Dilemma sporten

Lovely83 maar dat zou betekenen dat ze bij kinderen van 12 jaar mee zou gaan trainen en daar vind ik haar echt nog te jong voor.

Waarom zou dit niet kunnen? Mijn dochter was 9 en trainde met 12/13/14- jarigen. Ze had geen aansluiting op vriendschappelijk/ sociaal gebied, maar dat maakte haar zelf niet uit. Van te voren wel heel duidelijk besproken. Ze werd hier gelukkig van en nog steeds als ik vraag, waar word je het meest gelukkig van, is haar antwoord ballet. Ik denk dat ze afgeknapt was als we haar niet 2 groepen hoger hadden laten trainen. Ze vond het saai om te trainen met leeftijdsgenoten op een lager niveau. Eerlijk gezegd begrijp ik dat heel goed. Ik word zelf ook blijer van uitdaging. Ze is nu 11 en het is echt een ukkie vergeleken bij al die pubers, maar ze geniet er nog steeds enorm van. Al begrijpt ze werkelijk niks van de gesprekken van die pubermeisjes in de whatsapp-groep .

Bloem hier sluit ik mij bij aan. Ik zou erover in gesprek gaan met andere ouders en professionals uit deze wereld. Dat ze jong is, kan ook als voordeel hebben dat er meer tijd is om haar hierop voor te bereiden en te begeleiden in de wereld van de topsport.

Nog als toevoeging. Het is denk ik ook afhankelijk van de trainer. Haar balletjuf heeft er wel echt oog voor dat ze jonger is en houdt het wel in de gaten.

Lovely83 of dat we haar te snel groot laten worden?

Word een kind echt sneller groot door haar een x aantal uren met oudere kinderen te laten trainen? Of is het een eigen angst, want dat kan ik mij heel goed voorstellen.

Lovely83 ik ben vooral bang dat ze hier misschien emotioneel nog helemaal niet aan toe is, dat ze teveel van zichzelf gaat vragen

Mijn dochter was er emotioneel helemaal niet aan toe om met oudere meiden om te gaan. Nu nog steeds niet trouwens. Ze is 11 en nog niet echt een puber. Ik weet dat er twee meiden zijn uit haar groep, die haar altijd wel bij proberen te betrekken, maar ze mengt zich sociaal niet in de groep. Overigens is dit ook deels haar karakter en niet enkel leeftijd. Niet dat ik je wil overhalen, maar de vraag is of ze echt emotioneel en sociaal ook aansluiting moet hebben? Of is lekker sporten voldoende?

Of ze dan teveel van zichzelf vraagt, is een goede vraag. Ik zie hier vooral dat mijn dochter er echt gelukkig van wordt, maar daar kwamen we achter door het te doen. Zelfs toen ze heel somber was, was volgens haar ballet het enige moment dat ze zich blij voelde. Toen dit voorstel kwam, was ze net aan het overwegen om ermee te stoppen, omdat ze geen plezier meer had vanwege het gebrek aan uitdaging. Nu moet ze echt weer wat doen. Ze was behoorlijk jong toen ze voor het eerst op spitzen ging dansen en moest ook echt fysiek hiervoor gekeurd worden. Dansen op spitzen vroeg behoorlijk wat van haar, zowel fysiek als mentaal (het doet verrekte pijn dansen op spitzen, kapotte tenen). Ik heb nooit gedacht dat het teveel was, maar zag wel dat ze er weer hard voor moest werken en dat vond ze soms best lastig. Plotseling kreeg ze niet meer automatisch alle hoofdrollen en eigenlijk vond ik dit wel een goede les . Ik denk dat dit ook een kwestie is van heel goed blijven observeren en een goed contact hebben met de trainer?

Iets anders waar ik nu aan moet denken. Een zoontje van een vriendin van mij is bezig met de selectie op een speciale middelbare school in Zwolle voor topsporters. Hij doet ook aan basketbal. Ik geloof in de ochtend een paar uur basketballen, dan gewone les en dan weer trainen plus natuurlijk wedstrijden in het weekend. Is nog steeds niet in de buurt, maar is eventueel nog te doen met de trein als je echt gemotiveerd bent. Je kind op een internaat lijkt mij als ouder vreselijk moeilijk .

