Hoe wist jij dat je gezin compleet was?

Na mini wist ik heel zeker dat ik nooit meer zwanger wilde worden. Ik vond het zwanger zijn heel zwaar, het eerste jaar gooit me altijd compleet uit evenwicht en ik merk dat ik er niet meer aan moet denken om een wezentje te hebben dat weer zo afhankelijk van me is. Daarnaast zitten wij wel aan de max qua overzicht. Mini is laatst thuis gebracht door de buurvrouw omdat ze in een onbewaakt ogenblik er vandoor was en wij hadden dat nog niet genoeg gemerkt dat ze al zo ver was.

Omdat ik er niet aan moet denken om opnieuw een baby te verzorgen en in ons gezin in te passen. Vast heel cru gezegd, maar ik zou daar erg tegenop zien. Ik ben dol op mijn kinderen, ook als ze veel vragen en nodig hebben. En ik kan nog steeds zwijmelend terugdenken aan hoe ze waren als baby en dat eeuwige knuffelen. Maar de verzorging en tijd die daar inzit is mij teveel.
En ik durf het risico niet te lopen dat ik nóg een zorgenkind krijg. Ik wil ze allebei de volle aandacht kunnen geven die ze nodig hebben.

Autisme is gewoon pittig en hoewel ik het niet verwacht dat de jongste het ook heeft, want hij is heel anders dan de oudste, rweet je toch nooit zeker hoe hij opgroeit en waar zijn aandachtspunten komen te liggen.

Bij de laatste was de zwangerschap zwaar en de bevalling ook. Ik was er eigenlijk al halverwege die zwangerschap klaar mee. Na de bevalling vond ik het ook echt mooi geweest ineens. Daardoor heel bewust van alles genoten.

Ik kijk nog steeds met een fijn gevoel terug op hun babytijd. Enorm leuke tijd. Maar toch ga ik daar niet nog een keer aan beginnen. Ondertussen is de jongste 6 en nog steeds geen baby kriebels. Ook niet als vriendinnen zwanger zijn of baby's krijgen. Dan denk ik alleen maar, gelukkig heb ik dat gehad. Terwijl ik het tegelijkertijd voor hen heel leuk vind hoor.

Na de traumatische bevalling van de laatste ben ik er helemaal klaar mee. We hebben samen 4 kinderen (2 uit vriends eerdere relatie). Ik vind het helemaal prima zo. Ben jong moeder geworden en vind het nu tijd om me te focussen op mijn werk en wil daarnaast mijn master-jaar nog doen. Nu de kids groter worden vind ik het ook prettiger dat ze wat zelfstandiger zijn en dat alles wat makkelijker wordt.

Wij weten dat dus niet. Ik dacht het altijd naar twee kinderen te hebben maar dat voelt toch niet zo. Maar het voelt ook niet niet compleet. Wij weten het dus nog niet..

Ik ben jaloers op zwangerschaps-aankondigingen. Of foto's van pasgeboren baby's. Spiek in maxi-cosi's in de supermarkt en echt, dat gevoel is dan alles overheersend.

Maar het kan niet meer. Er waren te veel redenen voor ons om die beslissing te nemen. Meestal is dat oké, soms ook niet. Maar ik weet dat dat weer over gaat.

Wij wisten al heel snel dat we na de 2de klaar waren. Lichamelijk zou het niet slim zijn nog eens zwanger te worden en na mijn lange depressie wist ik het al helemaal zeker. De babytijd was voor mij verschrikkelijk en ik wil zo'n donkere periode nooit meer meemaken ondanks dat ik bij de oudste genoten heb.

Ik heb altijd gezegd 2 of 3 kinderen maar met 2 vind ik het echt genoeg. Wat er allemaal bij komt kijken vind ik best pittig. Ik kan zo met 12 kinderen werken de hele dag maar met 2 kinderen van mijzelf de hele dag én dan nog de was, poets, afwas, rommel enz dat is mij echt teveel voor mij.
Op het werk was t doei om half 7 en thuis gaat t gewoon door. Ook al zit ik op de bank zoals nu heb ik geen rust. De pauze van drie kwartier had ik ook echt nodig op t werk, thuis zit ik (meestal) niet eens alleen op de wc.

En dan qua financiën, auto, slaapkamers enz zou t ook niet fijn zijn. Het zal altijd kunnen naar moeten wel veel inleveren dan.

Wij zagen ons altijd met 2 kindjes.
Die hebben we nu ook en daar ben ik heel blij mee. Ik vind zo'n baby super schattig bij een ander. Maar ik ben nog steeds aan het bijkomen van ruim 1,5 bijna 2 jaar als je mijn zwangerschap ook meerekent slechte en hele korte nachten. Ik hoef geen ukkie meer een geniet nu van mijn eigenwijze peuter en kleuter. Daar hebben wij onze handen ook vol aan.

Bij alles van de derde was ik blij dat ik het voor het laatst deed
En hoe ouder ze wordt, hoe meer ik in paniek raak bij het idee ooit nog eens (per ongeluk) zwanger te raken... Ik zou er echt geen kind meer bij kunnen hebben! Als ik nu dikke buiken en moeders met kleine kindjes zie dan denk ik: wat heerlijk dat ik nooit meer hoef.

