van mijn kind, maar ik zou er geen tweede keer voor kiezen. En ik denk dat dát de keuze voor een tweede kind ook zo vreselijk lastig maakt. Ik vind het op bepaalde dagen zelfs een compleet onverantwoordelijke gedachte, snap je dat?
Manque Goed verwoord lieverd!
Daarbij wil ik nog zeggen dat we 't (voor het posten hier) het er nog even over hebben gehad. Het is een heel pijnlijk ding om 'publiek' toe te geven en we kwamen eigenlijk tot de conclusie dat we dit alleen nog maar hadden gedeeld met elkaar en niemand anders. Simpelweg omdat we bang zijn dat mensen uit afschuw reageren op zo'n vermelding...
Pff ik ben behoorlijk in dubio over of ik mijn reactie überhaupt moet laten staan. Het is iets waar je eigenlijk niet over kunt praten met anderen. Want mensen kunnen het gevoel dat wij hebben en de onmetelijke liefde voor ons kind niet rijmen met elkaar.
[verwijderd]
Manque ik vind je reaktie heel eerlijk, openhartig, en 1000% begrijpelijk. En natuurlijk moet die blijven staan. Er spreekt namelijk ook een enorme liefde uit die je voor je zoon voelt.
Maar aan de andere kant mag het ook best uitgesproken worden hoe moeilijk het voor jullie als ouders is, hoe het jullie leven overhoop haalt, en hoe je je het zo anders voorgesteld had.
[verwijderd]
Manque
Ik kan alleen maar zeggen dat het gevoel herkenbaar is wat je schrijft, al is het verhaal van mijn oudste anders.
Niet iets wat men snel zal begrijpen en daarom (vanuit mijzelf gesproken) niet snel gedeeld zal worden. En of je de reactie laat staan of niet, kan het niet helemaal uitleggen waarom maar dank je voor het delen ervan.