Vulpen ja ik ben het wat dat betreft ook helemaal met je eens hoor.. als ik verhalen hoor van de kinderen, niet normaal 
Dingen als zelfbeschadiging en suïcidale gedachten waren in mijn jeugd dingen die je tegen kwam in de real life sectie van de Yes, maar niet in het dagelijks leven..
Nu ken ik er minimaal 5 
Ik heb gewoon geluk dat mijn kinderen praten. Dat als we aan tafel zitten en H zegt iets tegen I in de trant van "heb je die -zelfbeschadigingsfoto- story van L gezien", dat het ruimte biedt voor een gesprek. Want ze worden er sowieso mee geconfronteerd, als het niet op een story is, dan zien ze het wel in de kleedkamer van de gymzaal.. dan is zo'n story actueel en laagdrempeliger om te bespreken dan "vanmorgen bij de gym zag ik iets persoonlijks".
Maar het opent voor mij deuren om te bespreken: hoe ga je er mee om als je ziet dat een vriendin dat doet? En ook, hoe bescherm je jezelf, waar ligt de balans tussen je eigen grenzen aangeven om er niet steeds mee geconfronteerd te worden, en tegelijkertijd je vriendin de weg te wijzen naar de juiste hulp?
Want of je kritisch denken ook op een andere manier kan aanleren.. tja, ik weet het niet. Social media speelt ook in op je emoties, het shockeren. Zo'n theoretisch voorlichtingsverhaaltje van mij wat ik ooit heb gegeven komt dan echt niet meer binnen als ze beelden zien van OMG heftig ongeluk gebeurd met een achtbaan!!!.
(Even het meest recente voorbeeld)
Maar door steeds te 'oefenen' met mij, en iedere keer in te kunnen spelen op het moment, kon H nu zelf bedenken dat ze moest gaan factchecken, welke bronnen betrouwbaar waren, en vervolgens kwam ze zelf tot de ontdekking dat het al ruim 10 jaar geleden gebeurd was en nu weer rond ging voor de aandacht..
Niet dat ze nu wel in achtbanen durft, maar het haalt wel meteen de actuele angst weg.
Maar ja, dat vergt opvoeding. Ik ga echt niet pretenderen dat ik een supermoeder ben ofzo, maar ik investeer wel veel (ik denk ook zeker meer dan gemiddeld) om ze daarin te begeleiden.
Er is een hele hoop op het internet wat gewoon volledig uit de hand is gelopen en niet gezond is, maar tegelijkertijd.. het gaat niet meer weg. Dan wil ik liever dat ze er op een gezonde manier mee leren omgaan..
Want tegelijkertijd, ik geloof volledig dat social media een enorme rol speelt in de mentale gezondheid van tieners, maar ik denk ook dat er vaak al een basis aan de grondslag ligt waar iets niet mee in orde is. De meisjes die ik ken die aan zelfbeschadiging doen, zit al iets echt niet goed in hun thuissituatie.
(Een van hen was naar hun moeder gegaan om te zeggen dat ze suïcidaal was, waarop moeder gezegd heeft "je kan beter van een flat springen in plaats van voor een trein, want anders traumatiseer je ook nog de machinist" 
)
Ik denk persoonlijk dat het dus niet alleen onder tieners is, maar dat het juist nog veel verder gaat dan die onderzoeken uitwijzen. Telefoonverslavingen van ouders die leiden tot (emotionele) verwaarlozing, verharding van de maatschappij door social media, het gebrek aan grenzen die er gesteld worden omdat die ook bij volwassenen vervagen door online beelden.. wat weer leidt tot kinderen die gewoon al niet goed in hun vel zitten, en dáar komt dan weer social media bovenop.. 
Maar het gaat gewoon niet meer weg.. ik zou best willen dat instagram hun beleid gaat aanpassen naar een "voortaan staan we alleen nog maar kattenfilmpjes en kookvideo's toe", maar dat is niet realistisch.. er moet iets veranderen, maar wat?
Ik denk dat er dan ook veel meer aandacht besteed moet worden aan ouders, opvoeding, en niet alleen de tienergeneratie bestempelen als het probleem. Het probleem zit overal..
Maar ook daarin ging het veel over de rol van ouders en opvoeding hoor.
Wat moet dit een moeilijke tijd voor jullie zijn geweest. En wat fijn om te lezen dat het nu goed met haar gaat.
. 
. Ik begrijp de reactie van jouw dochter ook. Ze heeft zich al eerder kwetsbaar opgesteld en werd daar vervolgens juist op gepakt.