Ik weet eigenlijk nooit of ons gezin compleet is.
vroeger dacht ik altijd aan 3. We hebben er nu 2 een jongen en een meid. Ik vind het nu ook wel makkelijker worden allemaal nu ze op school zitten. Je krijgt ook wat meer tijd voor jezelf. Onze dochter was en is soms nog een slechte slaper dus als die weer in zo’n fase zit dan denk ik altijd nee nooooooit geen baby meer.
Soms als ik dan kleintjes zie denk ik ah super leuk weer, maar als ik dan weer een peuter zie denk ik neeeeeeee peuterpubertijd dat is zo niks voor mij.. enne mijn man die wil sowieso niet dus geen idee waarom ik er soms nog overnadenk

Wij hebben 2 mannen en 2 meiden, helemaal mooi zo. Maar ik blijf kinderen geweldig vinden, grote kans dat ik als die van mij wat groter zijn op een andere manier met kinderen verder ga. Kan onderwijs zijn of pleegzorg, misschien opvang. Ben er nog niet uit.

Liekje81 dat heb ik ook lang gehad inderdaad! Precies datzelfde

wij hadden ook allebei niet zoiets dat we iets misten ofzo. Niet t gevoel dat we incompleet waren.
tegelijkertijd kon ik het ook niet definitief afsluiten zeg maar. Ik was/ben nog jong en kon niet voorspellen hoe ik er weer een jaar later tegenaan zou komen. Had ook wel altijd zo’n idee nog dat ik het toch ook wel heel mooi zou vinden om het nog eens mee te maken allemaal. Maar dus vooral op dat moment toen nog niet .

tot ik dus op een keer dacht zwanger te zijn...en de paniek achterwege bleef en ipv daarvan een gevoel van ‘ahhh zou toch eigenlijk wel leuk zijn ’ kwam.
Timingtechnisch kwam t niet uit, maar goed dat is allemaal wel op te lossen. Ruimte in huis zou ook wel echt een dingetje worden toen, maar ook dat zou zichzelf vast opgelost hebben.
ik was niet zwanger

vorig voorjaar verhuisd naar een eengezinswoning (met genoeg ruimte!) en sindsdien is t echt gaan kriebelen bij mij. Maar durfden er allebei ook niet helemaal voor te gaan ofzo. Hebben het aan de natuur en het lot overgelaten (omdat mijn idee altijd is ‘als het zo moet zijn dan gebeurt het toch wel, en zo niet dan niet...’) waarbij ik zelf eigenlijk het gevoel had onvruchtbaar te zijn geworden. Onze insteek was eigenlijk dus meer ‘het zou echt ontzettend leuk zijn als het gebeurt, en kindje zou echt heel erg welkom zijn, maar is t ons niet nog een keer gegund dan is het ook goed en zijn we compleet met ons drietjes’.
inmiddels 27 weken zwanger van een knul, onze dochter zal straks net 6 zijn als hij geboren wordt (vooropgesteld dat ie gewoon op goede termijn geboren wordt natuurlijk )

ik denk dat zo’n gevoel van wel of niet dus ook heel goed van het moment af kan hangen. Het kan zijn dat je er nu helemaal niet aan toe bent, maar dit zegt nog niks over hoe je er volgend jaar in kan staan. Of dat je er nu wel aan toe bent, maar misschien over een jaar er ook anders naar kijkt.

en in sommige gevallen kun je misschien nog het best naar je verstand luisteren, wat je gevoel ook zegt...

Ik ben steeds zo blij als mijn dochter iets meer kan: rollen, zitten, kruipen, staan, lopen, praten. Moet er niet aan denken al die dingen nog een keer te moeten afwachten. Zwanger zijn was niet leuk, keizersnede was niet leuk en ik ben geen babymoeder. Ja, duidelijk klaar met kindjes maken haha.

Na mijn dochter dacht ik nooooit meer. Pnd, slapeloze nachten, het viel me allemaal zo zwaar. Tot ze iets ouder werd en het steeds leuker en makkelijker werd. Toen toch voor een tweede gegaan. Weer een pnd en een kind dat tot op de dag van vandaag ( bijna 4 jaar) regelmatig snachts wakker is. Weer zwanger worden is eerlijk gezegd mijn grootste nachtmerrie....

BabyFG ja het kan zo anders lopen dan je vantevoren dacht! Gefeliciteerd met je zwangerschap, hopelijk draag je kindje gezond uit. Er ging iets niet zo goed toch?
Ben nu bijna 38 en moet er nog steeds niet aan denken, haha. Nu is Dafne wel echt een pittig ding. Stom woord trouwens, haha. Laten we het erop houden dat we niet voor niks op de wachtlijst staan voor hulp en evt onderzoeken.
Daarbij heb ik tinnitus en dat overprikkelt me dermate dat met stuiterbal Dafne mn tax op een dag wel bereikt is. Ik denk echt dat ik het psychisch niet zou trekken, nog een kindje.

Liekje81 kan ik me voorstellen! Maar zoals een vriendin vaak zei tegen me ‘maar je MOET er geen 2 he?’ Als in, als jullie t bij 1 willen houden dan is dat toch ook goed en helemaal prima. En daar heeft ze natuurlijk ook helemaal gelijk in

t gaat niet echt vlekkeloos nee ben er al wel beetje klaar mee...hoop dat ie er uit zichzelf rond 38 weken uit komt of anders evt me dan inleiden al. 1 ding is zeker, hierna nooit meer een zwangerschap voor mij hoor

BabyFG nee zeker geen verplichting, 2. Sterkte komende tijd! Zwanger zijn is helaas niet altijd leuk.