Wie (binnenkort) ook bezig voor nog een kindje?

Pimpelmeesje al die ideeën en emoties zijn ook logisch. Het is gewoon een hele lastige keuze en lastige situatie. Sterkte

Pimpelmeesje de afweging wat is medisch nodig en wat kunnen wij aan (eigenlijk ik) speelde bij ons destijds ook. Het was bij ons vooral mijn grote wens.
We hadden voor mijn kijkoperatie al een grens getrokken van wat we medisch gezien wel zouden doen en wat niet. Uiteindelijk bleek de kans met alle toeters en bellen uit de kast halen nog minimaal, toen was de beslissing snel gevallen…..
Het heeft een hele poos geduurd voordat ik er wat rust in had gevonden. Eerst begon het na een jaar pas echt te landen omdat A toen ziek was. En daarna begon het rouwproces pas en het afscheid nemen van het beeld ‘met een boel kinderen aan tafel zitten’
We zijn nu ruim 10 jaar verder en ik denk nog geregeld ‘hoe zou het geweest zijn als…. Of ‘als we toen een kindje hadden gekregen was hij/zij nu 10 geweest…..’ ik denk dat dat misschien nooit meer over gaat.
En ergens voelt dat soms niet oké om te denken of voelen , een soort ondankbaar, en alsof T niet genoeg is. Maar ik ben super dankbaar dat we haar hebben mogen krijgen, alleen de ervaring al, wat een rijkdom, en het is nog een geweldig leuk, lief en grappig kind waar we mega trots op zijn.
Enkel liefde en dankbaarheid wat haar betreft….
Het is dubbel zeg maar…

Huggybird oef dat is ook een hele heftige beslissing geweest, ook al was de kans minimaal.
Met IVF zou de kans bij ons echt wel oké zijn, maar ik had van te voren gezegd dat niet meer. Ik vond het enorm zwaar, en ik kon ook echt niet werken toen. Als ik het nu weer ga doen is de kans groot dat ik wéér langdurig uitval. En het voelt ook wel als het lot tarten. Sowieso dit willen voelt zo, ik heb niet voor niets zo enorm getwijfeld natuurlijk.
Maar vervolgens gaat mijn hoofd weer de andere kant op; het is een tijdelijke investering en er bestaat helemaal niet zoiets als lot, dus de risico's zijn met ivf net zo groot als zonder ivf.
Het blijft uiteindelijk dezelfde discussie in mijn hoofd; moeten we dit willen, de investering is groot en risico's zijn er, de "beloning" is ook enorm als ik de toekomst voor mij zie als het lukt. Ik had graag gehad dat het direct vanzelf gelukt was, dat ik dat als teken had kunnen zien dat het de bedoeling was. Dat is niet gebeurd, nu komen weer dezelfde twijfels.

Pimpelmeesje het was ook heftig allemaal.
Aan de andere kant was ik ook heel erg op zoek naar duidelijkheid kan nog het wel of niet.
Dat tussen hoop en vrees leven werd me echt te veel. Dus wat dat betreft kwam er rust maar daar kwam naast duidelijkheid, rouw en afscheid voor in de plaats. Maar daar zat weer geen ‘einddatum’ aan zeg maar.
Voor zwanger worden heb je maar beperkt tijd, eitjes, kansen, mogelijkheden. Over rouw kan je eeuwig doen als het ware.
Dat in je hoofd het zelfde verhaal hebben herken ik wel… wanneer stopt het….. is het een of het ander wel verstandig, hoofd en hart, waar doe je goed aan…
In die zin besliste mijn lichaam voor ons, zo staat het ervoor, zelfs met alles uit de kast is de kans heel minimaal, dan stopt het hier…

Huggybird ergens had ik dat liever gehad (sorry als dat lullig overkomt, zo bedoel ik het helemaal niet, het is natuurlijk enorm verdrietig).
Als de uitslag van het zaadonderzoek nul was geweest, dan was dit gewoon wat het is en dan had ik het los kunnen laten en beginnen met rouwen. Nu blijft de twijfel.