Lovely83 maar het is ook allemaal nogal wat, het gaat er niet alleen om dat ze dan meer gaat trainen maar de kans bestaat dat ze zo goed is dat dit niet alleen haar hobby blijft maar ook haar werk word. Natuurlijk brengt oa dat vele gedachtes en emoties met zich mee.

Ik heb een vriend die op jonge leeftijd aan atletiek deed en bij de jongere Europees kampioen is geworden op de 4x400m. Hij heeft daarna een zware blessure gehad en heeft nooit meer op top niveau mogen sporten terwijl hij wel het potentieel had om veel verder te komen. Ondanks dat is hij wel intens dankbaar dat zijn ouders hem die kans hebben gegeven.

Je weet niet wat de toekomst brengt, geniet van het talent wat in haar schuilt en misschien komt er wel iets heel moois uit.

Lovely83 Hier in Groningen hebben we ook z’n topsportschool, dus mocht het zo ver zijn dan kan ze eerst in de buurt blijven. Maar wanneer ze nog verder doorgroeit word het uiteindelijk rond haar 16e Amsterdam. Ik koop wel een appartementje daar naast de campus dan

Je hebt al oudere kinderen, dus je weet al dat je daar ook weer in zult meegroeien. Je kunt je nu niet voorstellen dat je dat ooit kunt loslaten, maar tegen die tijd zijn jullie allemaal ergens naartoe gegroeid. En dan is het nog steeds spannend, maar toch echt anders.
Sowieso maak je nu nog geen besluit over waar ze heen gaat als ze 16 is. Je maakt een besluit voor het komende jaar en je kunt er relatief makkelijk nog aanpassingen in doen. Die relativering is belangrijk om jezelf voor te houden.

Lovely83 Ik denk dat het misschien eerder een angst van mij is, ik wil het gewoon niet verkeerd inschatten. Het is een harde wereld en ik wil natuurlijk niet dat ze daardoor beschadigd raakt.

Dat snap ik heel goed, maar het is ook wat jij zegt, je kan elk moment stoppen. Je maakt een beslissing voor nu en niet voor de rest van haar leven. Talent is een ding, maar het heeft ook de juiste begeleiding en training nodig om tot uiting te komen. Heel cru gezegd is nu niks doen, ook een beslissing. Nu vul ik ik, maar ik proef ook ergens bij je dat dit ook niet goed voelt?

Mijn eigen visie is dat het goed is om te luisteren naar de ‘stel dat’ en ‘wat als’-scenario’s, maar angst en mogelijke doemscenario’s moeten naar mijn idee nooit klakkeloos de leiding hebben. Ik denk dat doen, ervaren en zoveel mogelijk kennis verzamelen een betere leidraad is in het je nemen van beslissingen dan je enkel baseren op angst en negatieve gedachtes (uitzondering hierop zijn muizen, deze zijn gewoon doodeng ). Gesprek met de coach is denk ik een hele mooie stap. Laat je informeren, alles stap voor stap en ze is nog lang geen 16 hè. Je hoeft nu nog niet de beslissing te maken dat ze in Amsterdam gaat wonen om een carrière als topsporter na te streven.

Lovely83 Wil jullie dochter later ook iets met ballet doen?

Ze is goed, maar ik denk niet dat ze zo goed is. Ze mag vanaf dit jaar auditie doen bij de vooropleiding van Lucia Marthas in Groningen, maar daar twijfelt ze over. Als ze het wil, is volgend jaar of het jaar daarop denk ik ook verstandiger. Ze is nog wel erg jong en wij twijfelen sterk of ze de auditie überhaupt nu al zal halen. Ik laat de beslissing bij haar liggen, maar ik geef wel eerlijk mijn mening (idem haar balletjuf).