Pimpelmeesje helemaal geen sorry, dat begrijp ik juist heel goed. Zo was het namelijk bij ons ook. De beslissing werd voor ons genomen, dat is heel verdrietig maar je kan wel door en de hoop los laten. Je weet waar je aan toe bent.

Pimpelmeesje dat is juist heel logisch. Er is dan duidelijkheid. Uiteraard wel erg verdrietig en moeilijk etc. Maar duidelijk en helder en geen "had ik maar (niet)...".
Nu moet je zelf gaan beslissen waar je grens ligt, wat wil jij, wat kan jij, wat wil man, hoe zien we de toekomst voor C... Dat is moeilijk en verwarrend

Toch6 dat ja. Gisteravond met man over gehad, eigenlijk besloten dat we er iig niet klaar voor zijn om te stoppen, al wisten we nog niet of we met leefstijlverbeteringen door wilden gaan of toch ivf. Vanmorgen werd ik weer wakker vol twijfel, wat als het lukt en ik ga toch fysiek helemaal onderuit.. Maar ook met het beeld van Charlie die anders opgroeit in een ander-dan-anders gezin, dat hij dat met niemand kan delen, ook later niet.
Ik word gek van mezelf

Pimpelmeesje ach meis…. Het is ook niet niks…. Dikke knuffel

Vandaag (online) gesprek gehad bij de kliniek.
Er werd ons gevraagd hoe we de zorg regelen, of het allemaal wel kon met man die afhankelijk is van mij.
Ik snap dat ergens nog wel, dus ik zei dat wij zowel informeel als formeel veel zorg en ondersteuning hebben. Dit was niet voldoende, ik moest precies vertellen wat voor zorg dan, en wat als ik zou overlijden, en wie is de voogd dan. Echt wtf.

We gaan nu een soort iui doen, ik denk wel dat ik ga vragen om een andere arts als we weer bij de arts zelf moeten zijn (als ik t goed begreep zien we de arts tijdens de behandeling niet).

Pimpelmeesje wat een rare vragen zeg, die krijg je toch ook niet als je wel natuurlijk zwanger wordt. En omdat dat bij jullie niet lukt moet je je ineens gaan verantwoorden ofzo?

Trees toen ik zei dat het wel erg ver ging, zei ze inderdaad dat zij als zij helpen met zwanger worden wel in willen inschatten of er wel goed voor een kind gezorgd kan worden.
Als er gewoon vanuit een maatschappelijke bezorgdheid gevraagd wordt of we wel goed hebben nagedacht over de situatie / vangnet hebben, dan heb ik daar geen moeite mee (al kan je ook daarover betwisten of het oké is, maar ik vind dat zelf niet erg). Maar als ik zeg dat wij uitgebreid voorzien zijn on hulp dan moet dat toch gewoon voldoende zijn.
Ben er eigenlijk nog pissiger over dan vanmiddag.

Honkeytonk wij kregen toendertijd in het ziekenhuis al dat soort vragen

Grappig, ik ben juist na het infarct met man naar het ziekenhuis gegaan met de vraag of het nog kon, en toen waren zij juist heel erg begripvol en lief.
Ik stuur je een pb.

Heb vanmorgen toch kliniek gebeld, ik mag vragen om de arts niet te zien bij de controles etc en als ik toch weer een echt gesprek met de arts nodig heb mag ik een andere vragen.

Ik had gisteren (10dpo) getest omdat mijn vriend jarig was en ik dacht: mocht het positief zijn is het een leuk verjaardagscadeautje. Was negatief, ik ben naar mijn werk gegaan. Toen ik 's avonds thuis kwam zag ik toch een duidelijk lichtroze streepje. En nu is hij nog veel duidelijker. Mijn indroogstreepjes waren altijd zo'n vaag grijzig lijntje, dit is gewoon een duidelijke roze streep waar je niet voor hoeft te turen. Dus ik ging hierdoor toch twijfelen ook al was het na de afleestijd, maar vanmorgen weer getest en was negatief. Dus nouja dit is waarom ik eigenlijk nooit zo vroeg wil testen

Sevenof9 ahhh dat is zo zuur

Sevenof9 pff spannend, het is natuurlijk vroeg ik hoop dat het toch zo blijkt te zijn